Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Беше ли кај неа дома?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Диди (глас во позадина): Што ве возбудува најмногу?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бети: Ало, господару!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бети (глас во позадина): БЕВ ВО СТАНОТ НО НЕ НАЈДОВ НИШТО НЕЈЗИНО, НИТУ ЕДНО КОНЧЕ!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста (глас во позадина): БЕТИ, ТЕ МОЛАМ СИМНИ ГИ ГАЌИЧКИТЕ ОД УСТАТА!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Планирам да оформам панк група, ќе се вика „На журка кај Карлос Иљич“, а јас ќе бидам фронтменот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Некои ширеа гласови во Козар маало и во градот дека татко ми е уфрлен од власта во Козар маало, а останал во тајни врски со партијата, наводно за да ги следи релациите помеѓу козите и луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ме чуја никаквеците, го чуја мојот хуманитарен глас во прилог на слободата на изразувањето, но се правеа дека не ме чуја, дека јас наводно својот глас сум го кренал откако тие си ги навлекоа црните надгробни плочи. Тоа не е вистина.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Ehyeh asher Ehyeh”, „Јас ќе бидам, којшто ќе бидам”11, изговори гласот во идно време и тоа на хебрејски, што Шабтај исто така го разбра како цел живот да го говрел со комшиите и дуќанџиите од Ла Калежѐ.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како да гали нејзиниот спокоен, млад глас во пијанската викотница.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Затоа и се вели дека вокалите (особено О) се најпречекливи, најпросторни и најкомфорни гласови во кои најдолго може да се биде, но и најдолго да не се бива,.. во кои зборот најдолго може да престојува, но и низ кои мора да мине кога да заминува во молкот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ако воопшто постои поетско исцелителство, тоа мора да се бара првенствено во вокалите, во тие најпречекливи, најпросторни и најкомфорни гласови во кои најдолго може да се биде, но и најдолго да не се бива,.. во кои зборот најдолго може да престојува, но и низ кои мора да мине кога да заминува во молкот. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

— Нема кај да го тура, бацко Крсте. — се провикна едно младо голобрадо момче од Врпско.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Кој носи пусат да земе барут и олово, — се разнесе пак Толевиот дебел глас во ноќната тишина и темница.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Наместо тоа, со глас во кој немаше ниту трага од лутина или огорченост, туку само еден вид разоружена искреност, рече, „Претпоставувам дека ти е добро.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но на Даниел тоа му звучеше како подбивно ехо од гласот во него, и тој вкочането гледаше во подуеното лице и во црвено обрабените очи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој за миг зашеметено стоеше таму, несигурен дали тоа беше човекот што го слушна како зборува или беше гласот во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

При ова, во ниеден момент не смее да се изгуби од предвид фактот дека Рембо говори за гласовите во францускиот јазик, Хлебников во рускиот, С.Маркус (претежно) – во романскиот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Покрај ова, неопходно е работничката класа да добие свој политички глас во институциите на системот, автентична работничка партија која ќе биде гласот на работничките интереси во рамки на сегашниот систем и која ќе работи на подигнување на класната свест, со барања и ставови во кои работниците ќе можат да се препознаат и да учествуваат во нивното формулирање.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Пожар значи, пожар Гласот во телефонот зборуваше многу брзо и возбудено и на Митко му се стори дека таа непозната тетка го прашува дали мајка му е на пазар. - Да, да!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Ај, што убаво маче! - се слушнаа неколку гласови во одделението.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој еден Мичо од Комитетот, еба си му името такво, тогаш беше еден од кандидатите, ама жив човек глас во неговата кутија не сакаше да фрли. Го мразеа луѓето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа секоја буква од чудното сочинение што го донесе Филозофот лелекаше, врескаше и плачеше, како жив човек да е; и силен мирис на месо печено почна да кади низ воздухот на шумата, и мирис на коски изгорени, чадот и мирисот незнабожечки, хула ужасна, мирис на месо човеково печено дур до небо се креваше; и одеднаш, сите дванаесетмина видовме глетка ужасна, страшна: тврдите слова на едно место во огнот се збраа, па се распоредија во костур човечки, и станаа коски; а меките гласови во месо се престорија и во огнот од сите букви се сотвори човек што гори; косата му гореше, телото му гореше, коските и месото му гореа, и тој врескаше, лелекаше, и се обидуваше да излезе од пламената стихија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Ај, што убаво маче! - се слушнаа неколку гласови во одделението.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Никој од илјадниците борци што таму во Бурели не имаа собрано по поразот, не дигна глас во нивна одбрана. Зошто?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Никој во масата борци не крена рака, не испушти глас во нивна одбрана.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Зошто не го дигнаа својот глас во нивна одбрана?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Зошто не ги пуштите дома оние кои сакаат да си одат?,“ го праша Клара доктор Гете едно попладне во просторијата во која плетевме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тогаш низ просторијата како во хор се разлеваа гласовите кои молеа да заминат од Гнездо: меѓу ѕидовите одекнуваше композиција за човечки гласови со молби, со жалби, со уверувања; се мешаа десетици гласови во таа композиција во која се испреплетуваа различни ритми, тоналитети, брзини, а помеѓу разговетните зборови одекнуваа и нејасни мрморења и врисоци, и чудесни звуци од штракањето на забите, од брмчењето со усните, од повторувањето еден глас, од имитирањето на звуци какви што можат само во некаков сон или некаков кошмар да бидат чуени, па некаде отаде зборовите се чувствуваше судбината на оние кои зборуваа, кои офнуваа, кои брмчеа, кои штракаа, кои мрмореа и врескаа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако еден народ само постепено си го изработува своето писмо и него го преработува и притоа во неговата историја нема такви настани што ја преполовуваат и прават цела пропаст помеѓу едната, т.е. старата, и другата или новата половина, -писмениот јазик и правописот содржат во себе многу такви особини што немаат реална вредност во гласовите во сегашната состојба на јазикот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Иако потоа живееше во Бугарија и беше на бугарска служба, Баласчев не еднаш го креваше гласот во полза на својата поробена и подоцна раздробена татковина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Не сакам да умрам“, му јачеше неговиот сопствен глас во ушите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И без тебе и со тебе Мора да продолжи да чекори, некој глас во него исплива низ музиката што ја слушаше на своите внатрешни звучници.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Не сум подготвен“, офкаше. „Не сакам да заминам вака, сам, далеку од дома“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Волците тој нов глас во нивната шума го примија отпрвин со една тишина, од која по ребрата минуваше уште поморничава неутешност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Ајде будете се, стасавме во Кладово, - ја тргна гласот во автобусот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Уфрлете 100 евра на бројот што го гледате на дисплејот и ќе можете да го слушате мојот врел глас во следните минути“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Одочесниците, пак, предводени од Јанческите, го нападнале со крстовите, со клоци, со камења и ќе го убиеле да не достасал за тоа глас во Потковица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сакам да прикажувам под оклоп на темница, човековиот глас во такви мигови е поспокоен, повпечатлив.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сакам да прикажувам под окоп на темница човековиот глас во такви мигови е поспокоен, повпечатлив.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Јас често имам некој глас во главата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

ЛОВ НА РОБОВИ Без светлост и без глас во куќите, Шумшул – град лежеше врз своите темели како обланди на тишина.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Побрзај, крокодилите те чекаат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Нешто како глас во каша од врескави слогови, со салата од сува трева, посолена со пустински песок.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ика, ека, Екенија, богата е Мортенија Без спогодба и без збор ќе го купи Салвадор.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Еден друг глас во мене шепнеше: - А како ќе живееш без место Леме, ќе бидеш слеп, сакат, несреќен.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Стиснат помеѓу две тешки тела во затворениот автомобил, удираше со голото теме во нискиот метален покрив и прегласно пцуеше - платеници и стаорци, ќе ми паднете проклети в раце и ќе ги проколнувате имињата на сите крави што ве доеле, а тие, свечени и исправени, седеа крај него бес глас во челустите како да се на нечиј погреб.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Како да бев vox clamantis in deserto. Осамен глас во пустината. И бев.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас со своите толкувања на последните Арафатови барања, со неговите повици за мирна разврска за конфликтот, за неговото колнење во мирот, како да внесував дисхармонични тонови пред надлежните високи функционери на мојата последна завршна средба по завршената мисија од Шестата управа за надворешни работи, надлежна за Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој се сврте кон Џулија и додаде со глас во кој имаше малку повеќе чувство: Ние можеби ќе му дадеме нов идентитет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со глас во кој имаше потценување.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Старецот се појавуваше од вагонот со својот глас, тврдеше дека му е убаво, дека добро се чувствува, велеше Скокам овде внатре и собирам сили за враќање, не е многу високо и многу широко, ама доста ми е, велеше, и потоа го пушташе својот глас во некоја песна за да се охрабрат и оние надвор, да можат да ги издржат студените ноќи и лошите соништа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Во мигот Чана ја затнува половината врата со својата голема снага, пуштајќи го својот грлен глас во вагонот Стигнати сме во Македонија, народе!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сите гласови во тој момент се наоѓаат точно за една октава повисоко од почетната ситуација, и тука сега делото може да се оконча со таквиот пријатен музички ефект.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

„Копии“ од оваа тема се свират преку различните гласови во конструкцијата, при што се можни неколку решенија.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Паралелно со работните обврски ужива во играње видеоигри, соработува со списанието "Максимум ПЦ", го позајмува гласот во Манга-цртани филмови, а се појавува и во филмот "Биг Лебовски" на браќата Коен.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Небото одеднаш доби румени нијанси, луѓето започнаа да се движат во слоу моушн, а над нас одекнаа звуци на патриотска музика кога Лари ми се обрати со глас во којшто надежта сè уште немаше умрено: - И нема да го доживееш.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Чекоревме натаму кон следниот поход слушавме гласови во наша близина суровите проклетници печеа срна и дрмаа шишиња со ракии и вина

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Се прошириле гласовите во Поградец за убавата невеста од Лесковик. Била лична, тивка, работлива.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Му префрлуваше на починатиот Татко, со тивок, речиси нечуен глас во тажачките, што и тој не ја зел со себе, за да не го живее остатокот од животот без своите чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Имаше гласови во семејството дека дури и самиот крал Зогу I, знаејќи за Татко, беше наумил тој да биде вклучен во некој од неговите врвни судски ешалони.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа беше песничката на Маргот, песничката што ја прочита со спокоен глас во тивката училница, додека надвор врнеше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Овојпат првин го заобиколи телефонот, го зграпчи како да сакаше да го задуши гласот во слушалката, но на крајот, кога забележа како зглобовите на прстите ја губат бојата и стануваат бели, ја отфрли таа намера и ја подигна слушалката.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Овие три етапи можеме да ги проследиме во развитокот на детективскиот роман: класичниот англиски роман на „логика и дедукција“ е сѐ уште сврзан со протестантската етика, меѓутоа американскиот „тврд (hard-boiled)“ роман имплицира пропаѓање на протестантската етика и пораст на „хетерономната“, кон-другите-насочена индивидуа; повоениот „злосторнички роман“ напишан од перспектива на жртвата или на извршителот ја вмешува субјективната позиција на „патолошкиот Нарцис“, изопштеник за кого темелниот социјален Закон се нивелира на рамниште на незадолжителното „социјално правило” - „Не убивај!“ има подеднаква вредност како и „Не го повишувај гласот во друштво!“ и другите правила на убавото однесување што ги кршиме затоа што „некојпат не може поинаку”; така, Thomas Ripley, ликот од серијата на романи на Patricia Highsmith убива ако е тоа потребно, и по убиството нему навистина му е лошо зашто морал да биде толку груб...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ова е епохална анализа на улогата на „акустичниот” глас во Хичкоковите и во другите филмови (пред сè, Тестаментот на Др.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Затоа пејте само, звона на небо ќе звонат, пејте и кога глас во Вас нема, оваа прекрасна мисла, нека ве следи верно,за Ангелот кој со глас среќа создаваше, чувајте го во Вас, макар во Сонот. (на Тоше)

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

На извршување... - рече Маркос со глас во кој повеќе прозвучи молба, отколку наредба.