Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Поради кревањето глас и „бунењето“ против оваа свесна измама врз работниците, Љ. Н. е тргнат од работното место и е прогласен за технолошки вишок, заедно со други работници во новоформираната „Група 99“ (група која е составена од работници што го креваат гласот поради изиграноста и поради ова бунење 167 се прогласени за технолошки вишок и се избркани од работа).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во времето на вечниот генерален директор (Ј. Ќука) – работниците се изиграни од него и од тогашното раководство: имено, наместо акциите за коишто вработените даваа и до 50% од платата за да ги купат и за кои мислеа дека се од централата на АД „Охис“ – Скопје, ним им се [про]дадени акции од фабриката што произведуваше течно стакло ГЕС Гостивар, која имаше многу помала реална вредност и којашто подоцна оди под стечај2 (оваа фабрика и раководството ја купуваат со парите кои вработените ги даваат за откуп на акции од АД „Охис“ – Скопје).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мислеше дека си обезбедува една дистанца што, ете, не е тој што шири подли гласови и клевети, туку другите, а тој еве, како пријател, сака да ми помогне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зедов книга и сакав што побрзо да заспијам со неа в раце, но сонот не доаѓаше и јас почнав од некаде, без ред, на случајно отворена страница, да читам: „...во мириси што продираа длабоко во крвта и стануваа дел од мене, мирисаше на живот што со ситни гласчиња и движења се обединува во нешто силно, посилно од сѐ што би сакал, неделиво од мене, исто што и јас самиот, сѐ уште непронајден а желен... и мирна светлина е над мене и над светот, трага од нешто во мене, нешто што можело да биде и што било, нешто што ќе биде ако истраам во оваа празна состојба, без одбрана и без заштита, со браната на навиката и свеста и волјата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Немате право да ми речете идиот, - го повиши тој гласот и пречекори понапред.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Шумно беше во крчмата. Зад преграда се караа груби гласови и се надвикуваа, зарипнати.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

СЛОБОДАТА: Денес робот ќе го крене својот глас и со оружје во раце ќе се обиде да ги скрши оковите што ги влече цели пет века!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

А кога се собраа по стотина души на секое крило, разбраа дека обрачот е скинат и дека бегаат комитите низ тој процеп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бравите пред стап — ноќеска да ја прејдат Црна! — се врекна Толе со дебелиот глас и се фати за пушка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Каде можат да бидат на друго место ако не во Мариово? — го изнесе своето мислење Џавид кој имаше долго искуство во бркањето на арнаутските качаци по Албанија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од друга страна пак почнаа да пристигаат лоши гласови и за оваа оаза.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Потерниот обрач се запали. Секој војник почна да стрела во правецот откаде идеа гласовите и грмежот на бомбите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ах анани... ана! — се слушна остар глас и вратата се затвори.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Рацете на децата трчаат по патот на твојот глас и ги збираат искрите на свежиот поток По жилите на царските мигдали течат водите на младото сонце. Сѐ е создадено.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Почека додека настана пауза од гласовите и тогаш го прати својот глас нагоре, кон лавиринтот од дрвенарија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Монах стои пред портите манастирски И гледа таму, отиде планините, отаде морето Минува Елена. Ѝ го препознава одот, Ѝ го слуша гласот и гледа Врз пладнето – сонцето ја запишува нејзината лика И ја остава пред него како икона.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Низ неа проговоруваат и природата и оној долу во дамнината, некаде во четвртто ледено доба, над дваесет илјади години пред нашата ера, кога ги забележал своите пештерски цртежи, и оној, далеку во иднината што веќе го наслушува нашиот глас и, ене, се одгласува.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ако си граматик или сказник, писател ако си, и ако ја напишеш првата реченица точно, тогаш си постапил како вешт ловец кој добро нанишанил пред да ја пушти својата оптегната стрела во пленот свој; ако не, безумие во сочинението настанува, и сите подоцна родени зборови, гласови и букви се залудни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И зрното на сочинението, првиот ред, како и зрното пченично се сеќава на некоја мината пролет, се сеќава на претходните сочиненија во кои бил настанет, па еднакво постапува како и тогаш, и раѓа еднакви и себеси подобни зборови, гласови и редови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му реков: „Носи си го и грлото! Не оставај го овде. Ние имаме уште да се бориме!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, тоа беше причината да го вратам во Штабот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му реков дека потерата, ако веќе тргнала да нѐ лови, можела да го слушне неговиот глас и од некое трето село преку планината. Си го прочистувал грлото!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И сфатив дека за нас други патишта веќе не постоеја освен патиштата што водеа кон нашето искоренување... и во тој миг се слушнаа гласови и викања да продолжиме кон Албанија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се прашувам зашто знам, а паметам и од моите детски години, дека тука и пошироко, од југот никогаш не дуваа добри, питоми, топли и добродушни ветрови, туку немирни, урагански, строги, магливи, безмилосни кои го замолчуваа гласот и зборот, сееја страв и ги развеваа и раздувуваа сите надежи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Јас повторно, плачејќи на глас и со солзи тргнав по татко ми.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ми беше мило во душата, како да слушав Божји глас и ангелско пеење... Бев исполнет со убаина и милност...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Првите гласови што ги имаме чуено се гласовите на нашите татковци и мајки, гласовите и зборовите на нивниот народен јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И каменоделците дишеле шумно. Во таа шума на запалени човечки стебла, во тој оган што вивнувал од секое машко влакненце, ни Доце Срменков не останал неначнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги слушав гласовите и пак пловев во треска преку она село со мртви покриви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како подарок донесоа дел од гнила пенушка и се згуснаа околу огнот. Наеднаш стана потопло и пошумно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чкртал со заби, го чуле. - Што е, што сакаш овде? прашал со гровтав глас и ѝ ги наслушнувал меките чекори, притаен, со претпазливост на вепар што свикнал на осаменост и на тишина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Знаеш, јас сум една од оние која повеќе се експонира со гласот и квалитетот на срочените зборови во репортажата, а како изгледам јас тоа оставам да пресуди судот на моите блиски пријатели.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Имаше и повеќе од тоа! - овој пат во гласот и Рада ја препозна неговата искреност.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Глигор го подигнува гласот и во очите му згуснува остро блескање: „Кои сакаат да ја видат својата земја ослободена!“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Некаде низ внатрешноста на затворот се растураа гласови и стапки.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Гласот и гестовите на човекот беа господаречки и сугестивни и прислужникот, гледајќи го вџашено назадечки исчезнуваше во мракот на ходникот. - Мрзливко! - човекот седна до Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се проби јаснозвучен силен глас и весело пеење се разлеа, ја потисна и ја смири викотницата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Охо, брат мој! - овој го зграпчи и одвај што не го задуши во својата прегратка: - Гледај го ти него, само еден глас и коските под дреата ти останале.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Чу како шушливо му се пушти гласот и млитаво и тапо падна во свеста на Арсо: - ... Смрт со бесење...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Глупости, каква слика. Тоа не доаѓа предвид!“, вреска госпоѓата на глас и, барајќи низ списокот, одеднаш целата вознемирена и покажува дека, ете, кај оној чичко ѝ од Власина може да се оди со слика затоа што тој дошол со тенџере за ајвар и тајфа од десет луѓе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

По шест години, кога малата требаше да добие потврда од матичниот лекар дека е здрава и дека може да оди во забавиште, по целиот пат додека мајка ѝ ја возеше, викаше на цел глас и плачеше, божем ѕрцките ѝ ги вадат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Низ неговите ноздри избиваше врел темен глас и синкав чад на тутун.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Остави ме, меѓу нас е граница, слушам глас и сепак знам дека тоа сум го рекол во себе - капакот со срмен укит не се поткренал, нема ни да се спушти, и веќе не го знам јас ни крајот ни староста на облеката, црна и свечена, пресмртничка, секаква и никаква: ни облакот во длабочината на изминатите ноќи нема боја и нема цел и белег во сеќавањето.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Доаѓа Богдан до нивата каде што мајка му го роди и легнува на меѓата под грмушката каде што го пуштил првиот глас и го облева чувство како повторно да се раѓа; ги дише тревките и билките околу себе чувствувајќи ги како мирис на мајчино млеко; гледа во сонцето што се провира низ гранките над него и му блеска в очи како тогаш кога се роди, го слуша пеењето на птиците како да го прославуваат неговото повторно раѓање; слуша крај него кркори браздичка со вода како превртена стомна; слуша во далечина ѕвон на стада овци и добиток, милозвучен што ја разнежува душата; зеленилото му ги исполнува очите со спокојство и милина.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Здраво“, рече збунето брат му и застана. „Вие веќе се познавате“, покажа со главата кон девојката. „Здраво“, рече и самиот. „Секако дека се познаваме, ако она, денес, беше запознавање.“ Околу нив се буткаа гласови и лакти, тие и самите отпор во лаките за удирања, беа безгласни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Ммм, да, да, еве, ахамм...ќе клајш едно кафе?“ со матен глас и сѐ уште затворени очи запраша Перо.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Оздола доаѓаа луѓе, старци, жени некои ги носеа на грб зашто не можеа да одат, а најголемата врева доаѓаше од воловите, коњите, козите, кучињата што останаа заробени во селото: се измешаа сите гласови и се слушаше нешто страшно.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Почна да зборува, со истиот безизразен глас како и порано, речиси без мрдање на усните, со одвај чуен мрмор што лесно се губеше во вревата од гласовите и татнежот на камионите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Денешниот научник е или мешавина од психолог и инквизитор, кој до најситни детали го истражува значењето на изразите на лицето, на гестовите, на тонот, на гласот и на ефектот на дрогите во шок-терапијата, хипнозата и во физичката тортура заради извлекување на вистината; или пак е хемичар, физичар или биолог, заинтересиран само за оние гранки од својата специјалност кои се во врска со одземањето на животи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со кикотот замолкна за кратко, а потоа направи изненадувачки пресврт во гласот и над мене го слушав нејзиното кажување со зборови раскршени како срча: „Еве, цицај и мисли дека ја задоволуваш мојата потреба за мајчинство само за да се ослободиш од вината која, знам дека ти тежи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

— Шо велите, де? — праша Трајко со треперлив глас и опули во Илка и Доста, мислејќи дека на Стоја и Митра ова не им е толку важно.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Митра стана, се истресе, си ја заврти косата и почна да тажи на глас и да колни.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Добредошле“, рече со туѓ глас и виде дека се гледа од мало тркалезно стакло.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Искрено ја љубеше таа отвореност на гласовите и просториите, разголеноста на убавите жени, самодопадливоста на мажите.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Повеќето играчки, така живи, или само навиени, растрчуваат, се растрчуваат трупатурно, стрмоглавечки, молејќи го белобрадиот дојденик со тажни гласови и со навирени очи: - Земи ме, земи ме!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Исто така, тој побарал експертите во Форин офис да се изјаснат дали таквата советска политика "би можело да има влијание врз нашата политика и врз нашите воени планови во подоцнежните фази од војната и, доколку има, на кој начин тоа би се случило".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Поради тоа, тој се обратил до Форин офис, со цел истиот да се ангажира околу проверката на веродостојноста на тие гласови и да направи анализа "за начинот на кој Советската влада" ќе ја спроведе својата замисла.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Одејќи Циљка слушна машки глас и се сврте.