глас (имн.) - не (чест.)

Јас со сета сила викам дека лажат, но гласот не ми се слуша. Смешен сум. Боже какво лицемерие.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сакам да вреснам од страв и преплашеност, но глас не можам да пуштам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пак се поткрена на столицата, но во гласот не покажа нервоза.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сакав да му кажам за сподобието грозно што дело на рацете мои, на Лествичникот и на трговецот од Дамас беше; сакав да го известам, но од устата моја глас не излезе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И до оној кој е во опасност има луѓе, само свртени му се со грб, и не можат да знаат што му се случува, затоа што погледот на оној кој е во опасност, и нивните погледи, гледаат во различен правец, кон други пејсажи, кон различни неба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ние зборувавме: „Да се биде луд е исто што и да се биде во опасност, да се прави обид да се викне за помош, а никаков глас не може да излезе од устата – грлото се напрега, и јазикот, и усните, а сѐ е попусто.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гласот не му го чув. Молчеше постојано како немтур, кому зборовите и мислите му се сплеткале во плетеница од суви гранки и никако ни да ги проголта, ни да ги исплука.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Гласот не го слушна невестата, туку во ковертот најде пусулче на кое чиновниците од власта ја известуваат:
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Милозвучноста на измешаните младешки гласови не стасуваше до ушите на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ех, таа боја на глас не се заборава.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Лишки, вели Максим мислејќи си дека ако се случи нешто погано ноќва може да се случи утре да биде протолкувано како дело на волјата на утките и на бувот од Камен, па ниту тој некој друг ќе може да ги увери потковичаните во спротивното - дека лишките се лишки и дека нивните гласови не можат да им нанесат зло на луѓето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нивниот глас не стасува сиот до ушите наши. А пак, ти крева морници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Слабините им се пресламчени, тукуречи залепени. Никаков глас не можат да покренат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Отец Симеон гледаше со иста рамнодушност; дури ни во гласот не можеше да му се открие возбуда. „Смешно е, докторе, да верувате дека сум луд.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Само гласот не му се менеше: „Другпат не трескај сешто. Мразам да се бијам.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но другиот глас не запираше ни за миг, дури и кога девојката ќе прозбореше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Помогни ми, Богородице Мајчице! Помогни ми - викам, ама гласот не си го слушам.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Петра му го слуша само гласот, ги стиска забите и очите и кога ќе слушне дека е гладен, дека е лут што не се остава и за него во чинија или чипчак, ѝ доаѓа да крикне со сиот глас Неее!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Моторот работеше неуморно, а Зоки ни да се помрдне – сѐ на истото место си седи, гледа што станува и молчи, глас не пушта од себе!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
На таблата исто така стоеше како нем. Сметаше во себе, но глас не испушташе.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Тоа значеше исклучување на многу други групи, врз основа на нивната раса, род, класа.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Гласовите на работничката класа и женските гласови не се слушаа во буржоаската јавна сфера; овие исклучени групи мораа да развијат свои, независни форуми на изразување.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Црвен петел кацнат на плетот раширува крилја, ширум отвора клун, ама глас не пушта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мече зинува да праша, но глас не се слуша.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Мислиш мојот глас не се придружи на вашите пискотници што се искачија до самото небо?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Овчарот сака да го напујда песот, ја отвора устата, ама глас не испушта запрен од мислата што му прелетува по главата Може не е дете ова што се чини како дете?!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ама, глас не давам, не велам ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакаш да врескаш, а глас не пушташ за да не покажеш слабост.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)