Со своите текстови во песните сакаше да ги демистифицира и ја користеше секоја прилика да го изрази гневот кон нив.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Во детето како што се гледа од гестовите а и од интонацијата на зборовите има премногу гнев кон сѐ околу него, а самиот како да не е свесен поради што.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Фалејќи нѐ и благонаклоно повторувајќи го името наше, ти им го пикна во окото на нашите непријатели како спица, која сега ги боцка и ги јаде, па пред себе гледаат само крв, а во срцата свои носат само гнев кон нас...
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
И, од гнев кон предавството на Земанек, реков дека и сега можам да испеам, ако сакаат.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)