година (имн.) - замине (гл.)

Како војник бил заробен од Германците, но успеал да избега од логорот и преку Белград да се врати во Македонија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пред почетокот на Народноослободителната војна се вклучил во народното студентско движење и во активностите на МАНАПО.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во есента на 1940 година заминал на отслужување на воениот рок во Сараево, каде го затекнала фашистичката окупација.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По матурата, во есента на 1934 година заминал на правни студни во Белград.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Конечно Татко, испратен од здржаните солзи на татко му и обилните солзи на мајка му во пролетта 1919 година заминува, според сите претпоставки, најпрвин во Солун, а потоа со брод кон Измир, каде што го пречекале наши роднини.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И кога Татковата мајка во 30. години заминува за Турција, да се види со своите браќа и сестри во Турција, по триесетина години откако се разделиле, неа тешко можеле да ја разберат со нејзиниот архаичен турско-арапско-персиски јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Едната, знам дека пред две години замина од овој свет.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оној што го разочара Кога пред неколку години замина, мислеше дека бара само подобар живот, во строго материјална смисла.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Бидејќи ветрот им одеше сѐ наспроти бродот, мораа да пловат засолнети од Кипар и тој помина долго време загледан копнежливо кон копното, кон Тарс, кон градот во кој ги остави мајка си и татко си кога на тринаесет години замина за Ерусалим.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога татко ми во 1919 година замина на студии во Цариград, и се најде кај својот вујко Фетхи Беј Окијар, тогашен премиер на Турција, кој му овозможи во својата летна резиденција на островот Бујук Ада, близу до Царград, да се види со Ататурк и да му биде предложено да им се придружи во изградбата на новата татковина, татко ми неочекувано се врати на Балканот со својата отоманска кадиска диплома но и со нови книги од турското и европското право...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Чашуле во 1952 година заминува на својата прва дипломатска должност во Торонто, каде е именуван за генерален конзул на Југославија во Канада.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Стои пред театарот разурнат во земјотресот, втренчено гледа во мене и ми дава знак со раката. (Пријателот – привид, што стои отспроти, преку реката, пред многу години замина од земјава.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)