Мигум помислив, како со Агна со години ја дотерувавме и ја чувавме, како што се чува најмилото.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Долги години ја носев неговата сабја како трофеј...
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Пред четири години ја купи „Дрвена градба“ на чии рустикални маси се служеа само кикиритки, пистации, пржени компирчиња, оревчиња, крекери со сирење и слични грицки.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Причината поради која ти реши да ми помогнеш, беше да ја откриеш тајната, што со години ја чувам во џебот, околу која ти се вртиш цело време – рече притискајќи го посилно џебот.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Така велиме за тој (тие) со кој (кои) заедно бевме во строј, во долгите ноќни маршеви под дожд или снег, во рововите и бункерите, во влажните и студени земјанки, на боиштата и заедно долги години ја голтавме горчината на поразот, искоренувањето и туѓината.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Кога пред триесет години ја запозна, тој во неа ја препозна својата Шехеразада – нејзиниот глас, топол, мелодичен и лелеав, како свилен превез ги покриваше зборовите што му ги кажуваше, навидум обични, и им даваше и тежина и леснина, па тие де му ги притискаа градите де го подигаа една стапка од земјата.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Таа ја имаше онаа древна, подзаборавена женска умешност на освојување со гласот, со зборот, со приказната.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Од интимно исповедните ноти како продукт на човек кој припаѓа на редот на авторите во егзил (од 1938 година ја напушта Романија и живее во Франција), она што ми остана во трајно сеќавање е ламтежот од натисокот на проблемите од егзистенционален карактер.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Чекаше, со поглед вперен во сонцето, да испарат солзите заедно со болката која со години ја притискаше како туч.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Докторите констатираа дека ваквата состојба е последица од преголемата употреба на хормонска терапија, која Рада со години ја користеше заради забременувањето.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
5. Таква е, гледана однадвор, пуста и ненаселена, наваму од крајот на последната Голема војна, односно наваму од принудната колективизација, и нешто потоа, откако ги зафати луѓето емиграцијата, таа самоникната и безимена потковица среде Бакарно Гумно, која, спуштајќи се благо по голите падини на ридиштата, на запад и на југ, сè до мелиорацијата (пред десетина години ја извршија доброволно младински работни бригади; покрај бесплатна исхрана, работничка облека и плускавици на дланките, младинците имаа и задача да ги шират меѓу себе љубовта и братството) се преточува во ливадско земјиште (сега сушно и неплодно) испресечено со мртвици и блата кои, пак, се вливаа во Црна и во кои заедно со стотици видови барски и преселни птици живееше и лошиот дух на маларијата, а на исток и на север, односно на североисток и на северозапад, сѐ до мариовските планини, односно сѐ до Прилеп и сѐ до крушевските планини, во житница и тутунско поле.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Оваа книга со години ја барав. Ти благодарам, мој Камилски!
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Новите реформи кои предвидуваа во модернизираните воени единици да се сочуваат зачуваат само најдобрите јаничарски трупи, доведоа до нивна нова генерална побуна кога тие на 15 јуни 1826 година ја запалија палатата на големиот везир и ги бараа главите на реформаторите.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Самото име на оваа покраина Al-(V)andaluz e од арапско потекло и значи земја на вандалите, т.е. на оние варвари кои во 435 година ја зазеле провинцијата Шпанија.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Во 756 година, Абд ал Рахман, последниот претставник на омајадската династија, протеран од Дамаск, во градот Кордоба основа независен емират.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Во осумнаесетата година ја спушти слушалката и се исправи од клупа со матурантска диплома в џеб.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Дали не ја заборавил? Дали во овие години ја спомнувале пред него, па сега да му дозволат тој да ѝ се јави со писмо?
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Имено, повеќето од нив беа Мариовци од селото П’чишта кои оваа година ја откупија планината од Селим-бег од Солун за триста и седумдесет гроша – дваесет квадратни километра борова, букова и дабова гора со не помалку рудини и пасишта, за да не им клава бегот сточари Власи и Мијаци, а нивната стока да умира за вода, паша и од жештина долу крај селото.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Сеќавајќи се на своето родно место, тој го подигна мостот на Дрина кај Вишеград на она место каде што во 1516 година ја прегази со коњот, натоварен со едната страна во еден кош.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Својата прва емигрантска Нова година ја дочекав во униформа на валеј на луксузниот Дабл-Ју Хотел.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Си ја облече својата темносина облека која со години ја немаше облечено.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
„Не, докторе“, чу. „Вие пред две години ја спасивте жена ми. Се сеќавате - тумор...“ Не се сеќаваше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Четири години ја пеев „Народе македонски...” и четири години заради таа песна го пиев грчкото масло и серев по грчките жандармериски и полициски канцеларии и подруми.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Му беше понудена катедра на Институтот за источни јазици, но на своите 25 години ја започнува својата дипломатска кариера и првото службување ќе му биде на Балканот (во Софија од 1972 до 1974 г.).
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
1971. Добива значајни награди и почесни докторати во САД, Изреал, Оксфорд, Лондон.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
1972. Нова книга проза/стихови, Златото на тигровите.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Во светската анкета на весникот Кориере дела сера Борхес како кандидат за Нобеловата награда добива повеќе гласови од Солженицин, кој таа година ја добива наградата на шведската академија. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 226
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Се разведува. Во Бразил прима значајна награда за литература.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Малечката Пелагија воскликнуваше од радост додека ја капеше мајка ѝ, а пак Пелагија додека ја сапунисуваше се прашуваше себе си дали и таа на тие годинки ја имала истата снагичка?
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Баш кога се одржуваше една важна манифестација, која татко ми секоја година ја организираше. Се собравме целата фамилија.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)