Двата модела не би биле начисто различни, сигурно: Си замислувам – а немам намера сега да го предвидувам исходот од некое посебно истражување за кое, се надевам, некој ќе се нафати, па затоа не ни сакам да претпоставувам – но си замислувам дека обата модела на геј-субјективитет веројатно некако ќе упатуваат, на пример, на мелодрамата, на кампот, на обожавањето диви и на машката геј-женственост.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Иако машката геј-култура можеби веќе не е преокупирана ниту со Џоан Крафорд ниту со Бети Дејвис, таа и понатаму им издвојува голем дел од своето внимание на холивудските ѕвезди, на дивите, на поп-иконите и на разни современи женски ликови кои отелотворуваат разни комбинации на сила и страдање, на гламурозност и абјектност, на моќ и ранливост.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
А сликата за машката геј-култура и за машкиот геј-субјективитет што ќе произлезат може да бидат дури и поразлични ако поаѓалиште е некоја практика како градинарството или декорирањето излози или домови, а камоли ако поаѓалиште се нуркањето, хевиметалската музика или верскиот мистицизам.424
Тие разлики, сепак, би нѐ потврдиле во основниот пристап кон темата.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Разликите меѓу нив, меѓутоа, и тоа како може да излезат значителни.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)