гранка (имн.) - што (зам.)

Гранки што ги напуштаат стеблата, ластари ослобдени од коренот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Папците на козата ѝ овозможуваат слободно да застанува на задните нозе и да ја вклешти гранката што ја брсти, а нашите нокти, слични на ќерамида, служат за потпирање на образите при пофини допири...“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дури и гранката што го тресе, надвор, снегот, се слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали видот се развил следејќи ја така изнијансираната мимика, или е изграден со фаќањето за гранките што е работа која не изискува ни мирис ни слух, туку токму вид?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)