Тишината те плашела единствено
кога си била во друштво
со други.
В зори ќе се зари, озарено
лицето на светлината
а ти меланхолично ќе се обидеш
да ги отстраниш флеките на Луната
да се исправиш на нозе
небаре го држиш цврсто во свои раце
универзалното клатно на
рамнотежата
небаре си нашла решение
како да излезеш на крај со
депримираноста
божем ја игнорираш и
ѝ вртиш грб
ама и грбот има
очи !
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)