даб (имн.) - бев (гл.)

Над дабјето беше синопепелавото небо, а над плочите и мермерот од гробиштата, лад и тишина, прекинувана само од по некој крик на гавран или од ритмично удирање на клукајдрвец во стебло.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Само крошните на многулетните дабови беа единствена заштита од горештината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Стариот добродушен даб беше навреден до срце.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)