дамка (имн.) - на (предл.)

Црвено лакираните нокти, посебно дотерани за оваа прилика, одлично пасуваа со сината униформа, со само една бела дамка на реверот, која наспроти првата асоцијација, беше од јогуртот во кој утрото го мацаше ѓеврекот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Со млако движење на раката ѝ ја покажувам секирата, дамките на дреновата дршка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Коњак“, побара и остана неподвижен, со забуцани прсти во косата, загледан во дамките на нечистиот чаршав.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И шумот на врелата дамка на нејзината дојка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Пред лицето на овој град веднаш се отворала морската шир, начичкана со белите, штрклести дамки на бродовите - странските, што секој час доаѓале, и домашните - стари и нови, кои од бродоградилиштето излегувале накитени како млади невести.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Беше со еден тенок, лесен фустан, колената пред мене не ѝ ги покриваше. Оние црвени дамки на лицето ѝ светнаа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И Ралфи запира, со грбот кон нас, темни дамки на пот под мишките на неговото бледо летно одело.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Жената предизвикувачки се ближела покажувајќи ја белината на забите и без насмевка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се слушаше ни сувото липање на Круме Арсов. Погледнав кон небото и видов само пет или шест орлишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зачекори. Станав и појдов по него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со секој чекор како да ѝ бабреле високо кренатите гради под кошулата, Меката кожа на лицето со прво руменило на младото сонце внимателно ѝ била покриена со дамки на проѕирно злато.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Десно од нив, не многу далеку од сонцето, се протегаше бела дамка на облак. Личеше на неподвижен гривест белец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го видов сирото воле со бела дамка на челото. Лежеше на слабина и збревташе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа потиснување порано било во служба на една пресудна политичка цел: само со симнувањето на нагласката од тоа колку настрано се чувствуваме и со одрекување на тоа колку сме различни од стрејт-луѓето, сме можеле да ја измиеме од хомосексуалноста дамката на абнормалноста и да го отфрлиме тешкиот товар на психопатологијата, на болештината.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со млако движење на раката ѝ ја покажувам секирата, дамките на дреновата дршка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Врз дамките на секирата паѓаат нови дамки. Црвени, блескави. И преку ѕидот. И врз чергата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Им ги покажав дамките на секирата и им кажав зошто дождот се цеди од мојот таван а не низ долгото грло на олукот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Матилда сѐ почесто го оставаше сам дома, кога одеше да купува лекови за Зигмунд, и да ги носи кај него, и раскажуваше дека, кога се враќала во станот, го наоѓала Хајнерле седнат на подот, со отворена шаховска табла, а во рацете ги поземал фигурите и разговарал со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Хајнерле ги чувствуваше тие премолчувања, и од нив бегаше со погледот кон некоја дамка на ѕидот, кон мушичките кои летаа среде собата, кон прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Низ мускулните ѕидови продираа неговите слатки зборови и оставаа траги во јазелот на мостот оставаа дамки на запалена цигара врз хартија или допир од машки раце Нож ли беше во темниот мрак каде двете тела разгорени се влечеа?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ќе се бакневме, усните ќе ти се отвореа и кога твојот јазик на неколку наврати ќе посегнеше по мојот, ти го откопчував првото копче од блузата, откривајќи ти го младежот на дното на грлото кој беше во хармонија со помалата дамка на аголот на усните што јас толку многу ја сакав, а потоа второто копче кое откриваше нежен златен крст - јас секогаш се обидував да го сметам само за моден детал - што се нишаше над расцепот на твоите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Третото копче ти ја разоткриваше чипканата набабреност на прслучето и јас си ја лизгав раката низ дезенираната мрежа напипувајќи ја цврстината на твојата пупка која ми се креваше кон прстите, но ти малку ќе се повлечеше и во позадината на забрзаниот ти здив твојот бакнеж се оддалечуваше и јас почнував посилно да те бакнувам обидувајќи се да те намамам да се вратиш од каде и да беше и конечно, држејќи те како да бев само пријател утешник, те прашував, „што си мислиш?“ иако, се разбира, знаев што ќе одговориш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не сакам да мислам на неа но не можам поинаку.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)