Тогаш уметничкото дело веќе не е, ниту кај едниот ниту кај другиот, некаква измама на ретината, непостојана idola specus, погрешен превод на сликата/одраз на една појава; тоа станува инструмент „на еден конкретен ментален однос меѓу појавите - или да бидеме попрецизни - меѓу сликите на појавите”.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Важен е и еден друг аспект; имено, некои посебно радикални мејл- теоретичари одат толку далеку што сметаат дека демократичноста на мејл-артот е најсовршениот естетски барометар досега, т.е. колку пораки испровоцира нечие дело (и воопшто, самиот одговор на нечие дело веќе е признание) тоа значи дека е повредно.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)