Секој миг во денот ѝ беше исполнет со мислата за нив.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Како ден ѝ беше јасно што може да ѝ донесе само еден непромислен чекор.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Со денови ѝ се мешаа од една страна очајот, стравот и ужасот и иднината и љубовта од друга.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Сенарот, еден ден ѝ се исповедал на својата жена и рекол дека од инает не сака да му ги даде парите на јагленарот.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Мама Пелагија секој ден заминуваше на работа во Монополот, а баба Перса, односно Мајката Перса, денот ѝ го посветуваше нејзе.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Гијом го чувале бабата и дедото, и секој ден ѝ пишувале.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
11. ПРАВЕЈЌИ СИ ГИ ВЕЃИТЕ СИ ИЗВАДИ ОЧИ - што ќе ѝ се нејзе, нека другите ги видат, и онака штом љубовта тепкаво ја срочи таа виде: само светли денови ѝ идат ...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
По неколку дни ѝ замрел здивот, како и гласот, арно ама неподвижните гради не ѝ загубиле ништо од благото изворско изобилие, и заспаното дете во вдлабнатините на нејзините боски сè уште го слушало нејзиното срце.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Дури тогаш се збрчкале исушените гради и на камениот раб наскоро останало само купче прав.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Значи ништо чудно дека забележала оти денот ѝ се скусил додека го минувала сиот овој пат за да може да разговара со мене.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)