дете (имн.) - во (предл.)

За мајка ми историјата – тоа бевме ние, гладните деца без кози, како и ситите деца во семејствата со кози...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние, децата во нашето семејство, кога одеше татко ми на работа, сѐ почесто го пуштавме радиото со надеж први да ја дознаеме веста за уништувањето на козите и тогаш први нешто да сториме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Најубавите деца во темница се прават.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога влегоа внатре, Гоце праша: - Кој беше ти?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ти носам поздрав. - Сега ќе излезам! - одговори Гоце, ги пушти децата во дворот и си помисли: „Мора да има нешто?“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Не издржала, станала и се вратила кај децата во Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нашите вистински мајки останаа на врвот на планината со ниедно дете во нивните раце.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас сум шесто дете во нашата фамилија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Шабтај со детето во скутот, се нишаше напред-назад и со затворени очи мрмореше молитва за милост и спас.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со сопствени очи видов христијански учител кој водеше приредба со еврејски песни на децата во училиштето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Како времето поминуваше, ѝ стана како ќерка.  Рашела беше дете од сиромашно смејство, што мајка ми, Евридика, бог да ја прости, ја зеде кај нас дома, да помага, по молба од татко ѝ, како најстаро дете во неговото бројно семејство за да работи и да печали.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И конечно, поенатата: „Ќе го преземам рабинското место на Солун на Лаг Баомер15 во 5683 (1933) година и се надевам дека ќе бидам рабин кој ќе воспостави брак помеѓу Евреите од Истокот и Евреите од Западот, кој ќе ги обедини во единствена нација на Израилот, за благосостојба на нејзиното духовно постоење и напредок, како во егзил така и во земјата Израелска”. 16
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На вратата се појави Рена со сè уште недоразбуденото дете во рацете.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мајка му на Ордета, останата вдовица со тоа единствено дете, дојде кај него и му се припрати со молби и заколнувања: „Златен нунко, ти ќе ми го водиш детено во Сосрија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
1. Училиштето овде ги воведува децата во сосема одредени машки и женски улоги.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Размисли малку за ова... Размисли и за твоите постапки и однесувања со другите деца во одделението.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Што знаат децата во куси пантолони колку судбини има во една испружена дланка?!
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На полицата под огништето Светото писмо и кон него се искачува и сам ги отвора кориците за да се скрие низ неговите страници првиот плач на детето во нашиот дом.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Племната, деца, ваќајте а племната; ако можите во сламата да се позатоплите, друго чаре нема, — им советуваше дедот Бале на своите десеттина членови од семејството.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе прилегна со Катето и децата во познатото ќералче, ги измилува повеќе децата отколку Ката, ја распраша да ли не и има престрамено некој друг, но и од самата појава на Ката се убеди дека никој муабет не и прави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од Арангела, кога падна еден снег, до стреи, одвај кај Мученици се распраи времето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги растоварија раниците, го распалија огнот и прва грижа им беше да се најадат, та почнаа да претураат по куќата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И првиот збор со затечените селани, жени, деца во куќите им беше: — Сик дишери, бе анасени ана, ѓаурлар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така аскерите ги зазедоа куќите, a селаните ги преселија децата во племните. Co стискаа, мрзнеа, боледуваа; изумреа сите деца под една година и старците, додека пукна пролетта да се постоплат на сонцето тие што останаа живи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И овие го послушаа, ја отворија племната и се закопаа децата во сламата, а возрасните ги скрстија рацете и ги удрија главите ничкум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Експлозијата го распарчува детето во мисла а тоа во неа, закачено за модра брадавица.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
П.С. Со незапишување на вашето дете во основно и средно училиште вие заштедувате многу нерви, пари и години, но и создавате одлични услови да стане успешен шверцер во системот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но Гого, и да сакаше, немаше да бара протекција за синот, кај истите оние свои постари колеги што не го примија на времето во своите редови; а пак, во меѓувреме, и неговото презиме ништо повеќе не им значело и денес, за да му попуштат на детето во приемниот испит.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Од кај се разбира домско дете во трпезни вина? Ајде, давај пари.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога поручаа, Горда стана да си оди, но железничарот ја предупреди дека го испратил последниот патнички воз за дента, а жената ја кандисуваше да преспие кај нив, додека најпосле не изнајдоа дека токму сега поминува шинобус за кој треба да се доплати, па Горда набрзина се испрати со нив, го бакна детето во сон и истрча да го стаса писокот што наидуваше од блискиот свиок.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гладта на пронаоѓачот ако ја водиш со себе значи си ја дофатил насмевката на детето во себе. (Дали станува збор за риби во летен азил?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сѐ подобро го разбираш детето во себе. Почнуваш и вистински да сакаш.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Нежноста на мачорот кон неа се вклопуваше во општата шема на љубезност со која беше опкружена, нешто за што таа сметаше дека е поради тоа што носеше дете во себе, но и нешто што, одвреме навреме, ѝ предизвикуваше злокоба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Рута што те изнајде во сонот и те одведе во одаите со вино и те покри со знаме љубовно и те скри меѓу две воздишки на детето во сонот, те скри во гревот што го суши срцето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А ти, речиси, веќе си втасан таму“, ми беше рекла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едно утро наеднаш се загледа во мене изненадена: „На човекот му требаат многу години за да израсте од дете во човек.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се довикував со децата во дворовите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И почна Димче Волшебникот да прави планови: прво, - едно утро ќе им го згорчи млекото на сите деца во градот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Едно дете во Франфурт на Мајна го прашува случајниот уметник минувач дали знае да нацрта стопало без да гледа во било чие стопало.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Будалштините се утеха во ноќите посипани со вештачки звезди.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Индиго луѓе влегуваат и излегуваат од зградите читаат исти весници гледаат иста програма спијат во исто време јадат иста храна со индиго деца во индиго станови со индиго Нови Години и родендени и животи и смрт...“ (Чарлс Буковски)
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Навистина, можев да им завидувам на сите други деца во класот и знаев дека веќе никогаш нема да ја имам нивната безгрижна смеа и веселост.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакам тоа,“ и кога го изговарав ‘тоа’, чувствував како нешто ме боли во утробата, „да биде направено на мојот кревет.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не сакам да го изгубам детето во тајниот оддел за абортуси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Навечер се плашев да не премрзнам, да не ми премрзне детето во мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш Зигмунд ми кажа дека најбогатите, благодарение на влијанието и парите, можат да го избегнат законот, кој забрануваше абортуси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бидејќи доктор Ауербах верувал дека блискоста со другите деца ќе му помогне на Рајнер, тој во својот дом му овозможил на Фридрих Рихтер да им држи часови по цртање на децата на професорите на Медицинскиот факултет, кои биле на возраст на неговиот син.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Праќаат вагон со стотина деца во друг логор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А и таа поврзаност на утроба со детето е чудна работа.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сликарот, чие име беше Фридрих Рихтер, бил од околината на Минхен; кога им се родил синот, тој и сопругата живееле во Виена – потоа пак отишле на имотот крај Минхен, а сега се вратиле во Виена затоа што слушнале дека доктор Ото Ауербах, професорот на брат ми, може да им помогне на деца во чија душа се вовлекла тагата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите мајки ги носеле своите деца во своите утроби, па одново секоја мајка поинаку се однесува со своето дете, поинаку се однесува и една мајка кон секое од своите деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Долго стоев таму, загледана во водата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас знаев дека родителите, заради срамот, најчесто ги исфрлале тие млади жени од дома, па тие го завршувале животот од глад, студ, или болест, многу бргу потоа, уште пред да се породат; знаев дека некои од нив, што ќе преживееле до породувањето, го оставале детето во некое сиротилиште, па работеле најтешки работи, заради кои животот не им траел долго; знаев дека имаше и такви кои, не можејќи да го преживеат срамот, а за да ја сочуваат честа на семејството, се убивале без да им кажат на најблиските дека забремениле; знаев дека некои оделе кај приучени луѓе кои им давале да испијат горки течности по што го исфрлале плодот, а понекогаш и самите тие умирале од отровот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тоа е дел и од природата: мајката е онаа која го носи детето во себе пред да го роди, од нејзиното тело тоа се храни пред раѓањето и по раѓањето.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сѐ се разликува од човек до човек. Од мајка до мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку недели потоа ми се слоши и повратив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја замислив како патува со децата во товарниот воз, и додека се така збиени во мракот на вагонот, им раскажува за патувањето што ги чека, им ветува море, игри на песокта и пливање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„И да го фрлиме тоа дете во бесмислата на постоењето?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Војниците бараа некој од возрасните да оди со нив. Се пријавив.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога излегов од болницата, појдов, појдовме детето во мене и јас, на кејот на Дунав, онаму каде што исчезна Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А јас не умеам да пливам,“ вели едно од децата. „Ќе научиш,“ го храбри Отла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така зборуваше брат ми Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Маж ми ми го даде и неговото ќебе, ама и тоа не беше доволно да ме стопли.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Целиот свој живот преку своите дела брат ми се обидуваше да докаже дека есенцијата на човековиот род е вината: секој беше виновник, затоа што секој некогаш бил дете, а секое дете во натпреварот за љубовта на својата мајка ја посакало смртта на својот противник - таткото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На некој начин, тие го залажуваа гладот на детето во мене, она кое некогаш сакаше да стане скулптор. И така со години.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во почетокот на летото на градските улици повторно се појави Кијмет со дете во раце.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
“Ти си школувано дете во оваа чета,” рече Бакстер, “ти и Ризо.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Цел маж!“ и го поттупна по рамото, задоволен како токму тој, со своето вешто стрижење, за дваесетина минути да успеал да го израсне од дете во момче.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Можеби поради детето во мене, сѐ уште не можам да се ослободам од анегдотата што мајка ми ја раскажуваше секогаш кога ќе се најдеше во ситуација да го подели она што го приготвила како храна (ќофтиња, пилешки крилца, колачиња, јаболки и слично): „Мајка имала девет деца.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Трудни сме. Утре некој ќе треба да ни ги крштева децата во света водица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И вдовецот копнеел по женска топлина или по мајка на своите две деца во последен миг спасени од огнот на запалената куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Врати го, му рекле суво и со стврднати усни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Нека те носи ѓаволот. И отишол оставајќи го селскиот старешина, ако Доце Срменков бил тоа, да ѝ се заканува на дружината, потоа да стои пред прагот на Фиданкината куќа и да се врти околу себе во страв да не биде изненаден од друг натрапник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Роден како Никола Кепев, четврто дете во фамилијата на Стева и Илија Кепеви, во 1925 година е посвоен од вујко му Илија Чашуле, со што званично го добива презимето Чашуле.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Како напуштено дете во лулка од својата мајка... што може? - да измокри и да ги извалка гаќичките... ете ,тоа сте вие, вие што плукате по нашиот чист образ по нашето достоинство, по нашата историја по нашето минато, сегашност и иднина...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ноќта завива мирно, сѐ ќе стивне: И птичките во своите гнезда, и децата во лулката...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Откако го сторија тоа, младичот рече дека тоа добро ќе им дојде на сите работници, што имаат деца во своите семејства.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со таа молитва растеа сите деца во селото, не постоеше дете, што не ја беше чуло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па наместо да прашуваат „каде си го купи ова? кај Рада?“, ќе го опишуваат како продавница во која една мајка и едно дете во двојка лизгаат по мермерот, како Ирина Родина и Александар Зајцев.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Не бегам, господине, одам по детето во парк“, му раскажувам, а тој ме мери и не верува, го отвора гепекот... и оп!... му се посреќи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
УФ, страшно, бре, а деца во оган те чекаат, да им изгаснеш жед.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ако не оставиме да ги осветат грчки попишта, а ние нема да оставиме, ако писмото во црквата биде наше, а не грчко, ако децата во училиштето не учат наше писмо, а не грчко, ако во општината се служиме со наше писмо и наш јазик, црквата, општината и училиштето ќе бидат наши а не грчки, вели Максим Акиноски и ја зема од скутот тутурката која на краевите и на средината е заврзана со црвена панделка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во замена со него, Србите, кога ќе ја завојуваа Потковицата, донесува друг збор, пеќ, и така ги учеа децата во училиштето, да го исфрлат од употреба трускиот збор и да го прифатат нивниот, односно српскиот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Гемиџијата си го однесло детето дома со срната и никому не му кажуал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Бидејќи бил богубојазлив и бил милостив, си го зел детето в гемија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога, на одење, што слуша - плаче дете во куќата, зајдува - бабо, сакам уште едно копанче од мисирката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Тој мој пријател беше дете во своето восхитување од ножот со седефена дршка и од моите мускулести раце.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И господ да чуе, и децата во гробот да чујат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И влегуваат луѓе, жени, деца во гумното, се чудат. Јон им кажува што сум направила. Децата се смеат. Кажувањето негово се верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Место каде што мајка му истураше чаша вода пред секој почеток на новата учебна година, место од каде што со мал ранец брзаше кон автобуската станица за да го фати автобусот што го носеше во престолнината за да полага испити на државниот универзитет, место каде како дете во врнежливите летни денови играше Монопол со другарчињата...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Така Симона се задоволи со тоа што во дваесет и третата година објави повлекување од музичката кариера, роди три деца во бракот со членот на парламентот Никола Руневски – Рунето, и почна да ги полни страничките на забавните магазини со фотографии на нејзиниот скромен семеен дом.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Потем на коленици се довлечкал до браќа си, преколнувајќи ги да се смилуваат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Сестричке моја, сестриче мила, ѝ рекла жената на најстариот брат, од сè срце би им однела ручек на мажите, арно ама ноќеска некој ѓавол ми влезе...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Младата жена нежно им го предала детето в раце на своите јатрви и го фатила патот под нозе, сама со таблата на глава и со судбината на врат, како осветен медалјон, невидлив за луѓето, на кој само од Господа било испишано со каква смрт ќе умре и на кое место од неговото небо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По неколку дни ѝ замрел здивот, како и гласот, арно ама неподвижните гради не ѝ загубиле ништо од благото изворско изобилие, и заспаното дете во вдлабнатините на нејзините боски сè уште го слушало нејзиното срце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој си го избакнал детето во лулката, нежно ја прегрнал саканата, и таа цела ноќ го слушала како ѝ липа врз градите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури тогаш се збрчкале исушените гради и на камениот раб наскоро останало само купче прав.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неколкумина ме прашуваат дали сум добро.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се чувствувам како дете во поглед на тоа колку лесно емоциите излегуваат на површина оддавајќи ја секоја моја состојба.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Тој мој пријател беше дете во своето вохитување од ножот со седефена дршка и од моите мускулести раце.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мајка маченица со дете во рака ми ја отвори вратата на светоста.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го чувствувам во битието на детето во мене. Зрачи со добрина, благост, љупкост.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Смирена сум како дете во мрежеста колепка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не се откажувај од детето во себе, тоа ја одржува виталноста на душата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Како! - викна родилката. - Како е детето во мене, кога штотуку го родив!“
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Како што растеше Богдан, така сè повеќе доаѓаше до израз тоа ”ѕверче” во него: немаше дете во селото со кое не ја испробуваше силата, не се тепаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Климент Камилски со солзи во очите дочитуваше други делови од тезата, потоа сам си налеа од ракијата и гордо продолжи: И знаеш ли уште што реков во одбраната на тезата на нашето балканско дете во земјата на големите Рабле, Монтењ, Жан-Жак Русо, Дидро, Волтер, кои длабоко проникнаа во суштината и одбраната на човекот?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ти си проникнал најмногу во проучувањето на детето во сите негови возрасти од раѓањето до младоста.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тој свет на маалото имаше населено, пред војната и по војната, луѓе од сите страни на Балканот, но и надвор од него: Македонци, Албанци, меѓу нив муслимани, католици и православни, познати како Шкрети, Турци, Срби, Ерменци, Грци, Бугари, Власи, Хрвати, Босанци, Роми, дури по некое руско семејство и други, сите поврзани со заедничката грижа на опстанокот на семејствата, како да ги нахранат децата во гладните времиња, принудени во едно време да чуваат кози, да се здружат со козите на козарите, повикани од режимот од планинските села, да станат работничка класа, но набргу козите од други причини им беа одземени од козарите и ликвидирани, а козарите не станаа никогаш работничка класа каква што ја замислуваа архитектите на новото комунистичко општество.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски слушајќи го Татко со наплив на видлива возбуда, кога тој го спомна рајот на детството, почувствува дека се дојдени неговите вистински пет минути за да изнесе прв пат на Балканот една од скриените пораки на неговата париска дисертација Придонес за студија на детето во контекстот на јаничарската судбина на децата и воопшто на народите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Стресените деца во салончето што чекаа на ред зинаа од чудо, им замрзнаа малите, рибји очи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сепак тој беше дете, исто како сите деца во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Каде одеше човекот? - ќе прашаше некое од децата во треска, со солза в око.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јурејќи, се сретнуваш со смртта. Слушаш некое од децата во сонот, во тихата, глува ноќ, вриснува како да му ставил некој нож под грло.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како исфрлени стари предмети можеа да се видат на куп децата во тој предел крај ѕидот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Безглавото бегство на луѓето, гладните крикови на птиците, неподвижната слика на утрото, покосените деца во дворот, вошките, мртвата вода, занемениот воздух, сувиот ветар, пожарите - во мене родија нов, сѐ уште невиден страв.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Молчеше, како уловено, слабо врапченце. Со ситни живи очиња гледаше од дете во дете, сега и ние молкнувавме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се измешале сонцето и правта, пливаат децата во позлатената прав, црни, уморни, премалени.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ми доаѓа комшиката со дете во рацете и уплашена ми кажува – не знам што бараат овие Турци, мажот ми не е дома!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ВТОРАТА ЖЕНА: И јас мислам дека она што ќе се пропушти да му се даде на детето во најраното детство, ако ја нема љубовта и вниманието во првите години од животот, човекот останува вечно емоционално оштетен, бара љубов таму каде што не треба, а што е најважно ја нема сигурноста за настап во животот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога исчезна последното парче чоколада, мајка му го гушна детето во прегратка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ама Тодора, наместо тоа, ригна да плаче. Се стрчаа сите, да ја галат, да ја тешат, чувај боже на детето во мевот да не му напакости.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас бев најмалото дете во моето семејство и многу разгалена, а и ти истиот, како помал од двајцата синови.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Како што Евреите, кога воведуваат дете во училиште му велат: „Учи се! “ - како она што значи алеф, така и Грците го примија алфа.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
По инстинкт го стави заспаното дете во креветчето...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Контролорите, гледајќи ја забрзаната жена со мало дете во прегратката, помислија дека таа доцни на авионот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да оди со детето в раце.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега оддалеку ја позна со детето во количката. Побрза да ја стигне.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но ете, ќе си имаш деца во новиот брак. Чисто наши.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За кусо време како да направи голем скок во годините: како одеднаш да премина од дете во возрасен: доби сериозен изглед и држење, гласот му се здебели, започна да се дотерува, да си ја пегла и уредува облеката, да стои почесто пред огледалото, да си ја чешла и дотерува косата, да ги посматра меките, нежни влакненца на мустаќите што започнуваа да му растат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Едни ги пикаа своите годиначиња во градите, а тригодишните под широките кошули и така клечеа врз нив како квачки врз пилиња; други ги криеја децата зад иконите; една го кладе детето во камарата каде што попот врши проскомидија; друга го бутна во мазгалката зад иконата на св. Илија, а сите зедоа в раце по една икона, натпреварувајќи се која да ја земе иконата на Ристоса, св. Богородица и света Петка, надевајќи се дека нивната сила е поголема од онаа на другите светци, та белким и ќе ги заштити барем децата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Зеде на заем од добри луѓе од Дуње некое кило ’рж и зачека што ќе стане понатаму со неговите одведени деца во Стамбол.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тој почнуваше од малото селце Соколово на Дрина кај Вишеград во кое околу 1505 или 1506 година се роди обично машко дете во едно сиромашно селско семејство.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пленувањето на децата во Прилеп, како и зулумите во Чаништа и Лисиче ги огорчи сите слободољубиви Мариовци и во еден од летните дни на идната 1549 година се собраа во малото селце Сатока: земскиот кмет, кефалиите од сите села, поповите и други повидни луѓе и еднодушно го прифатија предлогот на поп Јакова: да се бранат од силниците, потпирајќи се на ферманот и бераатите од старите султани дадени на султанијата Мара, во кои пишуваше дека тој хаспосед Мариово нејзе и е отстапено и дека таа ги ослободила овие села од секакви давачки, та сега ова што го прави прилепскиот кадија е газење на тие стари закони и нивни права.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Додека самувам Сам Во самица. Дрвото на животот го паметам Како дете во утробата на векот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Скинете од неговиов корен и посадете си го на дланката На неа да изникне мала Сама Бука И нешто како детето во вас.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
ЈОРДАН: Не траам! Јас, или ти имаш за давање!... (Скокнува).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ти не си жена, дете в рака да држиш!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Во тоа време беше фатила општа епидеммја по децата во селото и многу од нив изумреа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа ќе си остане со Стоја со едното дете во нивната куќа, ич гајле да не бере, ни за куќа, ни за покуќнина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само за вас, драги гледачи - и вашата весела насмевка, и вашиот купен билет, и вашиот мерак по возбуда, и вашите гладни сетила, и вашата домашна колекција, и вашата потреба за туѓа акција, и вечното дете во вас!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Таа жена се губи во сопствената реченица како мало дете во супермаркет... - се гушеше Лари во очајнички бес.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Градот влезе во лоша позиција се донесе законот за прохибиција алкохол тешко се наоѓаше на црно но ганџа пушеа и децата во прво
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Мајка, небаре навлегу­вајќи на свој начин во суштината на Татковата размисла, рече: – Зошто, мили, да ги заробиме нашите деца во наше­то минато?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
1. Забрането одење по стапките Забранети стапки по нестапнатото Забрането блиско во далечината Забрането лице во опачината Забрането отворање на сандакот Забрането ловење спитомен дивеч Забрането бакнување илузии Забрането дете во утроба Забрането плетење бессоница Забранети обетки на црешната Забранета година во векот Забрането икање на работен ручек Забрането паркирање на крстопат Забранета плитка вода во вирот Забранета емисија за змејови Забрането срце во кафезот Забрането чешање по тилот Забрането слегување на патот за горе Забрането гракање според “Неверморе!”
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Од далечината се слушаше дишењето на реката, крикот на некоја ноќна птица, дишењето на децата во сон.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Секое од нас децата во различни периоди од нашите животи си имавме свој жив дел во татковата библиотека.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тишината напати ја прекинуваше кашлањето на некое од децата во сон.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога роси и дете кога си игра на улицата И мајка од некаде кога довикува И златна јаболка во дворот кога се ниша Излезете на молитва За вечен да биде таа слика Зашто по многу време ќе застанеш под прозорец И гледаш: Веќе е есен и детето во тебе го нема И пред тебе и сушата и лисјето венат и ниту роси и којзнае каде е Магдалена...
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Најпотресените помеѓу нив, додека трчаат ја измолкнуваат градата од под блузата за да му ја тутнат на детето в уста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веднаш да објаснам: оваа слика во мојата свест немаше врска со Уредот. (Редно е да напоменам дека Управата со наредба им имаше забрането на службеничките да ги носат децата во работните простории).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Некое ново дете во соседството?“ „Па секако дека е нов.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тате пушеше цигари и раскажуваше како било кога тој бил дете во 1997 година.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дали децата во посебен камион или заедно со жените и мажите?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Зарем да лета единствено како сушач на алишта на жена си или да им биде ладило на децата во жешките августовски пладниња?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Другиот мачор, што децата во дворот го викаа Ловџија, силно се насмеа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Трајче беше најнечистото дете во целата улица, а можеше да се рече и во целото училиште.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во 1933. година, го изведе и своето прво one-man show, на кое, веднаш до своите, изложи и дел од детските цртежи.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Предаваше уметност на децата во Централната Академија на Бруклинскиот Еврејски Центар од 1929. до 1952. година.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во продолжение ви го пренесуваме списокот на најпознатите појавувања на Хичкок во сопствените филмови. Станар - во сцената во книжарата Хичкок е свртен со грб кон камерата; при апсењето тој е еден од многуте набљудувачи. Убиство (The Murder 1930) - се појавува на патот. Уцена (Blackmail 1929) - во метро чита весник додека од соседната клупа го посматра едно мангупче. Триесет и девет скалила (The Thirty-Nine Steps 1935) - оди преку улица. Млади и невини (Young and Innocent 1937) - на судската расправа тој е еден од фотографите. Госпоѓата која исчезнува (The Lady Vanishes 1938) - за момент се појавува на лондонската железничка станица. Ребека (1940) - стои покрај телефонска говорница од која се јавува Џорџ Сандерс. Дописник од странство (The Foreign Correspodent 1940) - на улица оди покрај Џоел Меккреј. Господин и госпоѓа Смит (Mr. and Mrs. Smith 1941) - на улица оди крај Роберт Монгомери. Саботер (Saboteur 1942) - крај една трафика. Сенка на сомнежот (Shadow of a Doubt 1943) - во партијата карти во возот тој има Full House. Чамец за спасување (Life Boat 1944) - неговата фотографија во профил се наоѓа во огласниот простор на веникот што го чита Вилијам Бендикс. Маѓепсаниот (Spellbound 1945) - излегува од лифтот во хотелот. Озлогласена (Notorius 1946) - на приемот истура чаша шампањско врз душекот. Случајот Парадин (Paradine Case 1947) - носи голема кутија од виолончело. Јаже (Rope 1948) - оди по обоените делови од улицата. 44 Margina #21 [1995] | okno.mk Во знакот на Јарецот (Under Capricorn 1949) - се појавува двапати; на приемот кај гувернерот, и на скалите на владината палата. Трема (Stage Fright 1950) - на улицата зјапа во Џејн Вајман. Непознати во возот (Strangers on a Train 1951) - влегува во возот и носи контрабас. Се исповедам (I Confess 1953) - минува на врвот на големото скалиште (на кое има, како што забележува Трифо, точно 39 скали!) Повикај У за убиство (Dial M for Murder 1954) - еден од учесниците на групната слика која Реј Миланд му ја покажува на Ентони Давсон. Прозорец кон дворот (Rear Window 1954) - во станот на музичарот го дотерува ѕидниот часовник. Држете го крадецот (To Catch a Thief 1955) - покрај Кери Грант, во автобус. Неволјите со Хари (Trouble with Harry 1956) - оди покрај местото кадешто Џон Форсајт се разделува. Човекот кој премногу знаеше (The Man Who Knew Too Much 1956, римејк на Хичкоковиот филм од 1934) - на плоштадот во Мароко. Погрешен човек (The Wrong man 1957) - Хичкок го раскажува прологот на филмот. Вртоглавица (Vertigo 1958) - преминува улица. Север-северозапад (North by Northwest 1959) - трча по автобусот кој му ја затвора вратата пред нос. Психо (Psycho 1960) - стои пред вратата на трговецот со недвижнини, кај кого е вработена Џенет Ли. Птици (The Birds 1963) - со две кучиња излегува од продавницата за животни. Марни (Marnie 1964) - од хотелската соба излегува во ходникот. Искината завеса (The Torn Curtain 1966) - во хотелскиот хол седи со едно дете во рацете. Топаз (Topaz 1969) - на аеродромот седи во инвалидска количка. Лудило (Frenzy 1972) - еден од посетителите при уводното предавање. Семеен заговор (The Family Plot 1970) - неговата сенка на прозорецот од канцеларијата за статистика на жителството.  http://www.filmsite.org/hitchcockcameos.html Margina #21 [1995] | okno.mk 45 46 Margina #21 [1995] | okno.mkR.D. Laing е (анти)психијатар чие културно влијание е големо и неоспорно.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во хибридниот јазик на бате Иле, како и кај дедо Санде (кој, пак, затоа, францускиот го зборуваше граматички без грешки¹) се провираше блага нота на кумановскиот (иако во Скопје живееше од својата десетта година - сите деца во приказните на бате Иле имаа десет години!), но кога ја кажуваше прокопиевската историја, во директниот говор на „актерите“ задолжително го употребуваше кумановскиот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А Мартин долго по ова се држеше на страна од сите деца во селото, зашто ретко кое да не начекаше момент и одненадеж да му викне: - Јатак!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Едно време почна да се крие од децата во плевната, за да не го мајтапат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мајка ѝ преплашена, ги остави жените и децата во одајата и бргу отиде отаде кај своите невестински ковчези.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Видел дете во куќата што гори. И го изнесе на раце.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Изгуби концентрација и желба за учење, сѐ што ќе прочиташе не запеметуваше; чувствуваше главоболки; ја нервираа викањата и гласовите на децата во паркот, ја нервираше секој шум.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Од тој ден започнаа проблемите за Профима и за ќерка ми кога разбра дека тој имал дете во Албанија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Како Ворхол да останал она ладно дете во кое родителите, по негово мислење,за малку ќе го претвореле. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 99
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А неговиот воз на спасувачки санки во Das Rudel, 1969, ја сугерира потребата за спасување и за исцелување на раните од детството.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Една од неговите последни социоскулптурални „акции“ бил и обидот да го завитка Енди Ворхол со неговата топлина, во што не успеал поради тоа што Ворхол бил непоправливо ладен - замрзнат, црна дупка на ништожеството во која сѐ друго (сето останато) исчезнувало.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност Бојс бил тој никој, како што, по мое мислење, бил и мртвиот зајак во wie man dem toten Hasen die Bilder erklart - тој сликите што ги направил како возрасен човек му ги објаснувал на мртвото дете во себе, за во нив да вдахне живот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За да ѝ се врати мора да стане полн во своето битие, да го запознае рајското доживување на полнотија кое не го запознал во детството, иако несомнено го оживеал како продуктивен уметник.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Она што го привлекло детето била интуицијата за неговата сопствена историја и време и за присуството на нешто што никој не го забележал”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ш се роди како последно, седмо дете во неговото семејство. Прооде на четири години, последен од сите негови врсници.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Навистина, повеќе немав со што да се гордеам, но откако државата го прибра детето во Домот за генијалци, имавме многу повеќе време за интимност.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Четири скромни деца во нејзиниот скут, усложно клечат под некој свински бут.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
2. Фреската „Плачот на Рахела“ реалистично ја искажува трагедијата, како царот Ирод заповедал да се убијат сите машки деца во градот Витлеем.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И си ги префрлија, потоа, рацете преку рамиња, почна да се задеваат, да се милуваат, да си играа, како што си играа некогаш две деца во една позлатена, во една неоскверната, во една дивна македонска есен.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Зашто и на Кобе и над Пешта, и над сите градови на светот оџаците есенски чадат, зашто сите деца во ова утро спијат за олимпијада - и Јан од Братислава, и Фернандо од Мадрид, и оние од Египет и Алжир со ќебе врз густите кадри.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
НОВЕ: Дека своеволно држел предавања на студентите во паузите меѓу часови, доаѓал на факултет со гас маска, демонстрирал со глад затоа што клозетите се нечисти, ги прекинувал собирите на студенти со неумесни упадници, екстравагантно се облекувал, пред породилната болница викал на трудните жени да одбијат да родат деца во ваков свет, зиме одел бос по улици, егоманијак, лесно склопувал и растурал пријателства, пишувал по згради пароли „Секое дно е дупло дно”.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Двете постари деца во интернат, за Патрик ме имаше мене, а за чистење и готвење ја имаше Никол.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
За првпат во животот почувствував дека го добив тоа што го посакував цел живот, дури и како дете во прегратките на старата слива.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ја исконтактирав агенцијата и набргу добив одговор од нив дека ми направиле аранжман за чување на деца во едно семејство во Париз.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И таа како мене чуваше деца во едно семејство, па се запознавме таму на клупите во паркот додека децата играа во песокот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Не верував дека ќе ми се појави повторно како дете во долината која претскажуваше најубава претстава а ладни женски тела пловеа со своите кораби кон небото на детските соништа.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Мајка во есента на 1940 година ги води своите деца во еден ров за време грчко–италијанската војна во Поградец во потрага по излез, спас.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Неуроромансер, за мене, е адолесцентска книга.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Толку силно беше неговото влијание. Морав да го искоренам тој Бароузовски стил.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ова Ајдахо беше сосема различен дел од спектарот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И ја имам мојата мегаломанска фантазија на некое дете во Индијана, како го чита Неуроромансер и експлодира! ТЛ: Па, тоа се случува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Луѓето имаат деца во Грофот Нула, што беше вистинско продирање за мене.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не грижи се. Веќе има 500 илјади копии тираж.. ВГ: Морав да се научам да не пишувам како Бароуз.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се обидов да го зголемам влогот. Повеќе ми се допаѓа Гроф Нула.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Воздухот во Лос Ангелос ја потсетуваше што им се случува на децата во привремени дом-семејства приквечерина кога ќе се соблечат, ја потсетуваше на нештата кои се прават со јажиња и парчиња метал во доградени бетонски гаражи додека автопатот ита во позадината како евтина музичка тема.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше синхроничен, но немаше значење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И си помислувам: колку ли деца во светот гладуваат, колку ли деца сонуваат корка леб, колку ли татковци страдаат што не можат на своите деца да им го обезбедат насушниот леб!? А нашите деца го фрлаат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Инаку, добри мои, она што вие како деца во вид на прво заигрување на срцето, прва несоница, прва воздишка го доживувате во вашите ученички денови, е нешто најнормално во животот на човекот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Има деца во нејзината околина, ама тие не сакаат да си играат со неа.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Беше ставена во стаклена кутија со дрвени рамки, пред неа гореше нешто како мала свеќичка, ама не беше тоа, а на фотографијата се гледаше жена со дете во рацете, а некакви чудни дечиња со бели крилја, летаа над нив во облачињата што се белееја.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Црпнав со лажичето и во тој момент помислив дека можеби е тоа од оние јадења што само вештерките умеат да ги подготват и со нив ги претвораат децата во камења, ама веднаш се сетив дека вештерки во вистинскиот живот не постојат и ми падна жал за старичката на која рацете ѝ се тресеа од старост.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Саше се доближи за да го прочита напишаното и со љубопитство се загледа во нацртаната Марија со дете во прегратката, осветлена од слабата светлост на оганчето во масло.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Одеднаш, вниманието ми го привлече некаде веќе видена и позната фотографија на жена со дете во рацете.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ме потсетува на еден поодамнешен руски воспитувач и писател кој ја има напишано книгата „Педагошка поема“ за начиниот на однесување со бездомните деца во поправните домови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Зашто утредента во мугрите, по една цикна што не се памети, се собравме ние маалските деца во една тајфа и тргнувавме од куќа на куќа да извикуваме „Сурова, Сурова Нова година!“ Од куќите пред кои извикувавме излегуваа домаќините со чинии ореви, со дивјачки, со парчиња сушено месо и луканки, ни даваа по малку во секоја куќа и на крајот речиси секој од нас, се врати дома со полно торбе.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
За тоа ние децата во селото имавме посебна заслуга.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Колку да звучи себично но чинам дека тоа уште повеќе не зближи и не здуши, заедничкиот живот ни го направи поубав, но не можам да се ослободам од чувството дека ме напушти кучката откако од мене направи свое дете во се зависно од неа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Борис беше едно за своите години многу крупно и нападно дете и другар со еден Николче, исто така крупно и несмасно дете коешто со својот глас ги надвикуваше сите деца во училишниот двор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
лежам јас ко пуштена одозгора, мислам од врвот на небото, белузликаво како немирните лисја на маслинките што ми светкаат од брегот, умот веќе ми е избеган кај детето во Чехословачка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше тоа фантастичен и смирувачки зимски пејсаж. Идеален за галење на расплаканото дете во себе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И почна Димче Волшебникот да прави планови: прво, - едно утро ќе им го згорчи млекото на сите деца во градот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И пак им се придружив на децата во играта со топка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По некое време, еве ти ги Снеже, мајка ѝ татко ѝ го паркираат автомобилот крај „Плавата и излегуваат еден по еден”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)