Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тука беа и децата на учителот, тажни.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Раскажувањето од гледна точка на нараторот, дете на интелектуалец, пријател на водачот на козарите, ја предочува реалноста на животот на оние кои постојано живееле како осумничени, зашто не ги споделувале идеите на новиот режим на власта...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите знаевме дека токму Мила ги спаси децата на учителот од сигурна смрт по смртта на нивната мајка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Извесно време бил уредник на списанието „Титов пионер“ и на емисиите за деца на Радио Скопје.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој спаѓа меѓу најплодните и најомилените детски писатели во Македонија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тогај, беше 1858, се зазедов да се изгради нова црква, да се исправи камбанарија со камбана и што е најважно, во црквата се отвори и училиште и подоцна јас го донесов нашиов учител Димитрија да ги учи децата на народен јазик.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Децата на Јована, како мали пцета, се вртат околу излогот, ќе пикнат внатре глава, ќе ги избркаат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Павло веќе беше починат. Децата на Елени беа средношколци или студенти, сеедно!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Понеделник е, и тој знае дека берберницата не е отворена, Боце сигурно отишол со децата на тутун.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Несреќата е само дека не попаѓа веднаш на правиот пат, како да го издава старата интуиција, а правиот потез намерно се крие од него, како што се крие шалаво дете зад грбот на други деца на одморот во школскиот двор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А тато убедливо зборува: „Не ќе пропадне веков, мајко; голем е веќе, нека се снаоѓа како другите деца на негова возраст.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Зошто ми префрлаш дека сум стар, нели сме деца на јазикот и нели јазикот никогаш не старее?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Во моментот му излезе пред очи неговото црно Кате како го држи машкото дете на градите и си го гали како тој Митра.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Отсекогаш децата на докторите мораа да станат доктори. Тоа си одеше како по дифолт.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Глеј сеа склепај ѝ дете на Ратка и ич ташак да не те боли - лукаво му возврати Спасе.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

И си помислија старецот и детето на изминатото лето, на драгите ликови со кои деновите им врвеа неосетно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во исто време, Гого се исправи пред проблемот да најде работа - од нешто требаше да се живее; да беше останат сам самјак, ќе се обидеше да преживее како слободен уметник; а вака, со семејство, со жена и дете на пат, не се решаваше на ризикот да зависи само од продажбата на своите слики - тој неафирмиран сликар, неговите слики непознати на јавноста, поимот продажба како мислена именка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Штом сенките некој ни ги отме Зарем нема да станеме глуварче (најпослушно дете на тишината)* што најдробен ветрец го соголува?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

И кога престана ветрот и се одврзаа коњите Таа уште не се исправаше, лежеше како болно дете На кое му се суши срцето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Генералстап многу повеќе страдаше од чаршијата отколку од децата на безизлезната улица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Па кога Кузман сред јарост и мака се провикна: ... „Бидете смели, о деца на Река! Нечесност не ќе нѐ плаши.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Потоа, пролетта 1948 година, беше март и сите планини околу Преспанското Езеро беа под снег, нѐ собраа и нас, околу четиристотини и педесет деца на возраст од две до четиринаесет години.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Златни деца на туѓа рака оставени, зар маќеата мајка ќе биде, огин да ја изгори...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затоа во поемата „Ракување“, ќе ги испее стиховите: „О, треба да сме триж силни по дух/ деца на мало, потиснато племе/ во бурава на светот...“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се наведнале да видат кај е удрен и виделе - немал деца на овој свет, не ќе ги има ни на оној. Крмнак, рекле. Мртов нераст.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се свртел ненадејно и се сопнал на едно од осумте деца на вујкото, го превртел, го оставил да лежи крај неколкуте празни стомни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Едното око, нешто понабабрено отколку кај жив човек, застрашувачки гледало во пламенот на нивниот факел, устата се доискривувала како пред несфатлива смеа, чиниш пред тоа тој итречки му се доверил некому дека ги измамил противниците со тоа што се исправил во прозорецот кон блесокот на нивните пушки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Те натепав зашто нема вода со која ќе го измијам срамот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се лизгаш низ сопствените раце, како јагула немирен, и за себе недофатлив И светот со тебе се лизга ко дете на тобоган, Привремено весело, сепак...повторливо, толку извесно просто неинтересно - се знае дека на крајот ќе падне она што паѓа од високо.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Таа беше дете на природата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се жртвуваш и сега ти го чуваш своето дете заедно со детето на „разлигавениот“ и пријателка ти, па играш пинг-понг во четворка со мажот нејзин секоја среда и петок и баскет секој вторник и четврток.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Одеа меко, тромаво и страшно како оние жолтоцрни дождалци што ги наоѓаше како дете на карпи, и за миг, само за миг, низ нивната прореденост откри, замисли, со напор на претсмртник создаде бескрајна сомотна долина во која пливаа во роса две синолички.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Го однесовме детето на гробишта. Пак на магаре.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не бре, велам јас, да ги исправам еднаш децата на нозе, па после...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега знае дека не смеат да ја мажат, оти по првата брачна ноќ сите прсти би покажувале на нив, на децата на нечестивиот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А јас дојдов да ти се оддолжам, не си ми ги оставила децата на сокак“, без благодарност во очите рече тој.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Таа е дете на ѓаволот, со ангелско лице. Имајте на ум дека сè што ве привлекува, е опасно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Одеше со раскрвавена глава, со потечено око, нос, буза, со модрици на лицето, со лузни, со исчашени прсти од мавање со тупаници по децата на кои им ги искривуваше вилиците и им ги ронеше забите.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но се виде моето и мојата педагошка мисија за спас на детето на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сосем случајно: младиот Аполинер, за да заработи за живот, работеше во Германија како учител по француски на децата на една грофица и од таму праќаше дописи за неделникот European.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

XV Долго време Климент Камилски и Татко до доцна во ноќите, но неретко и до утрини, во нивната стратегија за спасувањето на детето на Балканот, односно и нивните чеда и потомци, по задлабоченото и меѓусебно реферирање за книгите кои беа донесени од Париз за балканските јазици и јаничарството, не можеа конечно да се согласат која тема од овие две ќе биде приоритетна во нивното разгледување.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во познатиот тунел на улицата најде пред нејзината куќа дете на сламено столче и со дрвена сабја на коленици.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

1 „Ах, ова дете, мил Боже пази ми го, што ли прави ова дете на мајка, вака да ми страда, во оган да гори, треска да ја тресе, а да не можам да го запрам, да ѝ помогнам, од маката да ја ослободам....“ - со светлосна брзина ѝ минуваа мислите на мајка Ленче низ главата, мешајќи ја зеленчуковата супа на шпоретот и спремајќи нови ладни облоги за Томето, најмалото и најубавото дете од нејзините 8 деца.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Најмало дете на своите родители, Томаица беше растена и чувана како капка вода на дланка, како да беше мала принцеза.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Човек со добро, меко срце е Гули. Секогаш прави чевли и за децата на комшиите, на една бабичка од Баир мало, тетка Добринка ако ја знајш, која едвај преживува - многу убај чизми му напраи. Беспари.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Како на многумина деца на француските сојузници во Големата војна на Балканот. Но Албанците на која страна беа?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дете на родители од Внатрешната партија теоретски не е родено во Внатрешната партија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Семејството практично не можеше да се напушти, а луѓето беа дури и поттикнувани да се грижат за своите деца на речиси истиот старомоден начин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И детето на убијци е дете како и сите други деца.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Така скротени и нив еден ден ќе ги пуштат да им ги грабаат децата на рисјаните: зашто секоја година султанската Порта се подновуваше со јаничари.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Видоа таму едночудо Цигани, сакати и безработни бадијалџии, а видоа и нас'скани деца на Турците што се потсмеваа со џганот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Седам и квачам дури и не знам Дали ќе е ова уште еден Циркус Принтипрам* И дали ќе се испили беден или вреден стих од ова што се мачам доцна во ноќта – ѓупка кога напрегам гради и срцето тихо тупка во оклоп од коски А мојата душа расчленета Ко Лајбницовите Монади Моли: – наслони се стиху на моите мисли ко дете на мајчини боски 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Ти кажувам еднаш не треба не знам колку пати да ти се повторува овие три топлинки покрај тебе се како пламенче од кандилче најмал повеј на ветре или студена рака што врз нив ќе се подаде може да ги угасне ама ти пули и прави грижи се варди ги заштитувај ги со што ќе стигниш закрилувај ги со сопствената топлина со својата љубов оти нели се тие деца на нашиот син па затоа два пати думај пред да ставиш залак в уста дали не треба во нивните да се подаде за да се прескокне зимата за да се прескокнат годините за да останеме јас и ти во нив!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Оние со полуматура веќе одеа во гимназија или во учителска, како што е детено на берберот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На прво место тука е седиштето на царската управна власт — мудурлакот, на чие чело веќе дваесет и повеќе години седи стариот мудур Арсланбеј со десетина заптага и младото ќатипче и го претставува султанот пред рајата, ги гледа сите давии во името негово од сите деветнаесет мариовски села, тука е седиштето на мифеташот со пет шест души колџии што ги чуваат сите мариовски шуми; тука е седиштето на авџитабурот од двесте души аскер кој ги брка комитите и им помага на мудурот и мифетишот во тешките и одговорни државни работи; тука е седиштето на третокласното егзархиско училиште со архиерејскиот намесник на чело и четворица учители, во кое училиште учат децата на сите оние мариовци што сакаат да им прогледаат сшкдаи им и да станат попови или даскали; тука е изворот на попови од четирите поповски фамилии, и, најпосле, тука се: Влашкиот ан, анчето на Младена Чкулот, Петка Спасоев, Трајка Балето и Цулевото анче, во кои се враќаат и преноќуваат сите оние мариовци од другите села коишто за еден ден не можат да свршат работа во уќуматот доколку немаат блиски роднини и пријатели во селото.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Покрај парите што ги даваше грчката пропаганда преку битолскиот владика, Кондилис донесе лично илјада лири направо од Атина и им ги подели на оние „Грци" што се двоумеа, а испрати во Атина и пет шест деца на повидни селани да учат „вистинска наука".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Децата на сиромасите останаа да го поминат летото безгрижно, доколку татковци им не ги приглавија кај некој чорбаџија да му ги враќаат воловите и коњите по гумната.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега пак, ене го каде ги брка јагнињата во дедо Маловото асло, ждребето по ливадите и децата на чаирот. Од дрвата направи цела променка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Што пишувале точно никое не можеше да му даде рецепт, пишувале дете на девојче, девојче на дете.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некои гинат за идеал други за себе и свој капитал сите се деца на една мајка но некое од нив на улица талка

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Но никогаш не забораваше по едно парче да остави за децата на соседите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ние децата на самракот што меко легнува во ходникот Ние што ѝ тежиме на тежата на земјата Ние што љубиме од љубопитство Ние што не признаваме владетел во зборот формираме Независна Илегална Единица Пророк Ние децата на паднати борци со шестари в раце Ние со центарот в срце Ние избодени од игли Ние што кротко се собираме во црно-белата слика Ние од портретот групен формираме Независна Илегална Единица Пророк Ние децата на ветрот со очи во темната шума Ние громобрани на очајот развлечени во поворка Ние што подаваме рака над космичката постела Ние - тајната на светот формираме Независна Илегална Единица Пророк

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Можеби сите деца на светот имаат памучен палјачо на кого во безгрижна игра му истргнале една нога и имаат свое небо и бајки зад тоа небо.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Го крена погледот и гледа: се накачиле децата на плевната и низ една дупка одгоре му се смеат: - Уа-а-а-а-а, јатак...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Мартин, дете коешто оној ден беше со децата на Бистар Кладенец, беше заспан и сонуваше како е голем па нарамил пушка и ќе оди да го фаќа Луман арамијата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Така, колебливо, мрсен Петко бидуваше де овој де оној додека најпосле со кикот не беше прифатен играта, а децата на полјанката под коријата изгледаа како од кошара побегнато улиште што нашло тука слободен простор за луда, невоздржана игра до наситување.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Стоеше достоинствено со детето на раце и чекаше, пак според адетот, човекот да ѝ каже што било.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Пеце се погледна со децата. Виде дека ниедно од нив не сака да биде дете на најгазда.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кај Зоки дојде гостин. Едно селанче од некое далечно село, дете на пријателот од татко му. Се викаше Толе.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Изедена?! – се зачудија децата на оваа смелост на некојси неранимајко. – Изедена!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Падна една зима како мртов месец капна една зима како заклан страв Врвот од забите песни не изостри за голите гранки на погледот но пролетта ја наслути и ронливиот мак на тенката усна на детето на устата барање устата глад Капна таа зима како згазен страв Капна една зима како згасен месец

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Животот воглавно ѝ беше убав; освен кога ѝ го загорчуваа децата на соседите.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- Не ме интересира! Детето на свет ќе ми дојде будно! – не отстапуваше мајката.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Децата на светот Косоокиот Чук Нам, рибар од секната река, на сонце во Виетнам болувал и ни болничар ни лекар да му пријде не позволувал.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Еден ден гледам се собрале деца на патот кој водеше од црквата кон нашата куќа, а меѓу нив мојот брат.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Со насобраните сили од големиот сон и изедениот дел од питата тикуш, која никогаш не била повкусна, со исушените солзи на моите деца на образите, излегов од дома.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Освен тоа, вие сте деца на 60-тите и на 90-тите. Во вас е всадено да сакате мирољубив, толерантен, забавен свет.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можете да изберете вашиот Бог да биде паметен, забавен, сочувствителен, сладок или глупав. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 48

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„... За тоа Пенето, средното дете на Нича Бранов, за него никој не знаеме што се случи и како се случи. Велат, загинал во борбите.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас сум ѝ првото живо дете на мајка.