- Немам пари за утре, се пожали Мајка, а на децата веќе им здодеа од макароните.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Така, кога ќе дојдевме кај Татко, дури некои од децата веќе во поодминати години, да му се пожалиме поради некоја претрпена ситна неправда или болка и да побараме од него лек, совет или поддршка, тој, кутриот, макар сронат од болеста, изрешетан по телото од стотици инсулински инјекции, малку закрепнат, но тешко подвижен, н храбреше и зрачеше пред нас со посилна енергија, исполнет со сила и со надеж да го досрка животот, до последниот жив атом на телото и на душата...
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Се извиде и со татка си, ја изгледа и Ката, а кога ги виде децата веќе момчиња крај неа, навистина му се расплака тврдото срце.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Коледе, Божиќ и Василица си ги правевме секоја година, ама таа година имаше нешто посебно во подготовките: родителите нешто ќе прават, нешто во врска со новата црква и со училиштето, па ќе се соберат сите, а нам децата веќе ни имаа порачано да собереме дрва повеќе од кога и да е порано.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Јас на децата веќе им раскажав што сака да прави Петре Питропот и дека денеска, кога татковците и дедовците ќе се повлечат од црквата во тремот, ќе се договараат за тоа; дека моите мене и Николчета, сакаат да нè пуштат да учиме.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Двегодишно дете веќе се однесува, зборува и доживува во согласност со моралот.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Другите деца веќе се беа придружиле кон своите мајки и татковци и во весел разговор и честитање ја напуштаа искитената сала.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Пред 26 години, весели, распеани среќни, полни со планови за во иднина, едно дете веќе на пат…, а сега 26 години подоцна…, готово…, никогаш нема да си честитаме, лани ни беше последната годишнина… Не мислев тогаш така…
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
„Можеби ова е она што ми треба“, си помисли таа, „едно малечко, весело дете, да му го врзам шалот и да го испратам да си игра на снегот“.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
На ширинката пред нејзината зграда некои деца веќе имаа направено патеки во снегот и весело ги влечеа санките по нив.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Внатре е пеколна жештина. Жена му со детето веќе спие, а тој се гледа пред големото огледало во бањата.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Немаше свадба, деца веќе не се раѓаа, старците, водени од својот пркос, не умираа - никој не го вика, никој на гости не му доаѓа.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
А навечер, кога децата веќе не идеа, а враните и чавките замолкнуваа, таа ги земаше черџето и решетото и си одеше дома.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Многумина од децата веќе страсно се подготвуваа за еден ваков поход, низ водата.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Како што моторот рикна да брчи, така Иле се препали од страв, оѕверено погледна околу себе, и кога виде како децата веќе имаа спрснато да бегаат по улицата нагоре и надолу, спрсна да бега и тој, при што не потрча ни нагоре ни надолу по улицата каде што се разбегаа другите деца, туку спрсна кон реката и побегна некаде кон пералиштето и водениците и по реката којзнае каде нагоре.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Но големите деца веќе не го слушаат и го буткаат да ги остави насамо.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Не минаа ни три дни, а недостигот од козјо млеко беше очигледен: образите на децата веќе беа бледи зашто млекото од козите беше главната, ако не единствената храна на многу семејства во Козар маало, во градот, насекаде во пасивната сиромашна јужна република, која мораше веднаш, небаре по наредба да доживее брз индустриски развој.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кадилницата во раката на клисарот Пенчо Славев чури, ја мавта се посилно и побрзо напред- назад, мисли така ќе ја забрза и молитвата на попот Сречко, само што овој не брза, работи според целиот божји ред, а и каде да брза, и жената и детето веќе му ги беше зела болеста, па тој и немаше друга цел освен таа: што посвечено и подостојно да му се заканува со божји зборови на злочестиот кој изгледа се беше притаил зад огновите на болеста.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Задевањата на децата веќе не го навредуваа и за деда си не се плашеше. XI Токму тие денови комитите и повидните селани од Брезница со часови се советуваа како да го тргнат злото што ги поклопило.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Оти оган веќе не држи и деца веќе не плачат во таа куќа. Само бурјани трева, бозје и цволика ѝ се пикаат во темелите, во ѕидовите и ја поткопуваат отсекаде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)