Времето врвеше. Желбата за дете сѐ повеќе растеше.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Појде врисокот! Мажи и жени, и деца сѐ живо плачеше... Плачеше целото село... Рајчани!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Децата сѐ уште не се будали, но ние веќе ќе ги преобратиме во малоумници какви што сме и самите, со високи коефициенти на интелигенција, ако е можно.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Хеликоптер со камера во клунот мора да ја следел во височината и имаше многу аплауз од партиските седишта, но една жена долу во проловскиот дел од салата ненадејно почна да крева врева и да вика дека тие не смееле да го прикажуваат пред децата, не требало, не е во ред пред деца сѐ додека полицијата не ја истурка надвор мислам дека нешто ѝ се случило, никому не му е гајле што велат проловите типична проловска реакција тие никогаш...“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
А детето сѐ така изгубено, безнадежно гледаше во двете девојчиња и повторуваше: - Мама, мама...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)