Човекот фасциниран со сопствениот свет на идеи го гледа како волја, сила, како повеќе или помалку апстрактна фигурација на напнатост и дејствување во природата.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Класичниот “прапорив” оди кон личното суштество, а маниристичкиот на неодгатливото дејствување или делотворност без облици.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)