дишење (имн.) - на (предл.)

Рамномерното дишење на децата го успокојуваше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дишејќи ги така опојните мириси што избиваа од сламарицата, чувствувајќи го нивното благотворно дејство, на ум му дојде истото вакво дишење на сламата во плевната кога како дете се разболе; бегаше од болеста што го имаше приковано за креветот во собата и одеше кришум во плевната и запретувајќи ја главата во сламата и сеното, дишеше од миризбата и чувствуваше како го закрепнува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Нешто се влечкаше по земја и сите шумови брзаа да стивнат и да се разбегаат од страшното дишење на пустината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Струи во неговото лице забрзаното дишење на девојката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Потоа, дваесет дена сувите ветришта и врелото дишење на пустинските пространства го сушеа и истенчуваа телото, ја слабеа волјата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нема место за човечки гласови, овде се сместени само нивните тела и заморното дишење на дробовите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се слушаше рамномерно дишење на заспаните бригадирци.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Истрча низ вратничката и се закопа до натколениците во снегот, а со секој дел од своето тело просто како да го впиваше во себе дишењето на таа единствено вистинска, топла и миризлива југовина, што го поземаше во своите заплиснувања и го омекнуваше сиот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го слушав шушкавото дишење на Кузман и ја чувствував в ноздри неговата млака пот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Елеазар бен Цви ги гледа тие слики на уште една жртва на предците, ги гризе сувите усни и ниша со главата опфатен со ужас додека во затемнетиот коридор на авионот се слуша длабоко дишење на патниците, а над Атлантикот владее длабока ноќ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во меките и тивки ноќи на пријатните годишни времиња, обично мајка ми ги отвораше сите големи прозорци, и ние го наслушнувавме дури и дишењето на реката, таа живо нѐ поврзуваше со течењето на времето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Стариот вагон со будно срце го слушаше дишењето на двете уморни деца, бдееше над нивниот сон и блажено шепотеше: - Јас, јас ними сум им дом! Има ли поубаво од тоа!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Чекорите им станаа несигурни. Во неподвижниот воздух се слушаше единствено дишењето на натрапниците.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Му чкрта дишењето на човекот, слушам како му чкрта дишењето, мислиш неподмачкана кола. И остана така подзинат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)