Ситниот дожд ги сечеше светлата на старото Рено 5, произведено во деведесеттите години на векот што замина.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Ветерот ги занесуваше, дождот ги шибаше, но тие трчаа.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Капките дожд ги спојуваат сите луѓе на светот.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Ниту виулица ги удира и ниту дожд ги бие, Само смртта минува мртовци насејќи.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ракописот на есенски дождови ги раѓа облаците од прачки.
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
Безживотна Ноќва виното ги бакнува моите усни додека дождот ги брише миговите од еден живот...
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
Трагите и локвите крв ги покри снегот и бури од дождови ги испраа и ги однесоа во неврат.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)