А таа спужена бразда, таа ораница во снегот, што можеше да биде здогледана уште од далеку како ја сече неоскверната бела зараменетост на снегот од крај в крај по самата средина на долината можеше да биде само една сомнителна дира.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Пред секоја од тие долинки можеше прво добро да изгледа дали на сртчето од другата страна се продолжува трагата, и дури после, откако ќе ја изнајдеше со погледот, да зачекори побргу до следното сртче.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)