Реткост И ноќва си таму кај што си... како воздухот со мене секаде... мисла во мисла, допир во допир продираш во темнината и заспиваш на мојата дланка...
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
Секое движење е допир во мене.
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)
Дај ми само уште еден гриз од убавите, вкусните и неодоливите моменти, во сочните и зрели делишес плодови на разиграните секојдневија ќе уживаме заедно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Оваа питома и кротка душа се топеше во твоите нежни и топли допири во долгите и студени зими.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Сетилото за допир е прилично материјално, непосредно, исто така е и егзистенцијално сетило кое што има важна когнитивна функција (да споменеме дека детето ја осознава околината токму со допирање на предметите), но очигледно сè уште нема референт што одговара, значи предмет што би можел да се конструира во повисоко теоретско ниво на сетилното.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Допирот во процесот на осознавање почесто делува во соработка со другите сетила, пред сѐ видот, затоа т.н. хаптично осознавање на тродимензионалноста е можно дури и при симулација на виртуелни тела, какви што се холограмите.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Стануваше јасно. Беше оставено Х.Х. сеприсутно да биде задолжен за моето враќање, за сите мои допири во земјата со институциите, со луѓето.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
За да создадеме потполно чувство на допир во виртуалниот свет, потребно е да се направат многу работи, сите тешки - а некои дури и невозможни.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Од тоа руно трпеливо и споро се ронеше тој снег, паѓаше бесшумно и кружејќи, имаше чудно мек допир во својата залебденост, носеше блага вртоглавица во погледот, со онаа чудна развиорена спорост на своите роеви-роеви снежинки, што надоаѓаа повеќе од сите страни отколку озгора, густо и со некаква волшебност исполнувајќи го просторот меѓу небото и земјата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)