дупка (имн.) - во (предл.)

Највозвишената глетка што се издига над политичките превирања последниве години - изразот „возвишен“ треба да се сфати во најстриктна кантовска смисла - без сомневање е посебната слика од времето на насилното уривање на Чаушеску во Романија: побунетите мавтаат со знаме од коешто е исечена црвената петокрака, симболот на комунизмот, така што на местото на симболот кој го претставува самиот организациски принцип на националниот живот немаше ништо освен дупка во средината. Маргина 37 9 Маргина
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не сум ни во црна дупка во која времето заедно со просторот бидуваат сомлени во непостоење.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И така, бидејќи ми беше крајно здодеано да го започнувам секој ден на истиот начин, доручкувајќи во исто време, во истото опкружување (кое не можев да го променам, па решив барем она што можам, да го променам, да видам што понатаму ќе се случува и дали ќе предизвикам некоја временска дупка во хронолошкиот распоред на настаните), започнав со експериментот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Не знам дали ме забележуваш, но секогаш будната љубопитност на интервали ги отвара дебелите конкавни фолии на очните дупки во мојата глава.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Црна коса во црната ноќ без улични светилки и со многу дупки во асфалтот.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
на дуњава има многу дупки: дупки во времето дупки на патиштата (кон посветла иднина) дупки во умот и помнењето дупки во историјата дупки на кофите дупки во самите дупки во дупнатите дупки секој глас мигум исчезнува нема довикување, нема ехо нема навивање за нашите нема паради на гордоста нема врескање во маалата нема лелекања во градските населби ги нема ни паролите на пролетерите од сите земји дупнатите дупки се царство на глувотијата, мавзолеј во изградба на глувата глувотија во глувите дупки оглувуват деца пред да вкусат кисела зелка а старците веќе одамна оглувнати го трпат неизбежниот пораз што пред да пропаднат во глувите дупки им го претставуваа како живот некои старци сакаат да им пукне бојлерот додека се тушираат арно ама во глувите дупки и бојлерите експлодираат глуво и на тој начин го даваат својот придонес во размножувањето на општата глувотија во која старците загинуваат од глуви експлозии.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
За тоа време, додека се седеше и се вревеше заедно, јас сепак забележав како тие тројца одвреме навреме си праќаат ишарети, додека вториот помошник пак не стана божем по мала нужда, а се задржа трипати по три големи нужди, и мене тогаш ми стана јасно дека тој ни ги враќа украдените пљачки од нивниот шлепер во нашта кола и пцува мал да си најмал да не си и да не работиш залудни работи што не ги работат постарите, кои не прават дупки во вода туку си пијат вино, зашто чаушот нивни заради шише вино си ја продаде душата и помисли дека овие клатикуровци се од наша фела, па ај да не им земаме работи што не им требаат ами да се провеселиме на нивна сметка, и до зори ако ни заоди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Над аурот имаше едно одајче, сега целото во пајажини и од кое се излегуваше на едно чардаче виснато високо над реката, чардаче до коешто се качуваа надворешни скали и на чиишто други имаше дупка во душемето за понадвор.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Залудноста на овој долг марш низ снегот, студенилото на зимата околу него, безнадежноста на оружјето со кое беше натоварен и, на крај, самотијата среде шумата – сите овие чувства како сега одеднаш да му отворија некаква дупка во душата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во таа дупка почнаа да пропаѓаат сите слики на оние што ги сакаше, блиските луѓе, сите звуци на музиката со која живееше, сите негови сеќавања, сиот тој мозаик од ситни спомени на еден помалку или повеќе вообичаен човечки живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За некои, се вели дека имаат нос за политика, други за трка со коњи, за фрлање камен од рамото, за многу пари, за дупки во законот, за преродба...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Гробарот ја поттикнуваше родилката да бутка - „Ајде мајко, уште малку, главчето само што не излегло!“, со насмевка, иако благо стискајќи ја устата кога ќе се сетеше на дупката во која тоа сега мало и нејако тело некогаш ќе заврши, во рацете пречека здраво, машко дете, 51 сантим во должина и речиси 5 килограми тежина.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Очекуваше дека ќе ги најде повеќе, а ги имаше само неколку килограми, ги извади сите нив, во сламата веќе немаше ни едно зрно и тој тогаш ја запрета дупката во подот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Широко ја отвори вратничката, што беше натрупана високо со снегот однадвор и не мораше да се оддалечува многу за да подзастане и да гледа како мочката пробива црвеникава инкаста дупка во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Долгнавест муаџир со бербатна чалма несмасно навиткана, длабоко изгравиран со дебели нечисти брчки и со очи толку вдлабени во главата, та личеа на дупки во коишто одвреме-навреме проблеснуваа само белките, со лице исушено, глуждесто и аглесто, пушташе необични лаги, та оние што се тискаа околу него самодоверливо потврдуваа со главите или со поглед, верувајќи или сакајќи да веруваат во тоа што беше само убава измислица и мечта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш и зениците се разводниле и им направиле место на двете дупки во чиешто дно се наѕирала смртта, ама младите боски останале негибнати и цели две години, наутро, напладне и навечер, продолжувало чудесното течење, додека детето само не се одбило од цицка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Математичарите, кои и самите се пагани, сепак им веруваат на ’паганските басни’ и изведуваат заклучоци, не толку поради дупките во сеќавањето, колку поради некоја непресметлива спреченост на умот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
“ Во тој миг една избербатена Циганка, прекриена со кирливи излитени алишта, се приближи до масата каде што седеа двајцата мажи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едната страна на лицето му потемнуваше. Устата му беше натечена во безлична маса, со боја на цреша и со темна дупка во средината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие ќе направат дупка во нивното сопствено совршенство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На другиот крај од просторијата имаше еден мал бар, обична дупка во ѕидот каде што можеше да се купи џин за десет центи во голема чашка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Колку толку, со што се најде, особено со стари куверти, беа затворени сите дупки во ѕидовите, па огнот можеше да ги исправи пламењата, а и топлината подалеку да стигне.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сликата се поизбиструва и станува свесна дека луѓето што се напикани во оваа просторија, особено мажите, се обидуваат да ги затворат празните дупки во ѕидовите со што ќе најдат за да му забранат на ветрот да поминува од едниот отвор до другиот, се обидуваат да го подзасилат огнот за да може малку малку сите да ги потстопли.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Најпосле ископаа три дупки во каменоломот со различна длабочина и широчина и постави три различни полиња на експлозив: послабо, посилно и најсилно. Спроведоа жица од мините до куќата од Китан.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Или закопај ги в земја. Во оние дупки во кои татко ми го криеше тутунот од финансистите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И оди потоа, кажи им на надлежните да дојдат да си го приберат железото што го реквирирале.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во песната на Абориџините задолжително има сврдле што прави дупки во совеста, има и ќутуци на кои се испоседната украдената стварност, има и дедовци кои претпладне коваат потковици а попладне учат да играат не лути се човече.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ондин и јас ги погледнавме сликите и видовме дека куршумот поминал низ две плави и една портокалова Мерлинка. (...) Единствена “андерграунд” работа во врска со американските андерграунд филмови, мислам, во буквална политичка смисла мораше да се криеш од власта, беше таа што во шеесетите постоеше навистина сериозен проблем со цензурата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потоа полека извади пиштол и направи дупки во нив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден ден, пред крајот на 64., некоја жена од триесетина години, за која ми се чинеше дека сум ја видел неколку пати порано, влезе и дојде до местото каде висеа Мерлинките.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ја гледаше јасно дупката во ѕидот, но не знаеше колку време јавал на куршум ниту кој го испратил на такво патување.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Љубезно ги испрати минувачите дури до соспата зад која имаше дупка во која лови риба.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Мостот беше направен од железнички спојници и меѓу нив имаше дупки во кои може да ти се фати стапалото, а и нешто малечко може да пропадне низ нив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далтон рече, „Одреди си шема. Стапни на секоја втора. Не гледај доле.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа така и направи. Стапнуваше на секоја втора, не гледаше надолу, но сепак ја слушаше реката одоздола како се мачи и се тресеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бреза си копаше дупки во земјата со едно стапче, а тетка Ане и тетка ја расчистуваа околината, фрлајќи ги на еден куп свенатите цвеќиња.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Со врвот од моливот длабеше дупки во дрвото од клупата и нервозно грицкаше праменче од косата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Треба да си рече оти од нас помош ќе нема, така што почнаа во очите нејзини еленски да ѝ навираат солзи, ѝ навираа така солзи и очите ѝ се полнеа како дупчиња во карпа кога се преполнуваат со вода дождовница и кога ѝ пребликнаа, солзите почнаа да ѝ се ронат од очите и да ѝ течат како на тетка Божана кога ѝ умре детето нејзино Миле на петгодишна возраст.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тетка Перса, пред таа да се досели, ангажира молер да ја освежи куќата, дури ја праша случајно можеби сака некоја друга боја на ѕидовите а не бела, Не, ѝ рече Пелагија, те молам тетко Персо, не арчи се, за наска ова е рај наспроти црната дупка во која живееме.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ме поттурнуваат поваму, потаму: од една дупка во друга.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја кревам главата уште повисоко и гледам дупка во ѕидот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)