Мислите и желбите им наликувале на врзани садови веројатно вградени во нивните сетила.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
УШТЕ НА ПОЧЕТОКОТ на овој наш разговор за желбите, да кажеме: на желбите како желби им нема крај, а можностите за нивно исполнуваље се ограничени.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Па иако тие среќници (или несреќници) не можеле да ја објаснат оваа своја способност, сепак можеле да го наслутат постоењето на таквиот механизам!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)