Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Од секогаш сум ја замислувал дека жената на мојот живот, мојата жена, ќе изгледа како тебе.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Глад. Работам да организирам готвење. Жената на Јован се понуди за готвачка.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Долу откај куќата, Ратка, жената на Јован, вика за ручек.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вчера за ручек, жената на Јован, Ратка, му потури на Пандила да си измие раце.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, султанот имал само три официјални жени па и денес во „Долма Бахче“ можат да се видат три посебни соби каде што живееле овие жени на падишасите...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се распраша за неа и дозна дека е жена на офицер, покрстена Еврејка од Војводина, дека маж ѝ последнава година служи во погранична единица, дека ја посетува на неколку денови во месецот, додека останатото време таа останува сама во куќата. Шабтај се врати скршен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Помислува на епизодата од легендата за Естер, решителната жена на персискиот крал, по потекло Еврејка.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Промискуитетот ми беше животна определба. Се венчав со сите неневини жени на планетава.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Нежните жени на дипломатите се згрозуваа од таквата бруталност.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

— Не одат денеска мојте жени на работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во желбата да задржи одредена логика во замислите и да ја сочува екстраваганцијата на својот сопруг, жената на филологот, која во неделата беше негова ќерка, инсистираше да се усвои принципот замената на имињата на предметите да се извршува според класификацијата на родови и да се усклади со употребата во секојдневниот говор. 64 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Каков анален простаклак од устен происход е да се каже: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Инаку, како беше можно да се објасни еквилибристиката на шеесетгодишниот алкохоличар Роналдо Гонзалес, кој одеше на една нога по жица, со жена на грбот, или трапезистичките точки на Ина и Светлана Коленина, вратоломните фигури на групата акробати од Латвија, или пак фигурите на жената од гума – Аманда Заморано, што можеше да пуши цигара со нозе, и тоа свиена во половината преку грбот, легната на стомак?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Жената што ми кажа, треба да беше жената на Глигора, не слезе долу ами излезе од пенџере и ми кажа...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Вакви особености не можев да забележам кај мене секако затоа што бев зафатен со другите и премалку се контролирав, кај Димка, едноставното и глупаво момче и кај полугладниот, издрпан студент, апсен на првиот ден Велигден, кому зад грб му се потсмеваше дебелата жена на инспекторот, покриена со голема сламена шапка и слична на отровна печурка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Е, таа жена му била жена на оној што сега сака да се фрли под истиот воз.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Помислата дека таа може да биде вистинската жена на неговиот живот, кај него предизвикува неспознаена радост: поради остварувањето на неговиот најголем сон, продолжување на поколението.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Рахела, покорната жена на Моше бен Азај, непрестајно напојувана со историите на прадедовските маки, не можеше да издржи пред безумниот очај на љубеното око што веќе не ја препознаваше.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тоа беа жени на возраст од 16 до 60 години.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Утрото, дваесет и шестиот ден од месеца цутара, втората година по Големата војна, миропомазаната жена на Пане Липовдолски (одамна упокоен) осудесет и едно годишната Лена, шевелеше низ куќи, се вѕираше час во ноќвите, час во амбарите, во потонот, во малата и големата одаја, во гредите над чардакот, по ќошињата на дворот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На деветтиот ден, утрото, ја најдоа Лена Липовдолска, миропомазаната жена на Пане Липовдолски, упокоена.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ова проткајување ни овозможува за првпат да ја видиме врската помеѓу философското барање за чистота, гледиштето дека жените на некој начин се непрочистени, подреденоста на жената, и „вирилната хомосексуалност“ (вид машка сексуалност која што Ева Сидвик ја нарекува „хомо-хомосексуалност“, јасно предочена со тврдењето на Жан Жене дека „мажот кој ебе друг маж е двапати маж“).

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Додека жените на Запад имаа негативни политички права и бараа позитивни социјални права, жените на Исток имаа нешто како социјални права, но им недостасуваа политички права и негативни права.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Но, она што нас нѐ интересира е: Дали Флоренс, ако била жена на писателот на пиесата или на режисерот, би му го поставила истото прашање?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Набожно се гледал себеси во светлост на идни божествени зори и ги пцуел четворицата шутови на своето подбивно кралство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Самопочитуваните тревари Никола Влашки и Пандил Димулев го следеле со машки разбирања оддалечувањето на оној чија лузна преку окото веќе двапати му ја преврзувале и го жалеле неснаодливиот млад и убав Куно Бунгур на кого во манастирскиот двор му се насмевнала жената на сургунисаниот маж.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не заканувај се со тие твои ангели, му рекле жените на попот. - На Петровден, оче Панделиј, ќе ги венчаш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш со писок дотрча жената на домаќинот, поинаква отколку што ја знаев, посува, побела, понепозната со расплетените коси во кои, клекнувајќи пред еден од Турците, ги забуца прстите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Жените навистина стоеле пред големиот миг на надежта да ги врзат мажите за постела.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред да можеме да му помогнеме, без нишање, со тежина на соборено стебло, Борис Калпак се урна преку софрата и остана со распарчено лице и без движење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Замина, којзнае каде, се изгуби, којзнае во што, го остави оној, со неговата гоена жена на прагот, го остави да си биде, да си претседателствува и понатаму, да краде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А велеа: „Жената на главниот инженер“. Велеа: „Таа, кога отишол еден ден во нивниот стан“.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури по неколку часа Рада во чекор тргна да ја следи жената на која годините ѝ беа оставиле видлива трага.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Жената на која толку многу личеше и која ја сакаше како сопствена ќерка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Жената на трговецот минуваше од устата до уста, разголувана и сакана.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Роза Луксембург и Клара Цеткин: Со декрет наредија жените на Осми март ништо да не работат, туку да одат по кафани и да играат чочек на маса.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Оди, мила наша, а ние ќе ти ја наполниме таблата со турли-турли јадења, мажите со насмевка да те пречекаат, тебе аберџијке, што ќе им ја заголнеш душата.’ И така ја наполниле таблата со езерски риби прелиени со мед и со суво грозје, со сарма од лист од винова лоза, со сирење од немркана овца и со слатки од бадеми.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Жената на средниот брат ја наполнила тавлијата со алишта и тргнала, па клекнала пред жената на најстариот: „Сестро, ѝ рекла, сестро мила, денес јас сум редница, мене ми е редот да им однесам храна на мажите, арно ама маж ми ми рече оти ќе ме убие ако не му ја исперам преслеката, а тавлијава ми е полна, дури и преполна.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зевсовата Пандора, создадена од иловица со душа на магиски ветришта го отвора ковчегот на Прометеј како жена на бог на негов брат и ги пушта меѓу луѓето злите духови - тегобноста, слабоста, лудилото, страста и порокот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

ТРЕТАТА ЖЕНА: А јас кога ќе се сетам, веднаш по разводот на мама и тате, ми беше интересно да заминам кај новата жена на тато, таа беше монденка, тенка и заводлива и сѐ ми ветуваше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Баба ми потоа ќе завршеше секогаш со истата реченица: Деца, жената на мажот треба да му биде најголемиот пријател.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тоа беше г-ѓа Парсонс, жената на еден комшија од истиот кат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаев дека сето тоа доаѓа од луѓе од Центарот за анализа и спречување на трговија со луѓе, кои сметаа дека полицајката работи спротивно на одредбите на Кривичниот законик.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Веднаш потоа на Фејсбук се појавија монтирани фотографии со мојот лик и со голо тело на жена на кое преку срамното со големи цифри беше запишана шифрата 5169.03.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Така и би. Жена на ибн Бајко му стана Тодора, ќерката на богатиот папуџија Јосиф, а првото момиче што им се роди го крстија Костадинка, Коца.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ѓулсиме престана да ја очекува неговата помош во домашните работи, и, како вистинска жена на ќаја, го избра поразумниот и утапкан пат, и почна да ги вика селските жени да ѝ работат низ куќи, да ѝ аргатуваат во бавчите, и да ѝ го чуваат детето.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јас сум жена на брат ти, реков. Тука сум по погребот на тој брат.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сите жени на светот со добра среќа ги поздравуваат првите штркови, зашто им носат љубов и среќа!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ох, ти гугувче малечко! Што си згрешило ти пред господ, да береш грижа уште од пет години?...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Еве, гледај, тука на прозорецот ќе го видиш, кога ќе дојде!... (Стоејќи над детето и галејќи го по главата).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СИМКА: (Замислено). Сите жени на светот се радуваат кога малечките ластовици им јавуваат за раната пролет. Само печалбарката е жална и мисли кога ќе дојде есен.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Шо ал се прави, бре луѓе, — вели дедот Петко — кај ќе му се бараат жени на виа наши вдовци?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Откако му умре Стојанка, во куќата Сукалова од женска страна остана само Митра, жена на најстариот брат Стојо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа ги фрли тие „ѓупските" (како ги викаше Илко градските алишта,) уште првата вечер кога се венча со Илка и си запука да си ги носи новите кошули од првата жена на Илка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го должам и објаснувањето дека Роза му е невенчана жена на Раде, можеби еден нов вид метреса или држанка (како што често божем на шега се нарекува таа самата).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Требаше само да погледне и уживаше при помислата дека е единствената жена на светот што е омажена за крилест човек.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Дени, како што реков, дваесетина години била жена на боем, па оваа оставена градина, подобро парче од градина, е некој вид омаж на тоа време; капејќи се во бањата или седејќи во еден од ’рѓосаните столови таа може да ги одмори погледот и умот од забревтаното темпо на негување на онаа другата, големата, официјална градина и од постојаното примање и гостење посетители.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- кога влегуваат во ноќниот бар, во позадината задолжително се врцка полугола танчерка на шипка; - кога гл. јунак поаѓа во решителна задача, без оглед дали тогаш чекори, трча или скокнува во хеликоптер, тој им вели на своите сакани (жена, женска, деца, татко итн): „те сакам“, а тие (понекогаш здружено) одговараат: „и јас тебе“;

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Се разбира, овој значаен настан беше обележан на посебен начин.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа е причината што се објавени на свршетокот на романот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но со пилињата цели приказни распредува, како да разговара со малечки деца.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Онаа Илинка, жената на Крсто касапот, не знае ни доброутро да ти рече, ни добровечер, а со неа разговор да поведеш како по коприви боса да прошеташ.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Нели, бидна и она што со години се очекуваше. Жената на Иван Степанович, Анастасија, се породи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како тие песни да претставувале поттикот за да се создаде Жената на белогардеецот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И он отишел, влезнал дома, и скоро земал тефтеро, и видел жената на господаро курвила сос еден измеќар. Ама не гледал на них.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

ЈАКОВ: Се поднесувам. Вие сте му сопруга. Домаќинка, претпоставувам. Сите жени на книжевни министри се домаќинки. Ќерка ви?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Сѐ уште не сум мажена затоа што не сум го нашла правиот човек.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не знам кој е тој, но ќе знам штом ќе го видам, и тој ќе личи на нешто, и нема да се курва.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас не плачам. Сите жени на оваа маса носат очила. И пушат. Мензата е како оџак.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И ме прашуваат, Како ти оди љубовта, душо?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Почнаа да викаат „Сиромаси Власи, бери дрва греј се, пули краци смеј се...“ Жените на тоа почнаа да се срамат и да им се подлутуваат „Уф,туф, како не ви е срам!“ ама не со лутење туку со смеење и кикотење.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Додека Едо буричкаше во моторот на колата оставена во дворот, му дојде жената на капетанот, бидејќи нероткиња, комишиите ја викаа Јаловицата, крупна, силна во нозете, со градите подвиснати бидејќи немаше градник, разградена со цигара во раката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Доживеа радост оти Господ ги благослови со ќерка што ја крстија Зоја, ама следните години беа само црна кр во неговото срце: Павлина закандиса туберкулоза и сега деновите ги минува во санаториум, а Зоја е оставена во рацете на дебелата Божана, втората жена на Бориса, неговиот татко.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На почетокот од есента, веднаш по доаѓањето на дедото Петко, во Скопје дошла и жената на Нанчо, не останала долго и тајно си заминала, а по некое време го снемало и него.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Има среќа Пеличка, си вели во себе баба Перса, а Пелагија е принудена да се врати во годините наназад и да стигне до она ритче во средината на селото Долнени од каде се гледаше куќата на убавата и питома учителка со мал дефект на едната рака, која, заради ујот на Ангелина да расипува животни радости, не му стана жена на младиот претседател на селскиот Одбор!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Нѐ поделија на две: жените на една страна, мажите на друга.