ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Највозвишената глетка што се издига над политичките превирања последниве години - изразот „возвишен“ треба да се сфати во најстриктна кантовска смисла - без сомневање е посебната слика од времето на насилното уривање на Чаушеску во Романија: побунетите мавтаат со знаме од коешто е исечена црвената петокрака, симболот на комунизмот, така што на местото на симболот кој го претставува самиот организациски принцип на националниот живот немаше ништо освен дупка во средината. Маргина 37 9 Маргина

А можеби веќе никогаш во животот нема да се сретнеме.

А мистик секако дека сум.  Велите дека во Вашиот живот немало големи радости.

Во нашиот живот нема место за зборовите на срцето. Помисли си.

Еднаш Намче Трошката им раскажа на луѓето тука пред продавницата дека сонувал како јаде камење и тие толку многу убаво му рупкале меѓу забите, што му се чинело дека ништо послатко дотогаш во животот немал јадено.

Попростачка точка во животот немам видено; и што има смешно ако некој не може да ја фати сопругата во блуд?

Тој рече дека имал некоја стрина по име Цвета; дека била фризерка и дека имала дуќан во центарот на градот; дека како дете редовно наминувал кај неа во дуќанот, а таа по работата, откако ќе го затворела дуќанот, го водела дома и му мачкала едно парче леб со жолт путер; таква жолта боја никогаш веќе во животот немал видено, ниту пак некогаш повторно во животот сетил таков мирис.

И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.

Но дека ова спомнување на грешките во животот не се однесуваше на водата и на мојата лутина во врска со недостигот од неа, беше повеќе од јасно.

„Во животот нема полесна работа од тоа, да се згреши!“, го прифати мајка ми мојот приговор изречен со лутина.

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

Уште тогаш, додека сите нејзини соученички веќе имаа момчиња, а момчињата веќе имаа по неколку девојки, таа сѐ уште чекаше да ѝ се случи првиот бакнеж. (Никогаш во животот нема да може да си објасни што е тоа што неа ја задржуваше да тапка неколку чекори зад животните искуства на својата генерација).

Им се сторило дека онде кај што нема умирања ни животот нема целосно значење - дури и од пепелта на шумските огнови никнуваат сипаничави печурки- смрчки.

Чекале некој нешто да објасни. Како да се надевале дека со него ќе е мртва и големата сенка што ги следела ноќе, се надвиснувала над нив, им ја пиела срцевината. Се чувствувале некако свечени.

Веле стои на пештера, тој ми вели ем говори: „Ај станујте, мој другари, фашистите сардисаа, сега за нас живот нема, живи ќе нѐ изваќаат“ Сите тогај се пробија, се пробија, куртулија, другар Пецо ни погина – фашистите го фатија, главата му пресекоа, долу село ја снесоа, долу село во Габровник, во Габровник на средсело.

На ниедно поле од животот немам стабилна конекција за да можам да се чувствувам така.

Ми се наложи картагинската парадигма дека во животот нема ниту победа, ниту пораз, туку само истрајба! ***

Сигурно знам дека многу настани, вистини од мајкиниот живот нема никогаш да ги дознаам, премолчани во нејзиниот јазик, мојот мајчин јазик.

Со животот нема шега. Постојано знае да нѐ восхити со своите чудесии.

Јенков ја нацртал таа слика. Сузи била преставена толку уверливо што Генералот заплакал од радост, иако, како што тврдел самиот, никогаш во животот немал плакано од толкаво задоволство.

Од сликата бил воодушевен и Иван Степанович.

Мојата љубов нема да избледе, нема да старее со годините.

Поголемо, повредно и подобро од човечкиот живот нема.

Се надевам дека дождот некаде ти ја мокри косата како и мене и кога животот нема да ти биде лесен, кога ќе бидеш налутен и скршен ќе се сетиш на мене и колку беше лесно да се живее животот и топлина ќе ти ја обземе душата.

Најмногу од сè ме збунуваше сознанието што мене ми се плачеше сосем малку, што продолжував да си играм со топката, и сè беше исто како до пред еден ден, а чувствував дека е многу тажно да знаеш дека некого никогаш повеќе во животот нема да го видиш.