Потоа поседе на завет пред колибата, на она трупче пред прозорчето, слушајќи го едноличното бучење на ветерот, тажното крцкање на буките и плисокот на водата што течеше од стреите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Завет
Пред да ми се отвори
морето проговори:
завети си нешто
Јас реков: Поезијата, ме знае
Тоа: Не, таа трае
Јас: Љубовта, ме уби
Тоа: Не што не се губи
Јас: Среќата, ме нема
Тоа: Добро, ќе ја земам.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)