Поради ова, и воопшто за оправдување на престојот без работа во Солун, по завршувањето или напуштањето на училиштето, гемиџиите упорно ширеле гласови дека тие, како синови на позаможни велешки родители, нарочно доаѓале во Солун, во кој, подалеку од родителската контрола, можат да се оддадат на “полесен“ живот по солунските кафеани и други локали.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)