Организирањето на вечерните училишта за Македонците печалбари, основањето на јадрото од коешто израсна Младата македонска книжовна дружина и остриот судар со бугарските власти на Стамболов, затворањето и потоа бегството во Македонија – зборуваат дека Груев навистина бил „во бројот на сепаратистите”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За да ја оправдаат политиката на масовни затворања и прогонувања, тие го лансирале тврдењето според кое немало егзархист во Солун, па и во Македонија во целина, кој не бил, барем морално, соучесник во атентатите.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Мислите и дејствијата кои, еднаш откриени, значат сигурна смрт, формално не се забранети, а бесконечните чистки, апсења, измачувања, затворања и испарувања не се вршат како казна за престапи што навистина биле направени, туку за да се збришат поединците кои би можеле да направат некој престап во иднина.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но, и тие ги осетиле стравотиите на бомбардирањата. Бегањето во скривниците. Затворањето и мачењето на блиските во затворите.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)