збор (имн.) - е (гл.)

Мојата крв е разлеана во небото На мозаиците. Мојот збор е занемен Во летот на јатото.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
17. Сега е само зборот негов дом и дом на секој на помнежот што му се радува Не беше тоа патот што води од ништото во ништо Трепетот на крвта се провира под божилото на светлиот лак кон пределите идни на биднината Го изоде тој патот на правот ѕвезден свој расеан во темнината Очите негови гледаат и болот отаде штама и болот како во огледало ликот што му го враќа со невените на надежта Среде нив зората таа убавата посестрима во прегработ го пречекува на недоречените зборови И тој провирање меѓу ридја и луњи низ градини пробудени и вирови на пронајдениот збор станува онаа светлина што го пројаснува мракот и ја открива прелагата темна на смртта Зборот е сега негов дом Дом е на светот низ кого песната оди и раскражува за муграта и виделото што виши со помнежот над ништото
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Се чини дека секој збор е бележан со сите младешки желби, копнежи, тагувања, пасакувања и болки и е извезан и украсен со коприна и мониста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ова „благо“, речиси скриено додворување кон зборот е најбистрата проверка на сопствената мисла што поезијата ја очекувала да ѝ се јави како привидение во долгите затементи години на нејзиното непостоење, до појавувањето на македонската поезија во постоењето на другите поезии.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
„Зборот е да се кажува, Савле!“ му рече оној пат во Ерусалим, намерно и презриво изговарајќи го неговото непросветлено име.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Збор е за неа, мислеше. Тоа е тој немир.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зад еден збор е застаната целата природа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мојот збор е тврда вилица на времето што ’рти по нивјето со заби на семето.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Помеѓу двете зелени утра е нашиот неспокој зборот е таа страшна гасеница што нѐ брсти.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Нивниот молк возбудува Нивниот поход е тиха побуна на некој замислен молер Зборот е малата надеж на осамените. приказната во него е како семката во плодот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тешко ми е да речам - лажеше. Зборот е тежок. Наше дете е... Наше дете е...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тато и мама долго зборуваа, а мене ми беше многу мачно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од тоа не следи, меѓутоа дека Константин Кавафис (29.04.1868 - 29.04.1933) обожавател на трагичното во широка смисла на зборот е „историски поет“, како што самиот изјавил туку поет кој вдахнува и овоплотува.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Морето со просторот ме излага морето на душата е трага морето збор е.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)