збор (имн.) - ги (зам.)

Ја немаше ни словенската химна.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
По словенскиот претседател своите зборови ги изрече членот на NSK.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Всушност моето предавање е толку успешно затоа што зборовите ги надополнувам со една мимикрија што ја изведувам и со секој дел од телото и со целото тело.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во нив отсекогаш сѐ што е родено е живо и затоа нема и што да се откопа: луѓето таму во крвта си ги носат предците па затоа и не веруваат во одминливоста, самите себеси си се и предци и потомци: нанижани во долги низи црвени африкати, огнот во нивните колиби ги ништел сите нивни платони и исуси, бетовени и целани, па точно затоа тие и сѐ му доверуваа на зборот: сите нивни пориви и тајни - зборот ги префрлал преку вековите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Поетот со зборови ги објаснува зборовите “со големи очи кои гледаат далеку зад себеси“, моливот што ги испишува (“тој човек во човека“) и неможноста да се допрат, зашто “тие се излез / од темниот заборав на материјата / и душа - на душата“.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И предци и потомци На Јордан Плевнеш Ноќва, вкопан во плочата на Сахара, во нејзините црвени африкати, осознавам дека има земји претерано неми, во кои нема што да се откопа - ни коска, ни писмо, ни прстен, осознавам, значи, дека има претерано неми земји кои сами себеси си се кучиња - чувари.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Co прилепскиот војвода се другариве, — а кон Толета и Трајка: — Овие другари се со други војводи дојдени, вардете, бидете азар за секој случај.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Без збор ги поведе кон колибите и тука Петре му рече на Толета да влезе во првата колиба со „овчарот", а самиот тој продолжи до втората, што беше само на десетина метра оддалечена од првата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вино немерено пиеја неканетите а зборовите ги одложуваа во ланскиот снег, веќе ископнати од мрзеливото молчење.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Татко и натаму не го менуваше изразот, а Мирон Донски последните зборови ги кажа благо, смислено, патетично.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сега кога постои, вие треба... (последните зборови ги изговара тивко) Питон: Што?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Овие зборови ги наведувам и затоа за со тоа Luca Cambiaso, Група ликови сведочење да го избегнам сомневањето дека okno.mk | Margina #26-28 [1995] 178 запаѓам во тема поттикната од аналошка заблуда.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Уште со првите зборови ги освојуваше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Она што укажува е звучниот пат кон песната: ја слушам мелодијата, зборовите не ги слушам. Зборовите ги барам.“
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Таа му го прегрна рамото со двете дланки, се навали со лицето на него и малаксано му рече: „Те сакам“, му рече, само не знаеше зошто одеднаш, штом овие зборови ги изговори, во душата почувствува некоја длабока и болна празнина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И бидејќи тие зборови ги нема во ниеден јазик и кај ниеден род човечки, и бидејќи немаат значење, тие се само редица од гласови, грозд, клас од букви.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Си мислев: "Случајно да не го исплашам момчето со моите привиденија?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам зошто но сите тие зборови ги оставав за подоцна. Да прележат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Токму тие зборови ги употреби.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни не помислив дека зборовите на Иван, како на пример оние за сместувањето на мајка му во празнината, се пресметани да остават посебен впечаток.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ми дојде помислата дека правам споредби што можат и да ме разболат си го реков она што пред тоа со години си го велев: запознај ги првин пријателите, и тоа поодблизу, а дури потоа додевај им со болките што те измачуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Реката бучи и половината нивни зборови ги однесува.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Што значи тоа? Истите зборови ги повторив внимателно делејќи ги на слогови.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Значи, зборовите Ritorna vincitor! веќе се многу оптоварени со драматична иронија во самиот текст на Вердиевата опера, а ирониите се умножуваат кога тие зборови ги цитираат и ги користат геј-мажи повеќе од еден век подоцна во контекст на некој локален натпревар.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Цитатот имплицира, прво, меѓуродова идентификација од страна на геј-мажите, културен однос со женственоста – на барем толку укажуваат женственото кодирање на самата оперска форма и женскиот субјект на изговореното што авторот на известувањето во шкафчето и неговиот читател го цитираат како стомакозборци.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“, а Аида ги следи како екот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во прочуената арија што следува, таа се грчи од ужас и од збунетост поради чувството што предмалку го изговорила, повторувајќи го, од јад и запрепастена, велепредавничкиот поздрав што му го рекла на својот љубовник и си ги коментира предавство на татковината и на татка си кое се подразбира, размислувајќи за растргнатоста меѓу еротската љубов и патриотската љубов, меѓу семејството и сопругот, меѓу должноста и желбата, па ги моли бозите да ѝ се смилуваат во таа нејзина гибелна и абјектна (несомнено и гламурозна) положба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Во едно семејство се родиле братче и сестриче - почна Вера, а во гласот и се слушаше голема возбуда, толку голема што некои зборови ги изговараше до половина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во неговите зборови го виде сето знаење кое тој, Савле, сакаше да го поседува – Стефан зборуваше за Аврам, за Мојсеј, за историјата на неговиот народ, од збор до збор ги цитираше книгите на пророците, за на крајот да ги спомене Давида и Исаија и веднаш до нив Него – оној што го распнаа и за кого неукиот народ по улиците шепотеше дека е Месијата, Праведникот кој дошол како што било претскажано.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Е, си помислив, мили мои, јас уште ќе ве посетам“ - и со тој збор ги напуштив гробиштата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Неволно заклучувам дека тие имаат некаква тајна непозната за смртните што тие внимателно ја кријат од секој смртник.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зашто многу ретко своите зборови ги ставаш на кантар. Ти прво ги кажуваш, а потоа се каеш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Овие зборови ги разбеснеа трите сеирџики кои за првпат ја почувствуваа подредената улога.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Та, нели, ти зборовите ги ставаше на кантар, а сега овој ти излезе неконтролирано како стрела“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Виде ли? рече - Тоа глувченце... Не чув потаму. Неговите матни зборови ги поклопија сурлите и тапанот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Само некои глави мрдаат и само по зборот ги познаваш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Овие зборови ги раѓаат глаголите и им ја даруваат на глаголите слободата на изборот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Судбината на секој збор ги одвлекуваше во мистериозните патишта на својот долговечен, променлив и приспособлив живот меѓу луѓето, различните народи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски овие зборови ги искажа театрално, минувајќи крај рафтовите преполни со книги, меѓу кои имаше и некои дефтери со сиџили.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беа свесни дека нивната работа никогаш не ќе може да биде завршена, с додека го продолжуваа турцизмите својот живот од јазик до јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко само се насмевна, Камилски се врати на своето место и продолжи: Вие со вашето откривање на битолските сиџили ја задолживте балканската историја во нејзините јужни земји.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А Оливера Срезоска без збор ги собра алиштата и се оддалечи оставајќи ги под клуч.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Судбината слуша... Последните зборови ги изговори со насолзени очи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ова не е само признание туку и покана за да дојдете во нашата вистинска Палестина... Можеби еден ден...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зборовите ги беше напишал некој Добре, писар. Умот од мислење. Очите од солзите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Видов дека моите зборови ги прими онака како што му годеше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Последните зборови ги додаде со револт во гласот, но и како да е готов да се расплаче.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
5. И тие дни во кои сонцето само зборува молчат Ветрот мине по грмушките по лисјето душкајќи Лазачите ги штрека глуварките во пројаснетиот воздух ги развева далеку дури татни Тој гром од човечка рака пред портите на гибелта Гласот на ранетата тишина зборовите ги бара По крвта пребарува по ѕвездената роса што посега Месечината и сонцето го менуваат здивот и издивот на трепетните лисја под времето што протечува со копнежот долг по гнездото на песната што се подава Светлина во очите И чело загледано кон идната виделина на бидноста што ќе огрее по насмевката минејќи на сите уморени што сонуваат во заслонот на неизречените зборови
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Коста Ципата без зборови ги повлече синовите надолу, а и тие мирно му се покорија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
1. Патувам и тоа е сѐ, Патем зборовите ги позлатувам И кон вечното се упатувам, Вечното да се спознае, Патувам - тоа е сѐ, Светот да ме препознае Со сета светлина во мене, Патамува и тоа е сѐ.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Како и порано гледав како ме пристигнува на Слатинските ливади, а веднаш потоа ќе почувствував како ме поткренува од земјата откако ќе ми го фати вратот помеѓу палецот и дланката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само што потчув кои зборови ги употребува и што посакува со нив да нагласи, знаев дека е тој.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сите овие зборови ги употреби без да ја отвори устата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ако сакаш да знаеш, до последен збор ги дешифрирав знаците од играта на твоите прсти по моето рамо. Мислам на знаците од пред малку.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Објава повеќе драми се случуваат во мигот на обраќање зборовите ги одгледавте но срцето неприпитомливо интимно тера по свое граѓани час е кога мораме да погледнеме во мисловните спреги од нив зависи тежината на зборот климата на подрачјето на душата обновата на смислата младоста граѓани час е да се свртиме еден спроти друг со силата на љубовта во име на огнот допуштам да се размножува симболиката на Дрвото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Минатото време на тој латински збор ги создава: „статус, државен апарат, институција, крутост, статично, статистика, проституција, реституција, конституција”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
КИБЕРПАНКЕРОТ/ПИЛОТ ГИ ЗАМЕНУВА УПРАВУВАЧИТЕ/ КОНТРОЛОРИ Заедницата секогаш е во конспирација против личностите на секој од своите членови.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овие зборови ги слушав од тетин ти Боге, оној што ги минал трите најсмртни денови на тој рид, во борбата што им претходеше на српските и на бугарските трупи, значи кога сѐ уште се бореа овие две сили заедно против Турците.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ме гледа: начинот на смртта не е ограничен, вели, но ова е прва земја во која не видов гробишта; или сите се живи или сите се мртви, некој необјаснив збор ги суши коските.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Неговите зборови ги протолкував како еден вид нецелосно прифаќање на книгата, но тој тоа го забележа и веднаш продолжи: Ракописот до неговото објавување ќе биде под наша грижа!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Нека гракаат гаврани и со остар поглед орлите од висина нека одбираат мрша... - последните зборови ги изусти небаре се остаток од издишка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За сите... – последните зборови ги искажа развлечено и потврдно.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мислам дека најголем дел од зборовите ги користиме за да се заштитиме од другите луѓе, а не за да ја изразиме взаемната љубов; зборовите станаа материја за правниците, а не за поетите; сѐ повеќе ни е потребно во општеството да го воведеме - и мислам дека токму тоа е она што ги проникнува и им дава боја на толку голем број, ако не на денешната младина, тогаш на младите од претходната генерација - тоа барање и изразената желба за љубов, во еден анархичен свет.  К: (...) Наклонувањето на тие луѓе (Хипиците), а се надевам дека денешната младина ќе го прифати тоа, опфаќаше и такви животни работи како што е исхраната.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И.И. последниве зборови ги проследува со иронична насмевка.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Последниве зборови ги изговори тивко и до тука на „ти“.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. последните зборови ги изговори станат, гласно.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не разбирав секогаш што вели, ама зборовите ги изговараше така еден по еден и со ред што мене ми се чинеше дека сè го разбирам иако уште бев премногу дете за грижите и разговорите на возрасните.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Перса, иако зафатено во разговор со Митра која не ја разбираше сосема оти од зборовите ги јадеше самогласките, едното уво и едното око секогаш ги имаше свртено на кај малечките, а како што забележува и Мурџо, од далеку, ги држи очите на нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ми кажуваат дека за тие неколку научени српски збора ги затвориле како ревизионисти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И едно долго време некои зборови ги имав подзаборавено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Реката бучи и половината нивни зборови ги однесува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)