земја (имн.) - бев (гл.)

Една група мажи отаде купот земја беа вдадени во разговор за цената на печурките вргањ, суви по толку килото, сурови по олку, некој вели се исплаќа, некој не се исплаќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Земјата беше црвеникава и стегната како цемент, а публиката си беше сѐ уште тука.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дождот ништо не навлажнил, ни едно прсте. Земјата беше сува и цврста, толку цврста што изгледаше како никогаш да не била копана.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Квечерината на дваесет и трети мај, кога се вратив од височинката каде што веќе се изведуваа работите на главниот резервоар, за кој земјата беше ископана и, на камиони, однесена, та почнуваа бетонерските работи, кога се вратив таа квечерина, пред куќата ме чекаше човек кого не го познавав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Имаше нешто гротескно во судбината на сега веќе куциот човек и на уште неколкумина негови пријатели кои, во една вејава зимска ноќ, во времињата кога земјата беше затворена за патувања и преселби, тргнаа да бегаат преку граница, преку Каба Планина, кон Грција, а оттаму, како што веруваа, во Америка или во некоја друга слободна земја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше си пригодил сенце, шумичка за овците и козите, слама за говетцата и магарашките, та не пуштајќи ги на паша, бидејќи земјата беше бела, тој им скубаше сено од стогот и шума од лисниците и им фрлаше по трипати на ден и си лежеше испружен крај огнот во колибата, чурејќи си го лулето со убав канатларски тутун, што, заедно со лебецот, сланинката, сиренцето, грашецот и леќичката, редовно му го испраќаше Миша по комшијата Суклета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На 21 јули 1992 во Скопје и во сите европски и прекуокеански земји беше одржан “Семакедонски протест” против Лисабонската декларација со која се оспорува името на Р. Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
На 9 јануари 1993 почнаа да пристигнуваат првите одреди на силите на УНПРОФОР во Р. Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Македонија како библиска земја беше седиште на разноразни чујни и нечујни матновидци кои ги исцелуваа напатените и очајни транзициони страдалници со телесни и душевни болештини за кои и медицината дигнала раце.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
На запад земјата беше отворена, и небото беше отворено, а Даниел возеше натаму.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Пред некои куќи земјата беше растурена за да се направи основа за идните тревници, таму имаше многу малку посадени дрвја и грмушки, и детски играчки - велосипетчиња со три тркала, црвени или зелени вагончиња за играње и кофички за песок.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сонцето сѐ уште грееше, а поради горештиот ден, земјата беше вжештена и студената вода можеше лошо да влијае врз растенијата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Синоќа земјата беше црна, покривите на куќите црни а дрвјата голи. Немаше снег.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во еден долг период овие земји беа хомогени.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Јас ќе ти раскажам за нив, за нашите најарни херои кои подлегнаа сега сите под лутите рани: во борба непобедлив широкоградиот Јакуп којшто со подвижност лесна за папукот Карала беше го фатил ко кален на земја беше го треснал.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Потресите на земјата беа сѐ уште силни.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ноќва не спиев и пак сонував. Карпиве околу нас несреќа ги повелаше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земјата смекнува, негде веќе богато се искитени лилјачињата, кон орелот лета неговата придружничка - утре таа ќе лежи неподвижна меѓу недостапни карпи врз јадри јајца, а околу мене земјата беше гола и штура, македонска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Станав, земјата беше студена.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури и од пенушките на црниот јасен ќе шибнат сочни прачки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека“; повтори: „Тој раскажува дека го мразам. Се плаши од мене.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се распаѓаа в прав, под тој прав и човекот и земјата беа прав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше му текнало еден ден за девојчето, што беше го всилил умрено и беше го затворил во подрумот, да појди за да го видит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Арно туку проклетио цар, откоа беше умрело девојчето, беше го всилил, шу на негоото да му биди, и го затворил девојчето умрено во некој подрум, чунки во тие саати беше му се отворил еден бој од некој друг цар и собрал војската што имал сета, та отрчал тамо да се тепа и да го враќа другио цар, арно ама од лошотијата негоа ич господ не му помогна, ами војската сета беше му се истепала и полујната од земјата беше му ја зеле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тепала, тепала, дури сите погани луѓе и истепала и откоа беа останале чесните, си прешла во друга земја и тамо потепала.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но многу други стрелаат нечии синови. Многу синови на неплодната земја беа стрелани.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мајка, која бришејќи ја насобраната прав врз отворените книги во библиотеката и на чардакот, се чудеше на различните облици на лавиринти и со својата изострена интуиција, насетуваше дека сопругот бездруго замислува ново поместување на семејството, макар што тогаш границите на земјата беа херметички затворени, особено границата зад која остана нашиот поранешен живот, со нашата стара куќа, со роднините.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И сеништето на делбите во земјата беше ante portas!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Посебно беше тешко како амбасадор во неврзана земја да се бранат идеали кои во земјата беа згаснати, а неврзаните веруваа сѐ уште, а во некои земји постоеше и култен однос Следеше, како и многупати во историјата, новиот пеколен круг на жртвениот синдром!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да бев и јас во залетот на кривата на мојата дипломатска амбиција, макар што бев свесен за лимитираната улога на амбасадорот, со кого вешто раководеше Централата, а го надгледуваше семоќниот шифрант Петар Иваз!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше тоа во Паркот, еден остар, ладен ден во март, кога земјата беше тврда како железо, а тревата изгледаше мртва и никаде не се гледаше ниту една пупка, со исклучок на неколку шафрани што беа никнале само за да бидат обезличени од ветрот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Под дрвјата лево од него земјата беше посипана со сини ѕвончиња.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Рајот на земјата беше отфрлен кога стана остварлив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Единствените сигнали кои доаѓаа тогаш од родната земја беа телеграмите-некролози кои ѝ стигнуваа најчесто на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ама, границата меѓу двете земји беше и граница меѓу две души, која не оставаше тие да се зближат, граница што го запре и малото вовче...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
-„Море не ви кажувам, бре браќа, приказни, им рекол Силјан, ами ви кажувам вистинско сторење и патување мое, и преѓе ви кажав и сега ви кажувам оти штрк бев и во штркова земја бев, две лета тамошни сум работил полска работа во куќата од штрковите наши што се на нашава куќа.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Новите гробишта немаа ни едно дрвце, земјата беше сува и сива.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тука земјата беше многу солена и црна Зашто сѐ од изворот што ќе потечеше Суша ги цицаше и жед.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Во годината четиристота царот Јуан го обиколи својот престол со Големиот Ѕид. Земјата беше зелена од дождовите, наближуваше жетвата, мир владееше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А јас, кутриот, со јазикот од мајка ми го наследив и страдањето од длабините на корените, како што страда секој што носи во себе дел од вавилонското проклетство, ќе се обидам да се правдам и бранам пред ,небескиот трибунал (тешко одбранливо и пред себеси) дека јас и губев кога пишував на јазиците на судбината, на јазиците на другите, како што се губи и Мајка.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ме обвинуваа дури дека во една книга сум се застапувал за меѓународниот јазик Есперанто (на земјата беше обратно) со што наводно сум сакал да го спречам процесот на еволуирање на природните јазици на Балканот, за што дури сум објавил и книга на француски јазик за конечната превласт на природните над вештачките јазици, што дури можело да придонесе да добијам ослободителна пресуда...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Откако Енвер Хоџа со дружината дојде во Тирана да управува, во земјата беше повикан и татковиот брат да работи во УНРРА.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Па следеше апокалиптичната 1997 година, кога земјата беше пред вителот на граѓанската војна.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Беше уште пролет, земјата беше влажна и поливањето не беше потребно, но не беше ни штетно. Штом полива, нека полива.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)