земја (имн.) - во (предл.)

Исто така, голем дел од нив воопшто не знаеја дека исплатата на испратнината, при прогласувањето за технолошки вишок, е обврска на работодавачот, а не на државата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, вистинските ангажирани и автономни „синдикати без лидери“ треба да се обидуваат да бидат што е можно повеќе хоризонтално и непосредно демократски организирани, па преку ефективни директни, ненасилни, непоколебливи и кохерентни акции, како и преку индивидуални лични примери достојни за почит, да го мотивираат своето членство, а и неодлучните работници – и на тој начин да работат на остварување на своите агенди во корист на работништвото.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2) Недоверба на работниците во бирократизираните синдикални лидери и разочараноста од декоративната улога на „жолтите“ синдикати Овде треба да имаме предвид дека и денес, не само во високоразвиените западни земји, туку и во „земјите во транзиција“, синдикатите се далеку најголемата компактна политичка интересна заедница.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Впрочем, постојат и случаи кадешто и неколкукратно е надминат овој шестмесечен временски период кога судијата мора да донесе 1.  За овој лоциран проблем види го и списанието Direktna akcija – propagandni bilten Sindikalne konfederacije „ASI“; epoha II, #4; Beograd, 2009; str. 32-33; како и книгата на Франк Хантке: Синдикатите во XXI век – Прирачник за дискусија за синдикатите во земјите во транзиција (со предговор на Џон Монкс); Фондација „Фридрих Еберт“ – Канцеларија Скопје; Скопје, 2010. 302 пресуда, без притоа тоа да повлече било какви негативни репер- кусии по професионалната кариера на конкретниот судија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Речиси никој (со исклучок на синдикалните активисти), 299 не знаеше како оди процедурата за основање синдикат на ниво на работодавач; потоа, многу малку работници знаеја дека работодавачот мора лично да им врачи отказ во задолжителна и единствено релевантна писмена форма и не може туку-така усно да ги „избрка“ од работа или, пак, дека им следува право на дополнителна пауза за време на течењето на отказниот рок – со цел барање нова работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ваквиот, барем за наши услови, нов и „наопачки“ принцип на синдикална организација ја негира поделбата на активно синдикално водство (кое преговара) и пасивно членство (кое послушно следи) – која, впрочем, е и загноената рак- рана на македонското синдикално движење.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Еве сега повторно и непотребно ја заплеткаа целата земја во тоа проклето козјо прашање.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Живеејќи отсекогаш во блискост со големите француски писатели чии дела ќе им ги открива на своите студенти во Скопје, пред да стане амбасадор на својата земја во Париз, Старова ќе ја наследи и традицијата на убавото пишување: настојчивост и строгост во функција на смислата од каде што ќе се роди, како искра меѓу два силекса светлината...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Треба така да изгубив многу време зошто кога погледнав зад себе видов не само дека мека мојот мртовечки сандак веќе е спуштен во гробот туку веќе и дека земјата во него е нафрлена.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ја загледував земјата во втората кофа. Беше влажна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Си се поврзал со некои луѓе од Канада и си сакал оваа куќа и други куќи и земја во Маказар да продадеш.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Знам од книгите за него, дека и тој копнеел по едно парче земја во поодминатите години, императорот кој создал закони и на граѓаните им дарувал милост, сакал да се повини на копнеж стар, дури телото сѐ уште му слугува, да се врати во познат предел со песок на ритчињата, со хумус под сенките на боровите и да го чува парчето земја како што го чуваат селаните своето, ако треба со секира.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бев зачуден, дури и исплашен, кога видов дека околу многу куќи беа ископани нови парцели, мали навистина, колку што дозволува земјата во дворот или до дворот на куќата, но ги имаше многу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Земја во која комбинацијата на црвена кошула, жолти панталони, зебрасти чевли, кравата во „тигрест” фазон и виолетови гаќи со портокалова шрафура, не е знак за евентуален невкус.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Земја, во која напорно работиш во фабрика за трактори и размислуваш за дизајн на луксузни сервиси за доручек - од пластика.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Земја во која можеш да купиш „Ролекс” часовник за 50 или 5000 долари.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Земја во која шварценегер многу едноставно ја решава дилемата на Хамлет.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се будам, ја чешлам земјата во градината, преместувам камења... Или суфист.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тука дојдоа Толе и Андон. Но не да ја поделат радоста со Маргара, ами да ја опфатат со своите соколови очи својата земја во која стенкаат нивните браќа и другари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Точно беше ја измерил Никола длабочината и правецот и тие веќе за десетина дена ги изнесоа парчињата од ќунците и удрија на калдрмисаниот ѓериз доволно широк да може човек помешечка да се провлече стотина метра надолу.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така почнаа. Ноќе копај во ќошот, со разни парчиња железа што им беа доставени од луѓето на Организацијата, полни ги ќесињата што ги направија од своите крпи за лице, а дење турај ја земјата во клозетите, која водата ја носеше надолу по ѓериз и ја исфрлаше во Драгорот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во 1964 започна редовното емитување на телевизиската програма на ТВ Скопје.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
27 ноември 2009 во с. Винени, делот на Македонија во рамките на Грција премиерите на Албанија Сали Бериша, на Грција Јоргос Папандреу и на Македонија Никола Груевски донесоа Декларација со која се заложуваат за понатамошно унапредување на соработката меѓу трите земји во областа на животната средина.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
27 ноември 2009 – српскиот премиер Божидар Ѓелиќ на регионалната конференција на земјите од Процесто за стабилизација и асоцијација истакна дека Србија ја признала Македонија под уставното име и дека нема да има промена во тој однос и дека ако Грција и Македонија се договорат за името Србија ќе го испочитува договорот по барање на Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во неговата обнова учествуваше југословенската федерација, а се солидаризираше и најголем број на земји во светот.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Германците се труделе да останат единствени тутори и господари во стратегиски најзначајните подрачја во победените земји во Србија, Македонија на грчките острови и во подрачјата на поморските бази на брегот на Грција. 3 Deakin William, Great Britain and European resistance. European Resistance Movements (1939-1945). Proceedings of the Second Intemationale Conference on the History of the resistance movement held at Milano 26-29 March 1961, Oxford, 1964, 354.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Според добиената наредба на Генералштабот на Кралската југосовенска војска тој требало да формира четнички вооружени одреди, што ќе ги употреби за одбрана на земјата во време на војна.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Една од најраспространетите „интелектуални институции” во нашата земја во која на едно место може да сретнете и старо и младо и машко и женско од 8 до 88 години е нејзиното височество спортската кладилница.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Бојан ја однесе срничката право в колиба и ја положи на земјата во тремот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Грдан беше збунет, збунет до исплашеност, како што не бил збунет на ниеден испит, па безглаво по ветер отидоа сите нивни дотогашни разговори за прочитани книги и за книги што треба да бидат прочитани, за посетени градови и што чекаат да бидат посетени, за далечни земји и земји во кои би сакале да живеат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се распознаваат само рабовите на дрвјата, меѓу небото без месечина и земјата во црнила.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Неговото Величество Тело... Доаѓам од земја во која телото е само евтина мета.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Патиштата, фабриките, домовите, камионите, автомобилите, возовите, огромните погони и леарници, видливи и невидливи, сета земја во сите правци, високите згради во центарот на градот, станаа обвиени од мијазма на ништожност и јаловост.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Така, со овој закон е предвидено дека за да може да биде упатен еден работник за извршување на градежни и други сезонски работи во други држави, во случај кога упатувањето се врши преку проектни договори потребно е да има склучен договор помеѓу РМ и земјата во која работникот ќе ги извршува работите како и договор за вработување склучен помеѓу работодавачот кој го ангажира работникот и самиот работник. (чл. 2) Упатувањето на работниците се врши така што работодавачот којшто има потреба да ангажира работници претходно доставува конкретна потреба од работници до министерството надлежно за работите од областа на трудот.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Наскоро слушнав како некој инсект помрднува сув лист, како се отплеткуваат некои тревки и како земјата во дворот пие некаква влага.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ништо не е пречекано со толкав презир од “официјалното”, “владиното” учество на периферните земји во наста­ните како што се биеналињата, можеби заради причината што моќните земји сметаат дека на тој начин се спротиставуваат на одразот на сопствениот имиџ.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И бликаше на земјата во струи крвта врела од уште топлиот му труп.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но од тоа што се случуваше околу нив можеа да проценат дека земјата е побогата од земјите во кои престојувале порано.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Макс и Добрата Душичка си се приближуваа онака како што си се приближуваат небото и земјата во некоја далечна точка – се соединуваат само за окото што гледа кон нив во хоризонтот, а дека за нив нема соединување, ама нема ни раздвојување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа пролет имаше мигови кога во Гнездо сите заборававме на своите лудила, мигови во кои нашите лудила забораваа на нас, и мислевме на Добрата Душичка и на Макс, и често го изговаравме зборот “љубов”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го впивме тоа горчливо искуство на претците со мајчиното млеко, па го заборавивме – сакајќи да ѝ припаѓаме на новата Европа, заборавајќи дека Европа еден ден одново ќе ја сврти кон нас својата крволочна челуст; верувајќи во новата Европа ја заборавивме судбината на нашите блиски и далечни претци, заборавивме на крвта која им била пиена затоа што биле од инаква крв, ги заборавивме неброените судбини на понижуваните, лажно обвинуваните, прогонетите, мачените, усмртуваните, заборавени и од Бог и од ѓаволот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу години пред да го напише „Мојсеј и монотеизмот”, брат ми со мајчиното млеко ја вцица и горкоста на изгонетите од земја во земја, на проколнатите заради различната религија и различното потекло, на горените на клада заради тоа што оние другите, кои се сметале за правоверни, со векови лажно ги обвинувале дека фрлале отров во бунарите, дека предизвикувале чума, дека правеле договори со ѓаволот; уште со млекото на нашата мајка тој го имаше примено во себе тој горчлив вкус.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговиот најдобар пријател, оној што на крајот од таквите седенки, по дискусиите, толку добро ги пееше Азра, Бијело дугме, Идоли и Рибља чорба додека тој го придружуваше на гитара, им кажа дека ја презира земјата во која живеат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како и секоја генерација која доживува промени на системот и на границите на земјата во која живее, тие беа изгубена генерација.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Над нас мракот беше испресечен со зелени пукнатини, под нас земјата се грчеше од гнев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да се подмлади ли пред нив со раскажување за Негушкото востание од кое, и со негова заслуга, се тргнала од слатка дремка султанската земја во која везирите и пашите, не само Лобуд и Јанински туку и сите други што не ги знаеле, помодрувале?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но коските под плочата таинствено молчеле наслушувајќи ги шепотите на мајките и примајќи ја животната топлина од допирот на нивните чела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник имаше крвави очи. За да не гледаат во него, во крвта на тие очи - неколцина ископаа плиток гроб и го припокрија со земја во неколку дни престарениот Неделко Шијак - умре пред самото разденување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А тие, колку и тој да се мачел, не ќе можеле да му ја одгатнат душата натопена со горчливост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе го вратам во Кукулино“, рече Трипун Караѓоз. „Ќе го лекувам, ќе го исправам на нозе.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И небото и таа земја, врзани со линијата на ридот зад урнатиот манастир, немо ги слушаа сите наши болки зашто беа свикнати на човечки мачења какви што беа нашите - само небото во тие мигови можеше да знае кој и како умира на земјата, тоа небо на светци со мртво лице на еден мртов Јаков Иконописец и таа земја во чии мочуришта живеат острозаби чудовишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа жените со нејасно лице оставиле околу плочата по залак леб од пченично брашно и ја напоиле со вино земјата во која ги забуцале танките свеќички или боринчињата натопени во смола.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега беа дојдени и гробот беше единственото нешто, што се црнееше со раскопаната расквасена земја во таа бескрајна белина наоколу, во тие снегови, во таа загиначка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се споија небото и земјата во силен тресок, котвата беше крената, каравелата користејќи го здивот на воздишките со полни едра исплови кон широкото море на надежта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не, жено, ќе си останев јас на коравата смолница. И сѐ уште ќе бев таму да не ги собраа козите и да не ја заковаа земјата во колективите. Бевме меѓу чеканот и наковалната.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Земјата ќе ја собира во темните агли. Земјата во ќелијата е мека, песоклива.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Многу сум среќна и сигурно се чувствувам во земјава во која законот се применува неселективно... за сите, без исклучок. А, така и треба, нели?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Напоредо со песните од блиското борбено минато, тој веке почна да пee за земјата во која што како во некое чаробно царство од прикаските израснуат нови фабрики, ораат чудни машини, живеат и работат нови Титови луѓе.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Да, после почнаа сите да раскопачуваат нови ниви. Кога се зафати сета земја во Дрмине и во Батацине, почнаа да се префрлаат кон Задмартинец, Росуље, Лутешки Дол и на други места. Секаде кај што беше посложно и кај што можеше да појде вода. А некои и кај што не можеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Немаа некакво политичко искуство, а не беа нешто посебно и образовани, но повеќето од нив имаа здрава селска памет која јасно им зборуваше дека владеењето на Стојан не ја води земјата во добар правец.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во суштина светот, посебно големите сили ги болеше газот за тоа кој и како владее со една мала земја во некој џенем во Источна Европа, а Сашо со просек од 9, 27 беше тенеќе.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ќе ставам ограда од жица, четириесет на шеесет милји, и ако внатре налетам на некоја овца откако ќе ја завршам, можеш да ја сметаш за мртва овца.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ти не контролираш ни една стапка земја во Тексас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да земеме да набљудуваме земја во која се забранети сите видови дроги, дури и марихуаната, а во која сепак не се воочуваат штетните последици кои поборниците на легализацијата би можеле да ги предвидат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Врз основа на тоа, се преувеличува придонесот на криминализацијата во големината на проблемот на наркоманијата, а со самото тоа и позитивното влијание на легализацијата. 73
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Меѓутоа, се таложат вековите на Балканот врз нивната свест и им шепотат - тоа е самата смрт преобразена во забесто и привидно неснаодливо животно, поточно гнил костур во чии обрачи на ребра е затворен светот со сите реки, градови и села, се со што живее како човек, животно растение: пеколот е на земја, земјата во него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Има луѓе кои судбината, управувана пак од луѓе, ги обележува за да почне за нив некаков прогон: тој скршнал на некој начин од линијата на животот обележана врз големата дланка на земјата во која живее и станал капитално ѕверче осудено на психички отстрел.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Јас добро знам дека сме земја во транзиција, па, сепак, тешко ми паѓа што сѐ уште ни законот за пушење или паркирање не е целосно реализиран.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Бев наивен кога работев и ја одбранив докторската дисертација кога поверував дека дијалектичко- материјалистичкиот, односно марксистичкиот приод што го имав на париската Сорбона, во демократската и толерантна Франција, ќе претставува вистинска замка во мојата земја во времето на расчистувањето на сталинизмот кога страдаше сѐ живо и диво.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
До употреба на барутот за воени цели ќе дојде дури во XIII век во борбите помеѓу династијата Јуан и муслиманските земји во Централна Азија! - Но тоа било далеку од Балканот?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Долго време се сметало дека во Европа барутот во XIII век бил пренесен од арапската цивилизација, заедно со некои други пронајдоци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Токму така, во водата е, во земјата во каменот, во дрвјата, во куќите, во воздухот, во допирот, во нашите раце, усти, во нашиот здив.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Историјата, искуството и времето и просторот на источните земји во 20-иот век не може да се заборави, прикрие, отфрли или потисне.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Убави обичаи, убави времиња за старите ветерани...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Раскажуваа за своите мисии во поединости, а беа повикани да сведочат за одредени прецизни работи за земјата во која требаше да замине некој од нас, за врвни луѓе од политичкиот живот дамна исчезнати, за настани кои ја беиле изгубиле нивната актуелност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бевме блиски, како што беа тие блиски и со многумина други дипломати.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сретнував постари дипломати од ваков сој, и на подготовките во ССИП во Белград, и во земјите во кои служев во Тунис, Франција, Португалија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вратениот дипломат, доколку имал успешна мисија, станува незаменлив експерт за земјата кај што служел, регионот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога национализмот лесно стануваше војна! Југославија без Титовата стратегија во светот на неврзаните беше симбол со згаснат сјај.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обично судбината на малите земји во светот, преку нивните основачи, е да се сеќаваат дека некогаш биле големи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Светот ќе му стане татковина, останувајќи во постојани врски со угледни државници од сите поголеми земји во светот, во потрага по својата, макар минијатурна држава Палестина!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Титовата Југославија која со запрената еволуција кон демократија, мултипартизам и конфедерација, без цврста опозиција, остануваше без алтернатива како земјите во кои комунизмот беше осуден на пропаст, но во кои ја се најде излезот кон новиот демократски поредок на чело со Хавел во Чешка или Лех Валенса во Полска...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беа дојдени, некои други луѓе во власта кои не почитуваа институционален континуитет како и во други земји во транзиција на Балканот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Западниот човек со векови ќе го оправдува своето постоење на земјата во рамките на Историјата и историското време, создавајќи го своето општеството и силните личности.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш, две години пред историскиот настан, по ништо не можеше да се наслути дека овој тивок, црномурест, млад човек, со сјајна црна коса и благ израз на лицето, ќе ја сврти судбината на Тунис, внесувајќи ја земјата во нова ера, пред опасноста земјата да го изгуби цивилизацискиот континуитет до кој дојде Бургиба. Но за тоа подоцна!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дипломатија како на шаховска табла, со прецизна функција на секоја фигура! Со длабоко обмислени, стратегиски потези, без чести дамини- гамбити! Вистинска школа!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Има еден пример (изнесен во книгата на Роже Перфит, Амбасадори), за еден стар дипломат, кој откако служел успешно во десетина значајни земји во светот и му минал нормираниот век на служење, не можејќи да се помири, без да служи и натаму на дипломатијата на својата земја, не престанувал да го опсипува министерот, министерството за надворешни работи, со своите анализи, предлози, стратегиски визии и што не, како да бил и натаму на својот редовен пост!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во неа требаше да се насочат, да се кристализираат, два, според мене, значајни тока: за да се состави клучната телеграма, која требаше да ги покрене механизмите меѓу двете земји во натамошните односи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Одлично го владееше книжевниот арапски јазик, како и говорните варијанти на земјите во кои службувал во речиси сите држави на Блискиот Исток, Магреб и земјите на Персискиот Залив...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Турскиот амбасадор во Тунис, Муарем Тунчер, иако навлезен длабоко во деветтата деценија од животот, денес патувачки амбасадор, ми раскажуваше, на времето во Тунис дека постоел обичај наследен уште од Отоманската империја, министерот за надворешни работи да ги повикува еднаш месечно сите поранешни амбасадори на ручек, за да се искажат за надворешната политика на земјата, од позицијата и искуството во земјата во која служеле амбасадорите, а кое сѐ уште можело да биде делотворно за интересите на земјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се најдов во позиција да ја бранам земјата во туѓина, која однатре беше жестоко напаѓана и оспорувана.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во сите сукцесивни фази кои следеа, од почетокот на минатиот век па сѐ до 1968 година, палестинското движење имаше само една цел да ја ослободи татковината и да создаде независна арапска држава, како и другите арапски земји во регионот, не водејќи сметка за присуството на другиот народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Барав да биде призната Палестина. Република Македонија да воспостави дипломатски односи! Не добив одговор, но многу и не очекував.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На министерот му се допаднал ставот на улавиот и тој станал завршен дел од инструкцијата од посебен стратегиски интерес која била испратена до сите француски амбасади во светот!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат ќе го очекува во секој миг вердиктот на историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Палестина не беше во приоритетите на новата Република Македонија, како што таа не беше приоритет за Тунис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Напливите на исламскиот фундаментализам, по светската петролејска криза во 1973 година, во земјата во која за првпат во муслиманските земји на арапските простори, по радикалните реформи на Ататурк во Турција, по реформите и лаицизацијата на општеството, замислени и спроведени од таткото на нацијата Хабиб Бургиба, започнаа да ја разделуваат земјата и да ги загрозуваат фундаменталните придобивка на револуцијата на Хабиб Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Размислував за причините, за крајот на земјата која ја претставував, во која ретко кој не веруваше, макар и нејзините жртви?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ни кажуваа дека Југославија беше меѓу четирите земји во светот кои произведуваа подморници, се разбира покрај авионите, тенковите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби причината беше немоќта да се создаде новиот идентитет на југословенската федерација на народи и народности врз хармонија на разликите, низ граѓанскиот демократски модел кој фаќаше корен во земјите во кои се урнуваше еднопартискиот систем, а не врз хиерархиска предодреденост на народите, врз потрага на конфедерален излез и други амортизери на монистичката исклучивост, која подоцна ќе мине и во националистичка еуфорија за владеење над своите и другите!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нивната награда или спасот беше вон историјата и надвор од времето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нашите раководители повеќе се бавеа со односот на големите сили, со соседите и другите земји во регионот! Палестина беше мал залак!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се најдов во парадоксална невозможна мисија: ефикасен можеби таму каде што не бев упатен, а неефикасен во земјата во која бев упатен.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Отсекогаш покажуваше почит кон земјата која ја претставував, и покрај нејзиното видливо ослабено влијание и изгубени позиции поради внатрешните непремостиви проблеми и немоќта земјата да најде излез.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но имаше и вистински ветерани на професијата, кои сакаа да служат до последните денови на животот, барем посредно во подготвувањето на нивните наследници во земјите во кои некогаш тие значеле многу повеќе отколку вратени во земјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најчесто дипломатите во малата земја во која служат стануваат еден вид мало семејство, без оглед на геостратегиските противречности на различните земји во мисиите на многумина од нив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сите мои белешки, корисни адреси на лица и фирми, каде што можеше да се инвестира, да се одржуваат и прошират старите пријателства завршија како куп безвредни, пожолтени ливчиња, feuilles mortes, како што би се рекло на француски јазик, коишто времето ги ослободи од првичното значење. Се помирив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше службувал во десетина земји во светот како амбасадор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имено, наместо да означува трансформација на (поголемиот дел од) општествениот и државниот капитал во приватен и воведување на пазарни механизми во економијата, овој поим беше ефемеризиран до значење – достигнување на стандардите на западните земји во политичката и особено во економската сфера.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Впрочем, како што тоа беше случај и во останатите европски земји во кои на власт беа комунистичките партии.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Татко со истиот занес продолжи, не кажувајќи која е неговата конечна цел, каква порака сака да ѝ упати на Мајка, а да не ја каже со директни зборови: – Земјата во која растат и се вкоренуваат нашите деца не е нивна татковина, а земјата која ја напуштивме, не е нивна држава.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа земја повеќе не беше наша, како што не беше ни земјата во која пристанавме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Посакувавме новиот ветер на слободата, на отворањето на земјата, силно да дувне, да го понесе нашето писмо на некој облак, да го земе некаков добар ангел, да го однесе во Италија, во земјата во која Мајка некогаш беше среќна и да го предаде во стоковната куќа на Ла Ринашенте.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дожд во дланките, земја во исклештените челусти. Не, ни тоа не.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во тие години се отворија и балканските граници, освен помеѓу родната земја и земјата во која живеевме.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Бил дојден од многу далеку, од земјата во којашто настрадале неговите најблиски.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И судбата сакаше сталинизмот да фати корен во татковата родена земја Албанија, а да се откорнува во земјата во која живеевме, во Југославија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински ги прекина татковите мисли, токму таму каде што не беше видлив излезот: - Немаше крај во лудоста на мислата Сталинова, претворајќи ја земјата во лавиринт.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Стана директор на една компанија која требаше да реализира еден американски проект на помош во контролата и утврдувањето на стандарди во производство на храна во балканските земји во транзиција по падот на комунизмот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Говорејќи на неговиот јазик, но со многу грешки, му објасни дека задоцнил на аудицијата, дека древното африканско племе ја освоило салата и дека се наоѓа во земја во која е смртен грев неумеењето да се одигра ритуалниот танц во чест на владетелот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тоа ми беше прво излегување надвор од земјата во кое собата морав да ја делам со друг, непознат човек.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Првпат видов тоалет со теписон, но не реков ништо околу тоа; тетка ми го забележа восхитот на моето лице и задоволно ми се насмевна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Затоа е доволно да ја поткопаме земјата во саксиите и да додадеме малку хумус.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ме гледа: начинот на смртта не е ограничен, вели, но ова е прва земја во која не видов гробишта; или сите се живи или сите се мртви, некој необјаснив збор ги суши коските.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Ги освежувал знаењата на јазикот во земјата во која служел.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се чувствував во целата земја како во стапица, во земјата во која беа закопани сите таткови соништа за враќање.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Оваа книга која беше честа тема на нашата преписка, можеби има за цел да покаже дека не може да се верува во Бога кој бара човечки жртви и, како што не може да се верува ниту во идеологии чие одржување се темели врз жртви.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Овој роман, кој ја опишува петдневната рашомонијада на авторот во родната земја во пролетта на 1979 (кога овде се слави стогодишнината од раѓањето на Сталин), доживеа во Франција значајно толкување на своите внатрешни слоеви и пошироки значења од бележити француски писатели и книжевни критичари.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И се случува, иронија на судбината, Европа која се бори со последиците од кравјото лудило, да ги реши балканските проблеми на земјите во транзиција, во потрага по новото европско консуматорско орштество.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој имал обичај во земјата во која служи апсолутно да го знае нејзиниот официјален јазик.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
По Софија ќе ја преставува својата земја во Анкара, во Атина, во Белград...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ете, во такви услови амбасадорот Крисман ја спасуваше земјата во која служеше и продолжуваше да ја преведува книгата Татковите книги, веројатно трагајќи по подлабоките тајни на оваа земја низ една негова личност и семејство, најдено во фугата и меандрите на балканскиот егзил.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
"Г) Да го насочиме нашето влијание кон Балканот преку консолидирање на нашата позиција во Грција и во Турција и да се воведе и искористи Турско-грчкото пријателство како фундаметален фактор во југоисточна Европа и во Источниот Медитеран; и "II/ додека избегнуваме каков било директен предизвик на руското влијание во Југославија, Албанија, Романија и во Бугарија, да ја искористиме секоја можност за ширење на британското влијание во овие земји".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Помалите држави обично имаа легации (претставништва) на чело со т.н. министер или конзули (кои биле задолжени за економските интереси). 10 The Foreign Relation of the United States scries, во нив нема голем број документи коишто се однесуваат на американската политика спрема македонското прашање. 11 Термин од меѓувоениот период со којшто се означувал регион каде што судирите и насилството биле вообичаени, сиромаштијата била правило и каде што населението напросто не било подготвено за западните идеали на политичката култура: регион во којшто „ориенталниот“ карактер на Турците ги одзел европските вредности. 14 Во својот втор претседателски мандат (1937-1941), Франклин Делано Рузвелт поголем дел од својата државничка дејност ја посветил на внатрешната политика, а интересот за надворешната политика бил во втор план.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во однос на "пазарењето" за интересните сфери со Советската влада, се истакнало дека, доколку Британија го следи влијанието на Русија во Романија, а тие го следат британското во Грција, сметале дека тоа "треба да се применува само во услови на војна", дека е тешко да се очекува дека некој од двете земји би сакал така и да продолжи "кога ќе дојде до мировна спогодба и кога ќе настапи поволен период, или да се прошири на другите балкански земји во поглед на важните интереси, што и обете страни би ги имале при обликувањето на иднината на Балканот во целост".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
При бегството од земјата загинал и Марко Цаковиќ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во Вашингтон овие извештаи биле разгледувани од страна на службениците на Министерството за надворешни работи и биле испраќани до регионалните бироа и до воените разузнавачки служби (Службата за поморско исвестување (ONI) и Воениот оддел при Воената разузнавачка служба, познат под името G-2).
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Американските дипломатски претставници, аташеа и дипломати биле тие што ги собирале информациите од земјите во кои се наоѓале, преку официјални бизнис-контакти или повремено преку тајни состаноци.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Основната работа на Одделот за разузнавање (Secret Intelligence - SI) на ОСС во Лондон била да ги прибира и да ги анализира стратегиските пораки што биле важни за Заедничкиот генералштаб на САД.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Крајот на американската изолација претставува само пример на еден општ процес којшто се воочува и во сите други делови на светот и којшто на дело ја покажува меѓузависноста на земјите во светот. 5 Во XIX и во почетокот на XX век, САД имаа променлива скала на претставници и само со оние држави што беа од исклучителен интерес за САД имаа целосни дипломатски односи на амбасадорско ниво.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
По заминувањето од земјата во емиграција, наместо Мачек, Смолјан и Торбар, кои останеле во Југославија, во владата влегле д-р Јурај Крњевиќ и д-р Иван Шубашиќ, а на местото на загинатиот Куловац дошол Франц Сној.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Така, во периодот од јануари до септември 1944 година, тимови што биле составени од еден британски СОЕ војник, еден американски ОСС војник и еден офицер од земјата во која биле испратени, биле упатувани во земјите на окупирана Западна Европа за да ги помогнат движењата на отпорот и да ги координираат заедничките операции.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Едновремено, технолошкиот развиток сè повеќе ги приближува световите еден кон друг и сите земји во светот ги стави во меѓузависна положба.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Таа речиси никогаш не зборуваше за своето враќање од родната земја во 1973 година.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Зависен од Централата – Џ.Џ. всушност не престануваше да дава аргументи за пора­зот на победниците, за претворањето на земјата во цветна градина со бункери, за преобраќање на народот во новата вера – идеологија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кон крајот на четириесеттите години ќе следуваат низа судски процеси и егзекуции во редовите на свештенството, што ќе доведе на крајот Енвер Хоџа, во 1967 година, да ја прогласи Албанија за прва атеистичка земја во светот за што поопстојно сведочи и книгата на Стефан Куртуа Црната книга на комунизмот. (Stéphane Courtois, Le livre noir du communisme).
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Можеше меѓу гостите да има и славни лингвисти, особено албанолози, но се случуваше да има од гости и од „своите”, од соседните земји во кои живееја Албанците или од подалечната дијаспора, и најчесто имаа посебен третман.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Земјата во слобода полесно и побрзо се справуваше со травматичните процеси отколку во поранешната изолација на диктатурата...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По делбата на Источното и Западното Царство, нашите христијани се поделија на католици и православни, а по инвазијата на Отоманската Империја голем дел се преобрати во исламот, дел ја задржа старата православна или католичка линија, а не малку пребегнаа кон Италија и други земји во западна и источна Европа со старата религија...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јас се огласив со мирен тон: - Историските трагедии на Албанците најмногу се должат на геостратегиската позиција на земјата во која живеат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јас влегував во земјата во зенитот на единствената прослава во светот на 100-годишнината на Сталин!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во Интернационалата, химна на комунистите од сите земји во светот во слава на пролетерската револуција, како во литургија, зарем не се извикува на крајот: „Во светот што ќе се крене, кој беше ништо, ќе биде сè!”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И неговото кажување ја следеше шемата на К.К.: - Со декретот од 22 ноември 1967 нашата земја се прогласи и официјално за прва атеистичка земја во светот и во историјата на човештвото и со Уставот беше забрането секакво верско изразување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
3 Во времето кога двајцата бегалци дојдоа меѓу бригадирците, во Струмичкото поле се биеше голема битка за исушување на злогласното Моноспитовско Блато, кое што со години веќе ги испиваше и луѓето и плодовите на земјата во овој богат крај.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Се сеќававме на претходните средби во Оклахома, Сан Диего, Лос Ангелос, Буенос Аирес, Мејн, чикаго, Пенсилванија, и на Харвард, каде што стана почесен доктор 1981-та.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Доаѓаа лекари, му даваа инјекции од кои му доаѓаше сон на очи и целата снага му снеможуваше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа додаде и некои поединости за раскинот со својот најблизок пријател и соработник Адолфо Био Касарес, за одбивањето да се врати во Аргентина, за француското издание на неговите собрани дела во Галимаровата „Bibliotheque de la Pleiade“ (дотогаш единствените двајца шпански писатели вклучени во оваа серија беа Сервантес и Гарсија Лорка).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не ме сакаат во Аргентина.“ „Внуците ме испокрадоа а пријателите ме напуштија.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Војската ја претвори земјата во приватен финансиски бизнис.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И потоа, целиот кревет, со отец Лаврентиј излета низ прозорецот, уривајќи го ѕидот и исчезнувајќи во далечините, таму каде што веројатно се спојуваат небото и земјата во темно, ноќно ветно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
4. Библиотекарот Филип Филиповски лежеше врзан за креветот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Продолжи понатаму по тротоарот, низ турканицата од луѓе, зад низата продавачи нанижани по работ на тротоарот и чиниш ниеден Грк туку сите надничари од посткомунистичките земји во транзиција коишто овде, долж тротоарот се чувствуваат како во малокриминалистичка рајска градина...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тие, коишто како кртови со нокти ја копале земјата во тунелот, тие, чијашто волја за ослободувањето на Македонија била безгранична, коишто одвај дочекале да се жртвуваат за неа, сега, кога по толку напори сè било готово да тргнат во акција, немало сила што би можела да ги спречи да ги извршат атентатите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Понекогаш ми се случуваше да го потиснам мојот копнеж по патувањата во странство, во тие далечни земји во кои никогаш не сум била, ама никогаш не можеше да ми се случи сосема да заборавам на тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Желбата ќе се појавеше одненадеж, кога најмалку ја очекував и ќе ми ги однесеше сите мисли натаму, кон тие непознати земји и градови што ме очекуваат, а никако да ме дочекаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)