земја (имн.) - како (прил.)

Пролетерите од сите земји како шо рече Маркс...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Низ едноставниот одвивачки образец на космичката еволуција, кој претставува вистинска историја на човечкиот род, а кој го сочинуваат: почнувајќи од геа- суперниорниот, атомите, Земјата како макроскопска материја, свесноста, преку менталното себство и универзалниот дух,па сѐ до квантниот вакум, можеме да се пронајдеме себе.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ова не е вистинито само во постколонијалните држави, туку беше вистина и во нацистичка Германија и е вистина и денес во една централно- европска земја како Романија. 10 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Фалбаџијата падна на земја како нешто од вреќа да се истури.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Да појаснам: Потекнувам од земја што не постои. Постои Земјата како планета, ама не постои мојата земја како Земја.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Дождот ја нападна земјата како армија што се прикрадува во непријателска територија во глува доба на ноќта, така што, кога ќе се разбудат жителите, ќе се најдат под оваа окупација.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со едното раскошно крило, распослано како ладило и влечејќи го по земја како тореадорска пелерина, прекрасната птица скришум ѝ пријде на кокошката, ја зграпчи со мудар стисок и за космички миг ја забоде на земја, нешто што кулминира до точка на вечно топорење и гордеење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во омарнината, без штит на благотворна сенка, Кукулино, лежеше на жедна, мртва, испукана земја како омрлушен пес, збивтав, отфрлен, заборавен, старо животно скоро без пулсација под измитарената кожа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Измитарената љубов помеѓу човекот- ѕвер и мечката- жена, според преданијата на селаните од тој крај, почнала во времето кога најугледните родилки од Кукулино се триеле голи една од друга со извици Роди, земјо, и голи се тркалале по нивите да роди земјата како што раѓале и тие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Игуменијата исцибрела од сеќавања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Палјачото ѝ беше толку смешен на сенката што таа се засмеа, се заниша на гранката и тресна на земја како презреана дуња.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Дали е тоа навистина исчезнување и на духот и на материјата, на нашето тело оставено да гние два метри под земјата како храна за црвите, навистина ли е залудно сѐ што учиме и за што се мачиме?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)