зора (имн.) - во (предл.)

Зората во моето поле е како виолина напрегната Ридовите молчаливо руменеат како мислата на мене а гулабите играат во синевината како нашето чекање Виолината го крие во росата цвркотот на будењето Тој е како твојот смев набрекнат во младите гради Сонцето заигра по жиците и плисна млеко на музиката по сонливата трева Зората се кикоти и примира од смеа...
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Српот насмевнато се помрдна од ридот Штом зората во класјето зашуми со чекорот нејзин се спушти во тврдите дланки на жнеачот со нивниот ритам да пее по златните жици на нивата.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Се приближуваше полека и еве веќе почна да го опфаќа во своите пипала она кревко, тенкото, исправено срнче, што стоеше на виделината на зората во некакво сиво, свилено просребнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го поткрева главчето, ги дига раменцата игра со рачињата, мавта со нив во иднината. целото зацрвенето како огног во прекршениот леб, како чистата зора во згаснатите ѕвезди.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
СПРОТИ ПРВИОТ ЗБОР „...како огнот во прекршениот леб, како чистата зора во згаснатите ѕвезди.“ (Ив Бонфоа)
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
XV Зорите во вакви утра се матни и пепелави. Нивното доаѓање ни малку не се чувстува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)