Само парки магла и некој тивок, ладен скомраз, чиј извор не беше тешко да се знае.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Од потсвеста, сѐ посилно притискаше еден глас чиј извор не можев да го утврдам: дали потекнува од животот, од силните семејни пораки втиснати во просторот, или од вистините на татковите книги, непрестано пластени во мојата свест и потрага по овие предели?
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)