Од овој аспект погледнато, поезијата, се чини, е единствен израз низ кој се остварува сегашноста, сеедно што е таа, пред сè, израз не на стварноста, туку на - илузијата.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Посебноста на тој говор доаѓа до целосен израз низ првичната перцепција, низ првиот допир на детето со видливото.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)