ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Мажите беа средни по раст, витки, цврсти и не многу зборливи, жените пак, дотерани во свила и кадифе, со високи и натаврени шапки на главите, прилегаа на светиците и болјарките од фреските и иконите во црквите.

Фрли ја, вели, големана икона во огнот ѝ се радува затоа што така направиле некаде во други земји...

Па човек треба својa sвезда да си има, како што си има својa икона в црква, да си има својa светлина, како што, ете, ти си имаш својa жена...

Преку таа ограда од талпи со крстови беа поставени во еден ред иконите што беа пренесени од старата црква, а над нив беше направен дрвен лик во кој зографот што требаше да дојде ќе направи икона во облик на леб пресечен на половина.

Неголема црна и немногу густа брада, онаква каква што можела да ја има некогаш, во подалечното минато, некој велможник под чие чудно око се градел овој или оној манастир , широки подочни коски, светкави заби - таква беше живата икона во рамката на вратата.

Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?

Потајно верував дека на иконата во ќошот на нашата спална не е светецот Никола туку чичко ми премаскиран во светец и со залепена брада.

Од друга стра­на, тој не го сликал, туку го создавал: репрезентацијата на Христ е сведоштво дека Христ постои, а оттаму и централната литургиска улога на иконата во православното христијанство.

Дикинсон како да му е близок на византискиот уметник кој­што не го видел ликот на Исус, но сепак го сликал според до­стапните упатства.

Повикувајќи ги да „ги слават животот и делата на старите и на новите популарни геј- икони во тие внимателно (понекогаш и опсесивно) составени приватни збирки и музеи на разни диви“, списанието препорача седум локали, меѓу кои и „Легендарната збирка на Џоан Крафорд“ во Сан Франциско, која не ја собрала некоја остарена филмска кралица, туку извесен млад љубител на Крафорд.

Гледа во еден од свештениците, повиено старче со влажен и замислен поглед, кое поради возраста веќе не служи по епархиските цркви, забележувајќи дека неговата риза е толку стара и така избледена, што наместо црна, на сивата светлина на денот се чини модра.

Островот или наследените односи, воспитанието на почит и разбирање меѓу поединците во секоја верска заедница, што се негуваат од генерација во генерација, се тие што се чуваат како пламенот на домашното кандило, како реликвија, како највисока светија, како стара, наследена икона во домашниот иконостас, како свитокот со цитат од Тора поставен на влезот од секој дом од некоја поранешна генерација закинтски Евреи?

Маса Ќулумоска кажуваше дека сама ѝ ги избришала солзите на Богородица од иконата во камарчето. Ја одврзала шамијата од глава и ѝ ги избришала солзите.

Помислија дека е тој што ги става тие пари на иконата во црквата, а ги зема од неа важечките пари.