имот (имн.) - во (предл.)

Онаа непрекината поврзаност на неговиот поглед со погледите на луѓето од Новодеревјановское, или уште подалеку, и тоа преку ѕвездата што ја беше избрал за своето дружење со нив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од доказите се гледа дека до Балканските војни, Манастирот верски навистина и припаѓал на Охридската егзархија, но административно на Корчанската каза; има имоти во околината на Корча од кои се издржувал и сега се издржува...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Еден од нив ѝ го остави сиот свој имот во наследство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во Париз небото никогаш не одлепува, не лебди, тоа е заробено како мал приватен имот во декорот на болежливи згради кои си прават сенка едни на други - наместо едни на други да си бидат вртоглави фасади-огледала, како фасадата на крупниот капитал во Њујорк. По небото се познава: Европа никогаш не била континент. 64 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
За некои специјални прилики целото семејство одеше на посета кај мајката на Бертран која живееше сама на еден имот во огромна куќа во близин ата на Париз.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога ќе ми наидат ваквите размисли секогаш пред очи ми излегува сенката на дед Павел, застанат на чардакот на неговиот имот во Горни Балван.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ова недвојбено укажување на него како на извршител на злосторот, па Мусли бег, загрижен од одмазда на дворот врз сиот негов сој, се опинаше да го наговори Арслан бега да се откаже од потерата по Владимира Акиноски и да моли, и да измоли заедно, со помош на беглербегот битолски, нивни роднина, што побрзо да му биде даден ветениот имот во Битолско.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Намерно имотот во Качарево постојано го нарекуваше замок, за да ја разгали нивната постојана љубопитност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гемиџиите никогаш не помислиле да нападнат грчки институции и имоти во градот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)