камен (имн.) - стои (гл.)

Ројот од зрна го одвеа матицата на времето но каменот стои верно врз своите коски и чека на враќањето на митот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
На самиот камен стои фурка, а покрај него табла полна со пластови. Време квечерина.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Зад еден голем камен стоеше стражарот. Тој ги позна и ги пропушти.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)