ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Сѐ што да му фрлеше: камен или дрво, тоа стрчнуваше и му го носеше в уста.

Лош знак носеше и ветрот што зафати неколку дена бесно да дува; идеше од планината, од границата, урликаше како настрвена дивина, го обградуваше селото од сите страни и се нафрлаше ѕверски: ги виткаше дрвјата, ги кршеше гранките, корнеше, кубеше од сламените покриви на плевните, растуриваше стогови со сено и листовници, влечкаше и снопови од нивјето, тресеше на куќите и прозорците, удираше силно, креваше бранови од езерото и со урликање ги удираше еден од друг или ги фрлаше на брегот раздробувајќи ги од камењата или од куќите крај брегот.

Камењата туженото лице ги вади со експлозивот; видот на експлозивот, количината и начинот на употребата не ми се познати; не можам да се произнесам дали пукнатините на куќата што се предмет на оваа расправа, се произлезени од потресите на експлозиите на мините при вадењето на каменот или се од нешто друго зашто тоа не спаѓа во доменот на мојата струка”.

Во денови кога брзаше да ги доврши некои камења или плочи кои му беа сврзани со рок, ударите на чеканот му беа побрзи и времето побрзо одеше: веднаш му доаѓаше пладне или квечерина.

Цел ден недела младите шетаат угоре-удолу вознемирени, машките клоцајќи пред себе по некое камче или џвакајќи сламка меѓу забите.

Можеби говорот на престарениот Симон Наконтик траел подолго отколку што Јаков Иконописец петпати ќе можел да се смири на јамката, и на слушателот му здодеало да завлегува во тајната на семоќната судбина па се свртел решен да го чисти патот од камења или, можеби, се разжалил над самиот себе и се расплакал или кажал и самиот нешто големо, умно, нешто што никогаш не било запишано во црковните книги.

Изморен, со чувство дека е отфрлен, заборавен, избришан од дружината, болниот паѓал со тил на тврдото лежиште и останувал со отворена уста додека едно од многуте јазичиња на стравот му го лижело разголеното непце.

Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.

Пред да се стемни, виделе од далечина урнатина на кула или на манастир, костур на вчерашен живот, ред камења или спомен на иноверска одмазда или на заборавен земјотрес.

Ама тоа не е да се искилавиш. Како кога креваш вреќа цемент, туркаш количка камења или носиш самар тули.

Бевме во добата на невиноста, кога душата уште е мека глина и не знае дека еден ден ќе се претвори во камен или во посна земја; бевме во онаа доба кога душата е глина која лесно може да се стопи со сродна душа, и од двете да стане едно.

Бевме во добата на невиноста, во која кога ни се упатени срамежлив поглед и затскриено искажан копнеж, тие предизвикуваат ерупции во нашата душа, под тенката и нежна телесна обвивка, доба кога душата и телото се сѐ уште поврзани во едно; добата на невиноста, кога возбудата не знае дека еден ден ќе се претвори во рамнодушност или во нагон за задоволување само на телесните потреби, а тогаш, дури и кога ќе успее во себе да вткае страст, нема да има ни способност ниту пак желба да го претвори мигот на уживањето во малечка вечност.

Ете таа несигурност ме измачуваше, ме глочкаше како камче или некое зрно што случајно ќе ви се најде во чевелот.

По цел ден нешто делкаше, црташе, ги испишуваше видовите камен или го набљудуваше течението на правецот на Жепа.

Најнапред накосо преку Жепа набија во земјата тешки борови греди и меѓу нив два реда колци, ги преплеткаа со праќе и ги натапкаа со иловица, како шанец.

Некој го удира со камен или со клоца и кучето со квичење бега под куќа. 194