Се обидував да ти дадам некоја голтка кафе, но и кафето не го сакаше.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Не знам дали знаете, ама ако не знаете ќе ви кажам дека вистинското турско кафе не се вари на оган и на пламен и ниту на плоча загревана со електрика, туку само на спуза.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
А, и за нив е далеку - кафе не можат да си пијат заедно, како „два најбоља друга“... како што се шегуваа, кога беа во арните.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ако имаш едно благо да ме почестиш добро, ако немаш остави. Кафе не сакам!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Кафето не му остава знаци во испразнетиот филџан.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)