корен (имн.) - на (предл.)

Оно вели: „Луѓето доаѓаа и ги сечеа оние делови од мене што не ги сакаа“.7
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во автобиографската трилогија Electronic Diary, Lynn Hershman, исто така Еврејка, всушност ги автоанализира корените на нејзиниот подјадувачки психички, сексуален и емотивен неред, злоставување и инцест, и резултатите ги изедначува со космологијата на Хитлер, вампирите и преживеаните од Холокаустот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Човекот во градот заедно со овие кози беше поблиску до корените на животот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во градот во кој пораснавме и ги посадивме засекогаш корените на животот, вистинските големи снегови исчезнаа засекогаш.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така на пример супстанцата во која е содржана суштината на човековиот дух се наоѓа во еден столб што допира до темето, горе, се спушта по 'рбетот надолу и кај коренот на гениталиите свртува нагоре до стомакот некаде зад папокот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Загледани, маѓепсани во светлината на неговото догорување, во тоа огромно смирено животно на животот, ја внесуваме неговата топлина преку кожата, со погледите од најдлабоките корени на нашите сеќавања и повиците за помнење на оние раскажувачи на ноќта, седнати околу огнот со засукани ракави.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Но корените на „модерниот“ кончетизам, по наше мислење, сепак се во Италија, онаа Италија на Фичино и Пико дела Мирандола, кога во Фиренца беше промовиран човекот како deus in terris, и кога потоа хелиоцентризмот стана научен факт, кога откритието за бескрајот на светот на тогашниот човек му создало такви проблеми какви нам денес квантната теорија.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ариеловото мокрење, на пр., почнува како интересен фројдовски коментар за инфантилните корени на желбата да се разгори бурата, но толку често се повторува што сугерира дека не е ништо повеќе од лична детска потреба на режисерот да го малтретира гледачот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Стига да се насмевнеш сиот намовнувам толку далеку нѐ водат корените на нашиот смев.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Стига да ни намигне од далеку Таа натраплива заводничка, победата, И стрелката на часовникот ќе из'рти од коренот на времето Ќе блесне заслепувачки знакот, белегот, зборот - Високиот неодминлив крајбрежен светилник!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Еднаш ќе исчезнам во сенките на твојата пена Ќе се вратиме во коренот на големата билка Има цутови загубени огнови на летните ноќи трагачи на добрата утока на утрото Има цутови одвај исправени над своите болести.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Се веднеше за да собере некој овенат лист, или бубачка, или да откине некое гранче зафатено од лисни вошки, или да го собере ѓубрето околу коренот на растението ако се сомневаше дека тоа не се храни доволно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Онаму каде што челото и коренот на носот се среќаваа, немаше вдлабнатина, и Даниел беше фасциниран од тој детаљ, зашто неговиот нос беше израмнет со челото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Отец Иларион, Сказник што го викаме, оти сказанија сочинува без корен на земјата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И така, значи, Бугарија ни ги направи досега веќе сите арнотии, остануваше само и кај нас да развие класа „самостојни националисти” што ќе разберат најпосле каде е коренот на секое зло во нашето национално развивање, т.е.Бугарија реши и кај нас да насее русофобство, та и ние да ја изгубиме секоја вера во православна Русија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Холанд влегува во трагата на корените на тековната континентална философија коишто можат да бидат корисни за англо-американските феминист(к)и, а кои потекнуваат од онтолошките, херменевтичките (Хајдегер), феноменолошките (Мерло-Понти), егзистенцијалистичките (Сартр, де Бовоар) традиции.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Можеби Марко Марикин сакаше да ме исправи на нозе со стружењето на својот глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад ја извлекол пушката од сламата и ја подал кон сенката над него. - Земи. И остави ме. Сакам да спијам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој свечен чин на неможното, кога дури и кобниците ги забораваат проколнувањата со кои се родиле и со кои ќе умрат премногу изморени за да прослават еднаш во животот и благослов, во водите престануваат вражбите: над дебел опаш на видра се смирува рој бели рибички, водените полвови со очи ја пијат ѕвездената светлост: потоците ги појат разбудените коренчиња на дуњите и сливите, жугаат од нив сончогледи и пченки, и уште подалеку,
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ повеќе дупчест и ребрест, колскиот пат брзал кон бездна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле не можел ли друг да му пушти крв на старчето, не можел ли друг да докажува дека од грст пепел на оној што е апнат од змија не се окотува змија со капка отров во коренот на иглестите заби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како со коренот на своите стапалки да цицаше од земјата подмолен татнеж, раскажуваше: „Чумата не се шири по светов сама од себе и не ѝ го разнесуваат семето ветришта. Земјата се покрива со трупови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од коренот на штурите ѕидишта на урнатината подѕирнуваше непозната билка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И смрекарките што дојдоа однегде крескаа гласно додека летаа со џапања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А корењата на којзнае кога закланите стебла не го пуштале од грчот на своите прсти стврднатиот хумус.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го потпрев челото на тупаница: ноќ е, месечината се спушта ниско и со ергенски занес се мушка меѓу трски и грмушки не чувствувајќи ги гребениците, дишат дрвјата од надојдено зелено млеко на пролетта и се поткреваат водите на прсти да ги наслушнат тишините на далечините до кои ќе стасаат по дождовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас знам, ти дојде да ги видиш корените на мојата последна љубов.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Задоволството исчезна, ко жилавите корења на нашите прадедовци пред огништето што плускоти, и лулиња со синкав чад, и поглед во далечина што зборува за отсутност...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ко пијавица се вовлекувам во агендата на твои идеи Во коренот на младоста црвен каранфил зажарува...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Успеа да се добере во коренот на тоа дрво; а ноќта околу не беше воопшто некаква темнинка, што се прикрадува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Градот беше разбеснет (Етхем-паша добро го знаеше коренот на злото што се вклопуваше во душите на неговите синови).
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ја погали, со треперлива рака, Руса по лицето и дури откако ја прекрсти со врвот од ножот што го сокриваше во ракавот на левата, од долниот раб на нејзиното лево око преку усните, меки и набабрени, до коренот на брадата направи секотина; веднаш потоа направи уште една таква на другиот образ и на истото место.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тука некаде, околу коренот на дрвото, во густежот, се таи еден откриен кладенец, речиси вир.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Српскиот правопис, кого српскиот јазик успешно го одвои од некогашната руско-славјанска мешавина, ќе им го открие и ќе им го омили на Македонците нивниот роден дијалект и ќе ги отуѓи од тешкиот и заплеткан историски правопис со кој се служат Бугарите и како попроста и поуслогодена работа ќе ги разниша кај народот најдлабоките корени на бугарската пропаганда и на бугарската писменост кои Бугарите ја имаат широко распространето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Наспроти некои верувања, очигледната независност на човекот во однос на неговата ендокрина сексуалност, која не само што му овозможува да им се спротистави на нагонските притисоци, туку сѐ до староста му овозможува и сексуални односи и оргазам чија цел не е оплодување, не е знак на „дегенерација“, ниту на раскинување со природните корени на човекот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во шумолењето лежеше само една реченица - не е јасна но смислата е заканувачка, лоша; тие неколку зборови на секој стар и мртов јазик, тие корени на мисла, на одамнешнината, му ги демнат движењата и стрепењето. Веќе се тресе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа е некоја посебна доба во која грдоста и убавината се искинати и измешани, потоа врзани како алки на синџир, доба кога на човекот, стиснат во лушпа на треска, му е сеедно дали е во окното на сонот или на јавето, или најпосле, лежи помеѓу нив како меѓа на која 'рти од коренот на минатото една сегашност, секако поинаква отколку што тој можел да ја замисли.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стипцосаната земја, над која пловат зачаденост и црни испарувања на тага, ја ора усвитено железо и ја јалови оган, по нејзините врвици и библиски беспатици јаваат на коњски костури апокалиптични рицари - чумата, поморот, алчноста, бесот:коњските узди се густ сплет на змии, здивот на јавачите е сув ветар од кој и коренот на кровот се суши; зад нив останува трага: дрвени крстови, плочи со камени чалми, несобрани трупишта, урнатини.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Волчи лик: две смрзнати црвени зеници косо спуштени кон широкиот корен на носот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ние покажуваме дека православјето и исламот почиваат врз корените на источниот немилитантен мистицизам, за разлика од западното христијанство уште од времето на инквизицијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сепак, рече. Можеби коренот на злото е тој, лекарот со влажна коса.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Чекај, мислеше, чекај. Треба да се најде коренот на ова зло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тие веќе не се чувствуваа мали, со тажно обесени веѓи и нејаки, како урочени: мрдаа со ушите и гледаа со двете очи кон коренот на своите носови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Од улица се дотркала пијана запрега на двајца баритони; голиот сув корен на нивните грла беше потопен во лута неслога.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зашто тие исекоа сѐ што сретнаа на својот пат - и нозете на невеселиот палјачо и коренот на маслинките.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„... Смешно.“ „Што си ученичка, нели?“ „Актерка.“ „Те поздравувам, Саро Бернар.“ Длабоки беа корените на јаворите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Рацете, сѐ повеќе без него, беа болни во коренот на прстите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Застана и изнајде: коренот на злото секогаш храни црн стеблак.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не без заедничка генеза, можеби во страдањето и љубовта, коренот на зборот Мајка е ист во сите јазици на светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Необична перспектива која не ја доживеа мојата Мајка, која се плашеше секогаш од татковите, сега и од моите заминувања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го анализирам стаклото Што ме изделува од водата И знам дека и тоа ќе биде Задушен плач Од кој ми крвават табаните И црвени мониста се нижат Околу коренот на стеблото.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Го догризува земјана твојот корен на дланки да ја кренеш сите лобањи во неа да ти стежнат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Нашето семејство, осудено на преселби, најпосле, пушти корења на самата вечно променлива граница.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Страста е корен на сите гревови и зла кои го разурнуваат телото и душата и го навлекуваат гневот на бога; зашто тој сè следи, сè гледа; го гледа и она што за нас е невидливо; ни борави во мислите, ни ги открива намерите, тајните; се мачи и сè чини да нè одврати од лошите намери и да ни го покаже правиот пат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ние сме сон на тревите со корен на мисла дива, Отмена растителка на надежта во топлата ложа.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Остана така да го довардува горкиот разделен корен на семејството на родната почва крај големата вода...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Досегни го во ветрот досегни го во болот на корењето на убавите нешта пред да ти проговори со говорот на инсектите што го тркалаат над ружите својот облак.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Кучето го напушта коренот на оградата потерано од камшикот на студот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
3. Зад огромните магли што ги дига ветрот во твојата пустина Матно во погледот нешто се престорува во вода И капка по капка во коренот на сончогледот паѓа.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
„А уште завчера ме уверувавте дека христијанството е во корените на вашиот народ уште од првите години по Христа“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во сечко се пресекоа корените на Колевци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така секој месец и ден само редење, запустување, болка...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во црвеник ни го изгореа селото, а на Свети Костадин и Елена почина татко, бог да го прости, кутриот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така му рекоа оние што доаѓаа ноќе да јадат и да спијат и што многу зборуваа пред луѓето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Овие откритија ќе ги постават координатите за неговата позрела фаза.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во овие два смели потфата, дневникот и каталогот, тој ретроспективно го следи својот уметнички развој, досегнувајќи до самите корени на сопствената креативност.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Војните изгледа се внатре, во коренот на нашиот живот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Циганите (тарабука, кларинет и хармоника) со натчовечки напори го корнат коренот на церешната.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Зар не е Мајка пред сите зборови? Зар зборот Мајка нема ист корен на сите јазици?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но јас, сепак, ќе се бранам, верувајте, останувајќи му верен на јазикот на животот, како последен мајчин аманет, надевајќи се, ако се спасам од кобната пресуда на ,небескиот трибунал на моите предци, да ја сретнам Мајка, на некој остров на најоддалечениот архипелаг, на брегот на заборавен сон.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
СТЕВО: Тоа е бабина деветина. Празно верување дека ако некому му влезе влакно во грлото, околу коренот на влакното ќе се створи месо кое не е човечко и кое ќе расте и нарасне толкаво да го угуши човекот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Никој не можел да ги искорени тројните верски корени на народот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Брзата струја го поземаше, го вртеше околу коренот на врбата, го пикаше во муљта долу, само не можеше да го излаже, тој ѝ ја дозволуваше на струјата таа игра само затоа што му беше убаво, оти му ги разбркуваше сите мисли од главата, остануваше само една: да не биде прелажан, навреме да насети кога таа сака сосема да го сплетка во жилите на врбата или муцката да му ја напика во тињата, ама тој тогаш со едно турнување со нозете и со едно замавнување со рацете како ѓуле излетуваше на плиткото веднаш зад врбата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тргнувајќи од себе, прво се внесов во интроспекција и ги истражував корените на моите фрустрации и комплекси.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се привлече уште повеќе и клекна. Зајачето се долепи до коренот на глогот. Ушите му се слепија до грбот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)