коса (имн.) - ми (зам.)

Пукна целиот побелувајќи и се чу страотен тресок. Косата ми се наежи. Вреснав.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Косата ми се поткрева од величественоста на глетката.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Знаете ли оти од учење, косата ми падна, од толку ука главата шиник ми се стори?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа му била секретарка или кој знае што лајно таму во Охрид на директорот на некоја фабрика за машински делови. Ама знаеш каква џадија... И сега косата ми станува...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој рече дека косата ми мирисала секогаш на цимет; му реков дека такво нешто сигурно немало, бидејќи јас не го поднесувам мирисот на циметот; тој ме убедуваше дека било така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И мене косата ми се крена на главата. На ѓаволот мислеше Филозофот, и не се шегуваше!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Почна да ми паѓа и косата. Цели тутки коса ми остануваат в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Косата ми се слива преку ушите, ми слегува на рамена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе ми горат ушите, образите, мислам и косата ми чади.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ех, си реков, ме стрефи. Од гајле, косата ми побеле!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Едно перче нејзина коса ми го скокотнува увото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еда, едно време, се исправи, жената и кога ја видов правугоре крената и мене косата ми се крена. Ќе ми ја турне капата, ба му ја. Еда, дувот ми излезе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)