ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ако ме заборавиш Вечерва месечината е со чудна боја... а нејзината сенка ѕирка низ мојот прозорец... се обидувам некако да ја допрам. чинам ако ја допрам ќе сум блиску до тебе... зошто толку си ми далеку, колку ѕвездите .... како една најубава ѕвезда која ме мами...

Со умилкување, низ едвај забележливи кругови, главата си ја положив на топлото меѓу двете нозе, барајќи го со усните јазичето за да го изделам од вжештеното месо и да го апам, не заради апењето на тој усвитен дел од најженското на Ема, напрченото меко јазиче на кое се радував кога и ги кревав нозете до рамена за да го гледам тоа, како што таа ми велеше тогаш, црвеното кикиритче на црното јариче, туку со предумисла за да се изгуби трагата на она што го кажав (или сакав да го кажам) оти ми се причини дека тоа е бесмислено, дека ниту таа заслужува празни зборови, ниту јас треба на ваков начин да ѝ продавам памет на жената која ме сакаше и ја сакав.

Беше јасно дека во тие мигови не можев да се повинувам на дисциплината што ја исполнуваше Ема со својата наивна и едноставна игра со која ме заведуваше, но, кога ѝ ги ставив дланките на раменици и силно ја повлеков кон себе, кога помислив дека целото тело ѝ е наврено на мене, или дека целиот сум во неа, почувствував дека токму тогаш таа ја сфати смислата на играта и, конечно, го направи тоа што ѝ личеше на жена која вистински го сака токму тоа: се сврте кон мене, ме гушна, ми ги апеше усните, првин горната, па долната, повремено навлажнувајќи ги со врвот на јазикот, а потоа силно ме загриза на вратот.

Но тоа беше само претпоставка по неговата наредба која ме збуни и ме пресече.

Тато толку се разбесна, што акушерката која ме породи се збуни и започна да ме втурнува онаму, од каде само што излегов.

Севкупното сознание за мојата животна грешка, која ме доведе до слепа уличка, се состоеше, зачудно, токму во неизвршувањето никакви злосторства.

Она што вистина го разбирав беше звучна љубезност која ме вознемируваше барајќи да ѝ услужам на некој сомнежлив, неспокоен начин.

Со необична сила која ме електризираше, се насочив кон Собирачите на пердуви – мојата прва загатка која водеше до големата тајна на Франкфурт.

Дозволував и исчекував (кога ќе земам сè и ќе качам сè) отворот да ме затвори, да ме направи сама, но не и осамена, во мека обоена светлина која ме прифаќа, ме сака, како свое родено дете...

Се допирам себеси и одново да не ме забележи никој ја допирам и глината од која ме пресоздава скулпторот.

Не се плашев што го следи мојот пат; се плашев што изгубив гаваз кој ќе гледаше во мене идол и се плашев пак од осамност која ме покриваше со плесен.

Не се појавуваше, а беше засолнет зад некое стебло или зад некоја длабнатина од која ме следеше.

За секоја битка со пораз или победа која ме подобрува и усовршува, за секој успех кога бегајќи од демоните се пронаоѓав себе.