коњ (имн.) - бел (прид.)

Откако се наиграа и нашетаа низ село, сите улички ги протрчаа со коњите, сите кучиња ги нападија надвор од селото, ги направија коњите бела пења, изгазија ергенчињата по некое девојче, турнаа по некоја стара баба и ќерамида од покривите; на еден знак се прибраа секој во својата „база".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Чул ќелешот и жегнал перото од белиот орел, та му дошол и му посакал еден јунак коњ бел и една руба бела.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Близина Нѐ гледаше порцеланскиот коњ бел и сјаен додека акавме низ станот на старата Русинка.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)