крај (имн.) - има (гл.)

Маргарита не ме погледна повторно во прозорецот но тоа токму и го докажува контактот, неговиот таинствен пулс; Ана можеби е срамежлива или едноставно ѝ изгледа бесмислено да го прифати одблесокот на тоа лице кое пак ќе се насмее за Маргарита, а освен тоа важно е да се стигне до Сен-Силпис бидејќи ако до крајот има уште осум станици на линијата Порт д Орлеан, само три се спојуваат со други линии па само доколку Ана се симне на една од тие три станици мене ми останува можноста да се поклопиме; кога возот почна да забавува пред Сен-Силпис погледнав еднаш па уште еднаш во насоката на Маргарита барајќи ги очите кои Ана сè уште меко ги потпираше врз работите од вагонот како да се согласува со тоа Маргарита веќе и да не ме погледне, со тоа дека залудно е пак да се очекува таа повторно да го гледа одблесокот кој ја чека за да ѝ се насмевне.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На горниот крај имаат два рога, кои се долги до пет-шест санитметри.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За време на работата на програмот имаме пресметки на веројатностите на различни хипотези, при што некои веројатности растат а други опаѓаат така да на крајот имаме кохерентна интерпретација на целата слика.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
На еден крај има и клавир.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)