Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тоа е крај на првиот дел од перформансот. Публиката мора да ја напушти салата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Само дел од ерменските консонанти се прекриваат со грчки и затоа се појавува потреба за создавање на дополнителни графички симболи, кои би го надополниле редоследот на знаците што ги бележат фонетски сличните со грчките ерменски звуци, каков што е случајот со коптското писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во иста положба продолжува да клечи уште неколку минути.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Стегнатата рака при средба веќе не е перцепција на другото тело, туку формален чин, знак.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Да, имате право, телото станува знак и слика, неговиот изглед делува како метафора за висината на банковната сметка и на крајот на краиштата за моќта на субјектот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но создавачот на староерменскиот систем на писмо прибегнува кон инаква постапка: дополнителните знаци на ерменскиот алфабет не се сместени во крајот на алфабетската низа, веднаш по грчките знаци, туку дополнителните знаци се разместуваат во границите на првобитниот дел од ерменскиот систем на писмо, во кој се рефлектира грчката алфабетска низа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А работниците, пак, беа во доста лоша финансиска состојба, бидејќи, како што споменавме, веќе две години работеа за без пари!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој прво, со управата на радиото, се обидува спорот да го реши спогодбено – вонсудски и со мирни средства.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тие, немајќи потребно правно знаење, а и како поевтина варијанта, заеднички се обраќаат до адвокат (А. Мандак) – кој тогаш, пак како попрактично решение им изготвува индивидуални тужби и потоа, поединечно, ги застапува при преземањето на сите правни дејствија – сѐ до завршувањето на спорот, за што си наплаќа 10% од вредноста на целиот спор, плус адвокатски трошоци согласно Адвокатската тарифа (1993)8 – коишто во нејзиниот конкретен спор изнесуваат вкупно 4.760 МКД.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ете затоа, алчните судии, но и адвокатите – коишто, според зборовите на Махатма Ганди, се нивните „први братучеди“ и кои „попрво би ја продлабочиле кавгата, отколку што би ја решиле“, воопшто не ни гледаат работите да ги направат поразлични од она што сè.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поправањето ќе се изврши со посебно решение и ќе се внесе на крајот на оригиналот, а до странките ќе се достави препис од решението.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ценевме дека токму со ваквиот пристап [„лаичка“ наративна верзија + стручен текст во фуснота] ќе ја постигнеме нашата основна цел: текстот да биде лесно „сварлив“ за читателот кој не е правник, односно да не биде премногу правнички, несфатлив и тежок за читање; додека, пак, стручната компонента од анализата да биде дадена во една интервентна и ненаметлива форма, кон крајот на текстот – за да не преминеме во друга крајност, којашто ќе ја девалвира професионалната вредност на трудот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По овие дополнителни опструкции работникот Х.Џ. е советуван неговото барање за потврда за долгот кон него, да го напише во писмена форма и да го испрати до сметководството на претпријатието, но паралелно и до генералниот директор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ваквото непречено течење на работата траеше сѐ до крајот на месец ноември 2002 година, кога всушност се јавува и проблемот со којшто С. С. веднаш решава да се соочи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како што може да се види, дејноста на фабриката во којашто работеше тој беше од областа на градежништвото и кога настанува спорот, кон крајот на 1999 година, во неа имаше преку 250 вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Работникот Орхан Авдиќ од Скопје (сега 54-годишен) беше вработен во фабриката за цигли, тули и ќерамиди – АД за произ- водство и промет на градежни материјали „Киро Ќучук“ – Велес, која во транзицијата беше приватизирана по партиска линија од страна на локални моќници, со договор за работа на неопределено време, од 1982 год. – седумнаесет години пред да настане конкретниот работен спор опишан подолу.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

9 Целиот процес пред Основниот суд Велес траеше половина година, а воопшто не беше потребно судијата (Ј. Лазаров) да носи првостепена пресуда – бидејќи странките, кон крајот на 2009-та, се договорија спорот да го окончаат на тој начин што тужениот работодавач доброволно ќе и ги исплати неисплатените испратнини за кои е тужен [во висина од 9.185 МКД / околу 150 ЕУР] – сосе парничните трошоци на постапката, без камата, а за возврат тужителката да ја повлече тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

7 И за крај на оваа искрена, добронамерна и етичка критика на плиткоста, возгордеаноста без покритие и карактерната расипаност на судиите, би го навеле брилијантниот пасус на Б.Паскал, 7. An Historical Introduction to Western Constitutional Law – 1995, во превод на македонски како: Историски вовед во Западното уставно право; Табернакул; Скопје, 2010; стр. 93 и 95.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По целокупното окончување на спорот Кукулев, барем формално-правно, остана да работи во Радиото уште околу две години – иако тој, впрочем како и сите вработени во локалните радиодифузери, не одеше на работа и не земаше плата – бидејќи de facto локалните радио и ТВ станици беа затворени и воопшто не работеа!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, откако не успева во тоа, и откако пропаѓаат и обидите да ги убеди останатите вработени да покренат колективна тужба – тој, кон крајот на 2006 година, одлучува индивидуално да поднесе тужба за иницирање на судска, граѓанска (парнична) постапка и да поведе работен спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како нејзин договорен застапник се јавува правник од ССМ (Д.Михајловска) – која е овластена како нејзин полномошник во парницата, за што таа и е крајно благодарна.2 Самиот судски спор не траеше воопшто долго и, дури и невообичаено за нашата судска практика, сѐ се заврши само на едно рочиште за главна расправа кое се одржа кон крајот на октомври 244 2003.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Впрочем, тие со својата манифестирана бесчувствителност, со својата пасивност и со својот шематизиран и извештачен правен пристап, потајно и се залагаат за оваа status quo позиција – оти најчесто „тие ги одбираат овие професии не со цел да им помогнат на другите, туку да се збогатат“ (Ганди).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Очекувано, газдата – кога дозна дека е тужен – реагираше доста нервозно и прилично бунтовно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Една недела подоцна, кон крајот на мај 2009, раководителот на сметководство – преку телефонски повик – го 175 известува Х. Џ. дека Потврдата бр. 83496 за неисплатените плати не е готова.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кон крајот на книгата, пак, е даден заклучок во кои се сумирани воочените проблеми до кои се дојде при истражувањето, како и предложените начини за нивно надминување. 15 3.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Грешките во имињата и броевите, како и други очигледни грешки во пишувањето и сметањето, недостатоците во формата и несогласноста на преписот на пресудата со оригиналот, ќе ги поправи претседателот на советот, односно судијата поединец во секое време.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Работната атмосфера беше сосема в ред – вработените немаа поплаки ниту, пак, некакви меѓусебни препирања или нетрпеливости.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Конечното решавање на правниот статус на овие „проблематични“ радиодифузери се случи дури на крајот на 2010 – од кога, правно гледано, тамошните работници повеќе не се водеа како вработени, туку беа одјавени од списокот на АВРМ и пријавени, односно внесени, во евиденцијата на невработени лица. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По дознавањето дека е утужен, работодавачот реагира различно спрема конкретни поранешни вработени, обидувајќи се да ги компромитира и да внесе неслога меѓу нив – па така, на некои од нив им понудува да ги врати на работа, а тие за возврат да ги повлечат тужбите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Крајот на месец јули, среде војна од еден проклетина, еден вертеп, божем македонец, останав без работа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Така, секој крај на нивните реченици завршуваше во празнината на просторот над нив, како во некоја црна дупка, проголтани во немоќта.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Настапуваше денот „Д“. Последниот ден за козите и Чанга. Крајот на времето на козите!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но едно утро, најпосле, од радиото дојде првата вест за крајот на козите. – Козите – ечеше енергичниот глас на спикерот – се заколнати непријателки на социјализмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да, си дозволуваме да живееме во радост, пред да нѐ зграпчи несреќниот крај на козите, не сакајќи да ги пропуштиме последните мигови среќа со нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гладен, со своето семејство, со својата службеничка плата, со која тешко ги врзуваше двата краја на месецот, татко ми се обидуваше, со сета дотогашна ука, со сите источни и западни книги од својата библиотека, да ја разбере новата вера во која се колнеа луѓето – социјализмот, комунизмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кој да му го фати крајот на ова сплотено козјо племе?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со веста за крајот на добрите односи помеѓу Тито и Сталин, се ближеше времето на крајот на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Макар што дејствието на романот е ситуирано во бизарното „време на козите“, раскажувачот од големите автобиографски залихи на искуства истакнува дека тоа раздобје претставува слика на изгубениот „детски рај” и „крај на најубавото време на светот”, со чиј лирски и критички опис се обидел да му ја придружи на пишувањето "историјата на вистината” на еден облик на тоталитаризмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Уплашените козари го молеа, го преколнуваа Чанга да запре тука, да не оди до крајот на расказот. Но Чанга продолжи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Решија да побараат мислење од другите републики и покраини, па ако треба да го консултираат и Водачот, за да се стави еднаш за секогаш крај на проблемот Чанга од јужната република.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Најмногу страхуваше од помислата, инаку најблиску до вистината, да не бил пуштен Чанга едно време да лудува со козите во градот, да ги собере околу себе, во тој заносен марш, сите свои истомисленици, несудени припадници на козјата „работничка класа”, па еднаш засекогаш да се стави крај на козарското прашање во социјализмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со сивата паларија со црн ширит што започна да ја носи уште за време студиите во Цариград кај блиските по мајчина линија уште во дваесеттите години на веков, а од која не се одвојуваше до крајот на животот, со црната службеничка чанта преполна со книги, стари отомански списи, остануваше некако настрана од овие луѓе, забрзани во животот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И немаше крај на радоста на Чанга кога од една книга откри дека козата во Индија е симбол на основната праисконска супстанција – пракрити и мајка на светот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Јакнеше свеста дека крајот на козите може да донесе повеќе штета отколку полза, повеќе немир отколку мир.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Набргу можеше да ја дополни или уште повеќе да ја замагли во својата свест, вистината за крајот на Чанга и на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога се правевме дека таа се загледала низ прозорецот надвор, а јас преку главите на патиниците на задниот крај на автобусот додека јас ѝ го подместував и таа му се подместуваше со помошта на движењата што ни ги овозможуваше клацкањето и нерамномерното одење и подзастанување на автобусот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тие го минаа центарот на градот и, по една мала тесна уличка, се упатија кон крајот на градот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Песната извира од длабочината на поробениот Македонец, со векови пластена во неговата душа и се лее, се шири и далеку се носи низ пиринскиот крај на Македонија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Солена пот им се лее од нивните поцрнети лица.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Проштевај што го споменувам одново името на овој човек, знам дека не сакаш да слушнеш за него, но досега не можев да најдам ништо друго напишано за крајот на животот на Никола.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И најважното - работници, дека ќе се ангажира цела една мала бригада. Требаше, значи, да се почека крајот на зимата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Стокмив едно парче за јагоди, месечарки. Го ископав залегнатото место со дурија со голема мака, бидејќи одамна немав копано, но за садење беше уште рано. Сега беше уште крај на март.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Требаше да ѝ ја јавам големата вест за крајот на изградбата и таа од своја страна да ми јави дека конечно ја завршила студијата и дека доаѓа кај мене во Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Околу маската се собираат муви и ѝ се пикаат во краевите на очите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа мистериозна игра, која јас така почнав да ја нарекувам, продолжуваше да трае сѐ до крајот на работниот ден и многу често ми пречеше во работата, особено кога се трудев да се задлабочам во нешто.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

На крајот на масата, каде беше седнат татко ми, бидејќи тоа беше неговото востановено и неприкосновено место за седење, како некој да му го врачил по заслуга (се прашувам само кој ли ќе биде неговиот престолонаследник, бидејќи јас немав таква амбиција, а мојот брат по ниедна основа не го заслужуваше тоа).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Пусто суеверие, немаше порационално објаснување зошто моите братучеди ги имаат имињата од нивните чичковци (моите вујковци) по обратен редослед... на крајот на краиштата, и не е важно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тогаш настапуваше општа смеа во куќата на баба ми и дедо ми. И немаше крај на прашањата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Најчесто се на крајот на возот, последниот или претпоследниот вагон, рече и седна на шанкот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Коса ја носеше идејата дека целиот нов култ на млади се појави благодарение на крајот на времето на Рибата и почетокот на времето на Водолијата - и навистина изгледаше дека клинците прифаќаат такво нешто.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тука се потпираме врз размислувањата на при крајот на 1991 год. трагично починатиот теоретичар на телематичното дружење Vilem Flusser, којшто во својата расправа Дигитален изглед запишал: „Авантурата на очовечувањето, со нас, стапува во нов период.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тоа беше вистински општествен настан во андерграунд светот, бидејќи толпа луѓе од Макс и од нашите филмови беше во него...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Рамна како тепсија, не ѝ се догледува крајот на оваа земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се враќам по четири месеци, и тоа ќе биде крај на моето печалбарство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овој будимски крај, луѓето го споредуваат со парискиот Монмартр, крај на боемите и крај на поетите и уметниците.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Штом била направена, а тоа било негде кон крајот на 15-ти век, во неа бил затворен и осуден некојси средновековен рицар - раубер, кој пљачкал.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На крајот на својата приказна Луз Арке заклучува: „Од сопственото искуство знам дека илузијата за повлекувањето црта под минатото и за некој нов почеток е неостварлива и дека заверата на молчење чија што цел е анулирање и егзорцирање на доживеаниот ужас само ги храни конфликтите и ресентиманите.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Меѓутоа, ако читателот се обиде - што на крајот на краиштата и мора да го направи - да посегне по нешто „есенцијално“, специфична карактеристика на прозата на Бартелми останува тоа дека која било схема или пристап кон текстот делуваат неадекватно: формалистична и редуктивна постапка наметната на комплексноста на реченицата или текстот. 128 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тој, зборуваа студентите, во почетокот на семестарот ги земал од библиотеката на Отсекот повеќето книги што на директен или посреден начин биле поврзани со темата на неговиот семинар и до крајот на семестарот ги чувал кај себе.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Пронаоѓањето на електронската меморија ќе придонесе да се стави крај на оваа бесмислица.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Вчера вечер со појавата на првите ѕвезди заврши Шабат, а сега на претпладневното сонце се огласува камбанаријата со весели звуци означувајќи го крајот на неделната миса.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А наоколу мириса на цутови ... Гита Корец секогаш на ова место ги отвора очите во спалната соба од архирабинската резиденција во Солун, оставајќи го носталгичниот сон недосонуван.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Потоа сѐ стивна. Екна одново звукот на сирената со сигналот за крај на узбуната.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тие меѓу себе, тој со себе. Тука, му раскажуваше дедо му, пристанувале импозантни венецијански галии додека, од петнаесеттиот па до самиот крај на осумнаесеттиот век, јонскиот остров бил под власта на кралицата на Јадранот, на Неапол и на Фиренца, подоцна двапати потпаѓајќи под власта на Французите и на Англичаните, но и на Русите, за чудо, краткорочно и на Турците, за конечно во 1864 да се присоедини кон матицата Грција.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се шепотеше дека ќе ги носат во посебни собирни центри за нивни сонародници, кајшто ќе останат сѐ до крајот на војната, но и тоа дека ќе ги однесат на пат без враќање. Откако фатија да се шират тие гласини, Рашела одново почна да спие дома, кај нејзините.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тие ѕидини, на кои дедо му живо се сеќаваше, беа битни делови на историската хроника на градот, а со тоа и на островот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Наместо со мирисот на цутовите, воздухот беше презаситен со атмосферата на протести, немири и општ неспокој што го означија крајот на март и конечно со веста за државниот удар извршен против прогерманската политика на Дворот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сепак, време е да се стави крај на таа неприродна ситуација, особено што принудните работници почнаа да попуштаат, некои нормално и да умираат, сходно со тоа работниот ефект драстично да опаѓа...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го заклучи дуќанот, доби благослов од мајка му, ја облече униформата, ја натна војничката шајкача на глава и замина на границата кон Унгарија. На 6 април германските бомбардери го надлетаа Белград и почнаа да ги бомбардираат најзначајните згради.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Заедницата е добро мотивирана да стави крај на таа ситуација и тоа треба да се искористи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ме погледа со мртов поглед. „Алегра”, рече, „никогаш нема да влезе во нашата синагога”. „Оди, сега”, му велам, „побарај ја жената и ќерката”. „Имаш ли вести за Јехуда? ” - ме праша.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Стариот беше решен да се стрпи уште малку, дури да дојде крајот на школската година, па после нека си одат од каде што дошле и сѐ ќе се сврши како што треба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Стариот сега беше сигурен како би живеел до крајот на својот живот само ако не се промени нешто, па макар малку да му олекне.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Уште повеќе го болат оние општи расправања во шаховскиот печат, во кои не се споменува ниедно име, но се зборува на пример за тоа дека титулата на шаховски мајстор не треба да се дава доживотно, ами мора во одреден размак да се потврдува, зависно од реалните успеси во турнирски среќавања, зашто - се забележува - има и такви мајстори за кои добивањето на таа титула го означува и крајот на нивниот развиток.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Крајот на февруари донесе неколку топли денови. Земјата е окопнета.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Станот го изнајдоа најпосле на самиот крај на градот, накај Јуч-бунар, во куќарчето на нивниот земјак, дедо Иван Костов, скриено зад дрвјата во доволно широк двор ограден со тараба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сигурно го зела детскиот додаток (има две деца) и ќе ѝ стигнат до крајот на месецот. Тоа е добро.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

4. И сосема на крај на оваа книга, како одговор на поставените прашања - песни, повторно: се извишува почетокот како крај и крајот како почеток...

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Бузо не кажа која била причината што го натерала Едноокиот Полип на таква гнасна и нечесна акција; Ѓеле донекаде ја објасни причината зошто сите на бродот не се согласиле со капетанот и енергично се побуниле против неговата желба, но требаше повеќе и поубаво да ги објасни и расветли душата и срцето на тие луѓе; Васе доста лесно мина преку храброста и смелоста на оној што со маки ги раскинал јажињата и го ставил на коцка својот млад живот; Марко не го протолкува и не кажа ништо за крајот на приказната.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Што е сигурно – сигурно.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Стапот секогаш има два краја, ама стапот е секогаш она што е меѓу двата краја.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

На крајот на краиштата, подобро и да се фрлат за џабе два џепа грав, отколку да се сварат и испрдат низ сувите боишта на живеачката.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Меѓу двата краја на стапот татнеж со пригушувач – вековното ехо на далечните крстоносни војни.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Што е потивко: да се чека и сонува нешто што го нема и не се знае дали ќе дојде и дали ќе се обвистини и по крајот на сонот или да се исчезне еднаш засекогаш?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

На крајот на светот Проќа беше согласна да оди со Толета, само да не се оддели од него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— О ох! — Сирома Тоше, изгоре за пуста Миша ама на! — И сите водарки пак извикнаа; та одекна реката во ноќната тишина, а неколку кучиња залааја на крајот на селото. ***

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— На крајот на краишчата ќе се разбере, токо гледајте да и позапазиме, ако се кажат некаде по Раец и Рамнишчето, — предложува Бојко.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Главната сила ќе удри на северниот крај на селото откај гробиштата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од јужната страна ќе се јават стотина востаници да ја разделат силата на аскерот, а од запад Толе со своите четници ќе навлева во селото да му се доближи на конакот и да му влезе на Арсланбеј како пред неколку години што му направи кај Сивета во Старавина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од крајот на градината, па и од прозорците на училницата, го надвишувавме сиот пејсаж.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

„Да“, рече, без многу ентузијазам, и се одвлечка до крајот на платформата, каде што беа кариките.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Кон крајот на 1941 дошло до разбивање и расформирање на партизанските одреди, но тоа не значело и отстапување од генерално прифатената линија за оружена борба против окупаторот и колаборационистите.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Во текот на 1941 во делот на Македонија кој дотогаш бил под Кралството Југославија поради отпорот пружен против окупаторот, биле уапсени 1.537 лица.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Фала му на Бога што ме донесе на ова место и што им стави крај на моите маки.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Е ова е живот. Конечно, ѝ дојде крај на мизеријата - рече Трпе.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

По крајот на студирањето женската провинцијалка гледа да се упика за имотен „скопјанец” и по 10 години да се прогласи за стара скопјанка, а машкиот провинцијалец го наоѓа својот роднината од својот роден крај, односно „стариот скопјанец” кој пред 20 години се населил од село во Скопје, но преку дудлање станал директор или шеф у некоја државна институција.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во една тивка квечерина, кога веќе се гледаше крајот на речникот, по напорната работа, Татко и Климент Камилски излегоа на чардакот за да го продолжат разговорот за сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во таа смисла, еден евидентно анахрон концепт за тродимензионален простор кој е тнр. „база“ на медиумот „архитектура“ веќе не може да опстане во своите три димензии туку ги користи придобивките (кадрирање, суспенз, нарација...) на тнр. дводимензионален простор на филмот, на пример (кој, парадоксално, „со една димензија помалку“ - иако и таа се освојува со Виртуелната Реалност - се здоби со повеќе „реалистичко ткиво“, со повеќе „видливост“, да речеме, од множеството тродимензионалност што нѐ опкружува!), или, уште порадикално, архитектурата ќе мора да се соочи и со тнр. мултидимензионален концепт за простор на Хокинг (кора од портокал, како пример!), кој станува парадигма за „просторна ориентација“ на крајот на веков. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 11

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Долу под гредата на која висеше железото, со кое се објавуваше крајот на работата - стоеше сопственикот на куќата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Никој не смееше, макар одамна да беше минато времето, да слезе долу и да го објави крајот на работата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Е, не може да им се најде крај на луѓето!...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бојан почесто застануваше, свртувајќи ги очите кон долниот крај на Рамни Ливади од каде што требаше да се појави џипот. Но шумарот се забави.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Беше веќе крај на јануари и секоја ноќ можеше да се ојагни некоја овца.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А инженер Александар живее на другиот крај на градот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Внукот му се одѕва од горниот крај на Заветна, а потоа само за минутка, задишан, палав и весел се најде пред деда си.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дојдоа до крајот на ливадата. Дедо Димо се врати на почетокот, седна врз откосената трева и си го запали лулето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А кога старецот ќе се врати, момчето пак ќе остане со него, до крајот на зимскиот распуст.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од краевите на устата му се слеваше маст, брадата му светеше измастена, но Бојан немаше време да се брише.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа фати такси кон едниот крај на градот, а тој тргна пеш кон спротивниот - дури не си ни закажаа следна средба.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

После овие доживувања, до крајот на животот останал со уверување дека хемиските средства можат да предизвикаат мистични состојби на свеста и побогат духовен живот, што делумно може да се сфати и како израз на неговата личност, длабоко заинтересирана за религија и мистицизам, особено пред крајот на животот, кога и експериментирал со дрогите.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Грандиозното финале на филмот со стотици генијално искористени статисти, кадешто се користи возењето на една висока кран- камера која една по друга ни ги открива неколкуте сцени и неколкуте публики, е најдобар пример за претходно изреченото: вистински крај на низата од набљудувани- набљудувачи нема; и нашето око е само дел од таа низа.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сликовито ѝ опишал како чадорот се претвора во мрша и како кондурите со метаморфоза се претвораат во костури на лице, потоа во ракови, полипи и „гримасирачки работи“, што ги гледал со крајот на окото.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во крајот на грабливците, грабањето продолжува, ако не грабаат повеќе колонизаторите, тогаш грабаат интернационалните мафии.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Како што во Америка опстојува примитивната сцена на „фронтиер“-от на слободата, на енергијата и на оперативноста, овде се овековечила спротивната примитивна сцена на жртвувањето, на апсолутниот очај поради освојувањето, очај кој преминал во вените на целиот народ, од вените на Индијанците до оние мелезите и на крај на целото население, вклучувајќи ја и белата раса, очај кој како да признава дека овој континент е безнадежен и осуден на скандалот на екстерминацијата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Берењето на грашокот кај Рози побудуваше измешани чувства на задоволство и тага - задоволство поради бербата на нешто што узреало, а тага поради престанокот, поради крајот на нештата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во историската хронологија Херои и Убијци и во романите Мара и Лавот од Јанина прозната структура е градена врз темелите на животот на Македонецот во Македонија и врз историските настани на Балканот од крајот на осумнаесетиот век, преку Илинденското востание и Првата светска војна до предвечерието на Втората светска војна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Сега се викам г-ѓа Даниел Адам.“ Самото презиме не ѝ звучеше необично, освен што на крајот на презимето ја немаше буквата „с“.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со ваквата рогација конечно се стави крај на скоро децениската терминолошка недоследност на законодавецот во однос на овие видови договори за вработување.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Онаму, каде тие се од пообемен карактер и во поголем број, заради полесно снаоѓање низ 4 Дополнително, до крајот на ноември 2015 година, ЗРО претрпе нови 4 изменувања и дополнувања, со што вкупниот број на рогации кај овој закон достигна 19.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Се принамести разнишувајќи ги колковите, се наведна, се фати за двата долни краја на футата и ја затегна до под колена, па ја замазни.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Крај на ноќната книга, и Богу фала и слава!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем го симна прстенот од својата рака и му го подаде на Филозофот: „На прстенот има запис со сосема ино писмо, донесено од крајот на земјата; прстенот е во воен грабеж стекнат, од прадедото на мојот прадедо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По две седмици, се случи уште нешто. Беше јуни, крај на училишната година, и целата гимназија одеше на екскурзија во Стоби.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ден-денес мислам дека и партијата на Луција многу личеше на еден таков обред, и јас дури подоцна, размислувајќи за тоа, сфатив зошто толку многу Луција инсистираше крајот на приредбата да биде токму тој обред, а не некоја џез или балетска точка, на пример.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Крај на првата книга и Богу слава и фала!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ова се случувало во јасен пролетен ден, еден од првите во април, поточно на вториот или трет ден од кусата априлска војна во 1941 година што го означи крајот на кралството Југославија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мајка ми седнала на седлото пред војникот а коњот во кас го пресекол полето и тоа по оние тесни селски патеки по кои и воловските двојанки многу ретко заскитуваат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Господи, со какво расположение ме разбудија утринските птици што се вдомија под мојата стреа дури при крајот на април!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А сега, забележувам, веќе се наоѓаме при крајот на долгиот ходник.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чекориме речиси рамо до рамо со спроводникот кого за прв пат го гледам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Праведниците што ги почитуваа заповедите и правилата на крајот на приказната можат да се наречат и губитници!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислев дека нема да можам да се вклопам во тажниов настан.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кон крајот на педесетите години на гробиштата на Донскиот манастир, кој е во близина на издавачката куќа „Мисла“ и токму наспроти лудницата Соловјев, можеше да се забележи еден необичен маж.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дедо Васја ја подаде растрепената од ветрот молитва од џебот, мислејќи каде ли го виде ова лице.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

ВЈАЧЕСЛАВ ПЈАЦУХ ОСКВЕРНУВАЧ НА ГРОБОВИ

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Жената што копаше на полето, се поткрена и ги гледаше држејќи ги со рацете краевите на својата марама.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сепак, кон крајот на седумдесеттите и почетокот на осумдесеттите години, напорот да се задржи овој модерен европски идентитет значеше враќање кон надминатото минато.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Пенчо се понаведна кон мене; забавувајќи ги чекорите се насмевна од краевите на немирните очи. Црвено ме гледаше, црно говореше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Говореше тешко, само со едниот крај на устата гледајќи одеднаш на две страни со шашливите очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во тоа време најубавиот крај на земјината топка беше широчината на крајот на нашата улица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ти брзаш,мој сине,да земеш венец од лаври во крајот на блаженства,кај што не се знае болка и време, каде што таму, во рајот, од приказни можеш да сретнеш задоволства толку ...

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

На крајот на краиштата, нема смисла да имаш слобода ако не можеш да ја користиш.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Да ги проѕреш сопствените еротски илузии без да го лишиш предметот на својата љубов од достојноста да биде љубен, да се одречеш од следувањето почит додека и понатаму ја бараш почитта, да љубиш и да бидеш љубен без да внесуваш во својата љубов достоинство: ова е можноста што традиционалната машка геј-култура им ја нуди на своите приврзаници.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не е некакво чудо што пријателине во Бостон можеле да изградат траен содружнички живот, додека геј-бањите, сопчињата, секс-клубовите и страниците за мување на интернет цутат од трговијата со геј-романтичарите, кои си ги претпочитаат сопствените илузии, сопствените мечти за љубовта, а не некакви вистински луѓе – луѓе кои, на крајот на краиштата, не можат да им ги одржуваат тие илузии, барем не многу долго.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На крајот на краиштата, тие не произлегуваа од нашите оштетени психи, туку од нашата објективна сардисаност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Последнава забелешка, патем, нема за цел да им спушти на оние меѓу нас што одат по бањите, по сопчињата и по секс-клубовите; таа треба само да потсети за што тоа, всушност, служат тие машки геј-институции.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На крајот на краиштата, тоа се токму нештата што и геј- контратенорот и неговиот геј- критичар радо ги признаваат отворено и изречно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Врховна мудрост е сопствениот љубовен живот свесно да го живееш како мелодрама – сосема да сфатиш (иако не мора тоа да биде322 експлицитно) дека мелодрамата значи и деградиран жанр на книжевен дискурс и унедостоен прагматичен жанр на емоционално изразување: презрен, феминизиран, смешен, тривијален стил на изразување на сопствените чувства.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И така, на крајот на краиштата, Глен и јас еден другому си помагавме да се „изврбуваат“ нови приврзаници на нашите „животни стилови“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Откога ќе се ожени и оплоди, покрај принципи, концепти и авторитети, доаѓа многу цврстата рамка, родителството, врзувајќи го за своето чедо, го оградува јаремот – родител, речиси до крајот на животот – зборуваше старецот. – Таквиот човек, окован во стеги, не е свој.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Носниците, како два отвора што вдувуваа и издувуваа правдини, беа два спокојни отвора за почеток и крај на здивот, од каде што извираше човековата сила.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еразмо, оглуве на рикањето на бикот Чако, што доаѓаше од другиот крај на гората.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Внучката радосно дотрчува и по неколку минути, држејќи се за раце, излегуваат од зградата на хотелот, и се упатуваат, под истрошеното сонце, кон колибата, полуурнатата куќарка со празни прозорци и врати на другиот крај на плажата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тука е, шепнува. Сокриени зад огромниот фикус, ја гледаме како уште еднаш заминува...и веќе е на крајот на мермерниот базен: се нурнува, се потпира со рацете на работ, изронува, се извива над водата, се одделува од неа со капки посеани по лицето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Маријанти си отиде при крајот на септември и наредниот ден веќе не го слушнавме острото ѕвонење на парчето шина кое нѐ будеше во раните зори и трчаница, сѐ уште по мрак, носејќи го сонот во заспаните очи, моравме да се построиме на плоштадот и со строев чекор што побрзо да ја заземеме малата лединка лево од касарната на која секое утро, во пропишано време, припадниците на албанската воена морнарица истрчуваа на утринска гимнастика.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тука копното впловува во морето и го обележува крајот на песочниот појас – големата плажа... ***

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Крајот на педесеттите години тукуречи останавме без козите и овците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од тука окото се полни со прекрасната панорама на Лерин и леринското поле и далеку, небаре е крај на светот – Кајмакчалан, чиј врв е покриен со снег.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Таму беа... Крај на разговорот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од мај до крајот на август таа 1948 година за ручек јадевме само макарони.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Коница, во Епир, ја нападнавме на Бадник 1947 и завршивме со многу жртви; а во Македонија Воден, Соботско и Негуш исто така кон крајот на декември 1948 и излеговме со уште поголем број жртви, а Лерин во февруари 1949 и доживеавме невиден пораз?...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Соба за умирање, се сетив дека така ја викавме просторијата во која ги носеа оние жители на Гнездо на кои им се гледаше крајот на животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мојата култура, моите достигнувања се германски.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара ме фати под рака, а под другата рака ја носеше перницата, и излеговме од собата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пред крајот на животот рече: „Мој јазик е германскиот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сестра ми се будеше секоја ноќ и секогаш со исти зборови ја започнуваше истата приказна: „Ова е крајот на Европа.“ „На Европа многупати ѝ доаѓал крајот.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оној ден што почнува со: „Каков срам и врз нив и врз мене, и врз нашата слобода, независна, неврзна држава...“ би можел да биде цитиран во целост, до крајот на пасусот, само да не е толку долг, а забелешката која следи: „се наведнаа, зедоа по една кисела слива, си ги закиселија непцата и скиселени исчезнаа“ се ретки примери на блескава иронија.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Зошто: ние, го прашав. Зашто сме двајца, одговори и погледот го сврти во другиот крај на лакот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Некои велеа дека живее во мало куќиче на крајот на градот, сето обраснато и обвиткано со бршлен и анамска рака, покрај која минувала браздата што доаѓа од стерната на Аузо (така го викаа изворот што се наоѓаше под високиот рид исправен над градот).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Со тој чудесен опис, ќе исчезне `рбетот на бикот во длабокиот вир. Тоа е вистинскиот крај на расказот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа е вистинскиот крај на приказната, со сите конотации кои од неа произлегуваат: тука авторот можел да стави точка на расказот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не е рано да се предвидат резултатите и крајот на нашето востание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кон крајот на 1905 год. Другарството е неутрализирано, а од 1912 г. се појавува под нови имиња, но не успева да добие официјално признание од руските надлежни власти.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

91. Во крајот на 1889 год. се префрлија во Бугарија 30-40 души ученици и студенти Македонци од Белград во Софија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

90. Мисирков зборува за „возродување”, „пробудување“, „собудување“ и сл. како процес во Македонија што поинтензивно се развивал од крајот на 80-тите години на минатиот век, но кој не само што траел, туку почнал и уште посилно да се распалува во 1903 год. особено по Востанието.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

До крајот на првата 1/4 на XIX столетие се ослободија од Турците сите балкански земји, освен Бугарија, Тракија, Македонија, Босна и Херцеговина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

33. В.Ф. Машков беше руски конзул во Скопје до крајот на март 1903 год.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

86. Оние карактеристики кои Мисирков ќе ги повтори и кон крајот на својот живот бездруго се однесуваат на бугарските студенти во Русија, кон кои беа приклучени и некои Македонци коишто навистина беа во поголемиот број опфатени од социјалистичките идеи и, според тогашните сфаќања, се однесуваа прилично нихилистички кон националното прашање воопшто.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Создавањето литературен јазик е духовна потреба кај нас, со која се мисли да им се стави крај на злоупотребите на пропагандите со нашите интереси и со која треба да се создаде свој литературен и научен центар за да се нема нужда од Белград и Софија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако на крајот на краиштата лично повеќе се интересирам за литературата или за уметноста отколку за науката, тоа е, како што реков, без сомневање поради недостатокот на компетенција, поради сопствената неспособност.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ќе забележите дека при крајот на приказната доаѓа до едно сексуално преиспитување, иако тоа не се гледа во самиот текст.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

И тоа е крај на приказната.” (стр. 226) Целта на завршното поглавје е да испита некои од следствата на општата философска позиција која авторот ја застапува во проучувањето на умот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Со скокотливи мравки во грлата, движења на топлина што измамува и ги распливнува трагичните мисли за крајот на животот, најстарите се погледнувале со надеж.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По залезите, по последната дневна тага искажана со писок на бездомна животинка што се засолнувала меѓу лисја на гранки пред рано измитарена лисица, месечината, скаменет цвет над камен, никнувала од темниот раб на многугрблестите ридишта, поточно од самиот крај на светот: жугнувајќи од невидлива фиданка кон спокојството на височините, кон тајните на сите човечки надежи, побелувала и станувала спрложена, била лик на потаен покосник со нејасна, размачкана насмевка и изгледала дека претскажува нови неволи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со брзи удари неговото срце го отчукувало крајот на вечно несвршените неспогодби меѓу нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од каде доаѓа и кон што лази? Доаѓа од нејтемнато минато и се движи победнички кон крајот на човештвото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од тој простуден ден до крајот на двете третини на патот, близу до Благовештение и на неколку недели пред Курбан Бајрам, искушенијата непрекинато стеснувале околу нив обрачи, и меѓусебно понекогаш да се апат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Незаборавниот ден осамнал со неколку богомолски подвиткани кокичиња во присојот на источните манастирски ѕидови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја кренал полека главата да го надене тој човек на рогот што му никнувал на тврдото чело, всушност ги извлекол рацете од утробата на животното и го зел ножот од крај себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како дише чудовиштето, со што? Дише студ за да не се усвити од зли желби. Со жабри.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од Кукулино пошле по Бели Поклади, веднаш по третиот ден на Рамазан Бајрам, кога по задоцнетиот снег на земјата се собирале мрежести барички.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се плашеле, се тресел и Лозан Перуника со нив. Потоа заборавил што е тоа страв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако сакал некој да знае, тој можел да му ја напика в џвало вистината: чудовиштето лежело во самиот параспур на македонското село, во неговата слабост да се измачува со секакви стравотии, со морници да ги задушува морниците на грубиот живот; да, животот е чудовиште што ја подгонува кон бездна двоколката на судбината во која се запрегнати луѓето, сите во јарем и со железен жегол в грла, слепи за крајот на патот, запенети и со сокрвца на напукнатата кожа, со набрекнати јагарци од обете страни на гркланите, под мишки и лево и десно под папоците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Колку повеќе се приближува до крајот на песната која што ќе ја пее, толку повеќе ѝ се очите во шишето. Пее).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ќелиите се скроени за виновници Без вина јас се изборив и со катанец ќе се оковам Да не го видите сиромавиот валкан образ Се изморив од изгубени битки Но го видов крајот на војната како приведение Лебди во зеницата која затупува ко замаглени очила Во диви сенки од без трага Виорот избриша сѐ Ако патот те одведе во непознатото, таму ќе се сретнеме Ти со срце поцврсто од камен, а јас сенка в копана во камен.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Беше крајот на декември: супер маркетот вриеше од купувачи, кои како во полусон се движеа меѓу гондолите, со извежбани движења посегнувајќи по предметите и ревносно полнејќи ги количките.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Кон крајот на маниризмот се апсолутизира и оваа особина на творечката личност, се апсолутизира и секуларизира.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Штотуку беше се спремил да си се прибере во своето легло, тој забележа како некаде на самиот најгорен крај на голината прострелка една сосема поинаква црнка, а после, наполно откриено, таа зеде да ја крстосува неа со своите високи скокови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Без збор ја затвори вратата. Ова беше крај на една промашена врска.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Она исто сонце кое го инспирира и големиот унгарски поет Шандор Петефи да ја напише својата најубава песна „За крајот на септември“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А крајот на оваа исповест се чинеше дека дојде по големата пауза и длабоката воздишка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во миговите додека ѝ честитаа за наградата, Рада само со крајот на окото успеа да го фати профилот на господинот што седеше до младата дама. Профилот и ништо друго.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Помисли: „Види го сплаварот како го одмина и островот, дури и не се заврте кон ѕвездите кои светеа на другиот крај на брегот“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таму, на крајот на земјината срцевина е темелот на камен и бетон.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зар во оваа сиромашна неволја, на крај на светот, ќе живее Глигор?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Помеѓу нив се протегнуваше невидлива оска и тие се зацврстуваа на двата краја на оската, за да ја зачуваат рамнотежата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кон крајот на петнаесеттиот ден тој ги растрои нервите до толку колку што е потребно за да заживее во откинатиот простор на визијата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Овде е сосема јасно, блешти со засилена светлина почетокот на ослободувањето, крајот на измачувањето полно со сомневања, страв и немир.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Забрзано дишејќи, одвај чујно рече: - Држете! Го пушти едниот крај на јажето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Значи, обожавам излети, па да се оптегнам на ќебе и со деца фудбал на голчиња направени од двете влечки да се разиграм боса, па скара и салатичка во леген за со ж’та (во мојот случај лимонада)и сѐ така до крајот на денот со свеќа запалена во манастирот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Само еднаш. Да пробам еден капут, како божем за мене да ќе го земам, ама, не за џабе се рекло ѓаволот ни ора ни копа, па во следната секунда со крајот на окото видов како мојот ранец трча по „Румели џаде“ на Осман Бег, а јас во неплатениот капут по бабата во романска носија, со широко ромско здолниште (да не кажам сукња), претворена, чиниш, во брзата птица итрица.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Значи, за да станеш видовит, кој го раскажува минатото, ја гледа сегашноста и „може“ да ја предвиди иднината, не мора да завршиш студии за историја (дека така одеше дефиницијата за историја - запознај го минатото, за да ја разбереш сегашноста, за да можеш да ја предвидиш иднината), ами само еднаш да паднеш во кома на пократок рок, па кога светлината на крајот на тунелот ќе ти се појави, да се сториш пишман и - оп, рикверц, ама со нов ум, претприемнички подготвен да го спасиш и општеството и човештвото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И сега, за крајот на приказнава да биде ист како во филмот „Прити вуман“, таа цела ноќ плете скали од надвор на највисоката зграда во градов, за тој, победувајќи го стравот, да се искачи до нејзиниот балкон и да ја побара. За макар уште една недела, нели?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тие се работите кои направија таа година 1872-та, при крајот на летото, да биде убиен Максим Акиноски и заедно со него и Лазор Перуноски, а неколцина мажи отерани од Потковицата на заточение некаде во Азиа, Максимовата преголема љубов да си соѕидаат потковичани црква, општина и училиште и неговото противење на Грчиштата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се спушта во малечка заветрина, Јасики, и искачувајќи се по јужните падини на Зајачки Рид испливува горе на ридот и по него се протегнува сѐ до Алилово, односно сѐ до крајот на источниот лак на Потковицата, односно сѐ до конечниот крај на целата Потковица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тоа Јован Акиноски вака го објаснил: Крушата значи живот, зашто крушата има облик на земја, то ест зашто земјава не е тркалезна ни рамна, како што учат едни или како што учат други, туку има облик на грлеста круша, па кога ќе падне крушата на земја, значи крај на животот, значи изедначување на животот на земјата - од земја јеси и земја се сторуваш.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Постоеше верување, некаде до крајот на последната Голема војна, оттаму и името на кладенецот, дека таму, на Самовилец, живеат самовили и дека ноќе, на месечина, горе на Плоштината, играат ора со овчарите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се најдува лево од малечката заветрина Трн Дабје, која е безводна и која ја сочинуваат почетокот на јужниот лак на Потковицата и крајот на западниот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

До Балканските војни, првата и втората, Сојузничката против Турците и Меѓусојузничката, кога Србија и Грција стапија во сојуз против Бугарија и до крајот на првата Голема војна, светската, на местово на денешниве ливади под шумата се простираа надалеку прочуени лозја. Но војските и филоксерата ги уништија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

5. Таква е, гледана однадвор, пуста и ненаселена, наваму од крајот на последната Голема војна, односно наваму од принудната колективизација, и нешто потоа, откако ги зафати луѓето емиграцијата, таа самоникната и безимена потковица среде Бакарно Гумно, која, спуштајќи се благо по голите падини на ридиштата, на запад и на југ, сè до мелиорацијата (пред десетина години ја извршија доброволно младински работни бригади; покрај бесплатна исхрана, работничка облека и плускавици на дланките, младинците имаа и задача да ги шират меѓу себе љубовта и братството) се преточува во ливадско земјиште (сега сушно и неплодно) испресечено со мртвици и блата кои, пак, се вливаа во Црна и во кои заедно со стотици видови барски и преселни птици живееше и лошиот дух на маларијата, а на исток и на север, односно на североисток и на северозапад, сѐ до мариовските планини, односно сѐ до Прилеп и сѐ до крушевските планини, во житница и тутунско поле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имено, овдека, во заветрината на Петочната Вода, со својот булук, со своите овчари, коњи и шарпланинци, сѐ до крајот на последната Голема војна, доаѓаше на зимување стариот мијак Рафаиле, потомок на Ѓурчина Кокалески.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во неговите подножја, на горниот крај на ливадите, се најдуваат Драмчески Извори, кои се излеваат направо во ливадите и на тој начин, излевајќи се во нив, ги прават постојано зелени и питоми, па жителите на Потковицата сиот тој предел, ливадите и нивјето, го викаат Питоец.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таквата помисла, за преминување во ислам, ни на крајот на умот не им паѓаше ниту на султанот, ниту пак, ним, на Акиноските.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога во студентски дом или некое станче ќе нагрнат гости од секаде а е крај на месецот и од дома немаат абер да испратат пликче со пари тогаш на сцената стапува степчето.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Кај да е, кај десет-единаесет излегва сличето на камениот мост од Скопје, ја велат македонската химна и крај на програмата.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Жали се ти колку сакаш дека уште не е крај на работното време!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ова е крајот на еден мини есеј посветен на сараевската поп школа, кој што го пронајдов во лексиконот на ју-митологики.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- А-а! Ами ти што? Андон ги избриша со два прста влажните краеви на устата и пак плашливо затрепка; секогаш кога ќе се смееше, од ситните очи му навираа солзи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Прочуениот жонглер Август Рцман ви ја претставува својата точка со пет запалени факели, горе, на жица, растегната од крај до крај на големиот циркус „Олимпија“.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И за слава на светецот што треба да нѐ чува до крајот на војната.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мајката, дали овдека е крајот на сите патишта, си мислиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Им го гледам само тилот, Ама, одејќи така, еден од крајот на редот се сопна и, паѓајќи ме погледна право в очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Нашите патишта повеќе водат кон небото, велам, отколку кон било кој крај на земјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А беше толку полна со деца, преполнета. Од едниот до другиот крај на рогузината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На крајот на краиштата, и самите доктори ѝ велеа дека нејзиното однесување е нормално за сите што се нови во санаториумот, а потоа, порано или подоцна, сите се адаптираат на животот во заедницата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека тој се излежуваше, размислувајќи за своите благодати, во дворот срамежливо потскокнуваа мали кафеави зајачиња; ќе го одминеше јато синкави еребици со бели шарки на главата, во еден ред, прелетувајќи дваесет јарди; по некој клукајдрвец во лов на тарантули, ќе скокнеше над оградата и ќе го поздравеше со мавтање на долгата опашка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Непоткупливата болничарка, единственото суштество кое изгледаше живо во заварената изненадувачка тишина, почна да шета од едниот до другиот крај на спалната.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Новиот во играта обично сака да го збуни противникот со тоа што ќе зададе имиња испишани со најситни букви; но искусниот играч избира зборови со големи букви што се протегаат од едниот до другиот крај на картата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа ќе умре, ќе полуди! – Ве молам! – ѝ велам јас. – Не треба да се плашите!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Добро е човек да не завлезе во бесмислености: тоа е моја работа, ништо повеќе од моја желба, вистинска желба.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека стариот Елисон правеше грниња меѓу стадото овци, и додека Киова Индијанецот ја минуваше пладневната починка на крајот на кујната, под жешкото сонце, Сем лежеше на креветчето, размислувајќи за тоа во колку среќен свет живее и колку им е наклонет животот на оние чијашто мисија во животот е да забавуваат и да поттикнуваат задоволство.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но Надењка се плаши. Целото пространство од нејзините мали галоши па до крајот на снежниот рид ѝ се чини страшна, неизмерна, длабока пропаст.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вечер Започнува, продолжува. Меѓу крајот на концертот и првиот бис го најдов неговото име и патот. Плоштадот Владас, мостот на пазарите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Најтешка ѝ беше осаменоста во текот на ноќта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ќе имаш сѐ“, ѝ зборуваше, треперејќи. „Ќе бидеш кралица.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во далечината, којзнае каде, се гледаше светлинка во некоја си стражарница, која изгледаше како да стои на крајот на светот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Секој пат го дочекував крајот на програмата и временската прогноза.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ѕвездоликиот геометриски образец (знакот на Соломоновиот жиг) се јавувал дури на крајот на магистериумот (вештината), како знак дека опусот е успешен.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ние ќе кажеме нешто само за заклучокот од оваа глава.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Најпосле, и овде доаѓаме до третиот и најважен чинител на нашата равенка; ѕвездата е и симбол на Каменот на мудроста, единството на небото (Ергенот) и земјата (Невестата).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Лежам така на каучот, календарот вели дека е крај на февруари.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

По сѐ изгледа дека приказните за „крајот на идеологијата“ се нешто во што Саркањац не верува.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Со таков извик, мошне загатлив, ќе е крајот на осаменикот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тука е и крај на записов што не е и што не можел да биде расказ за селото на каков нѐ научил нашиот писмен мислител.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во првиот момент не ти е јасно како можат да ти се поврзат луѓе од едниот до другиот крај на планетата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Апокалипса. Крај на светот што го познавам. Колку е сладок новиот почеток.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Она што го доживеав во еден таинствен крај на светот, во Европа или на некој друг континент, не му се случило ни на Марко Поло ни на Колумбо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

На крајот на краиштата можам да речам- се делам од соништата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Да се присетиме просто, во груби црти, на фактот дека револуцијата на идеите, резот - „епистемолошки, како што се вели - чиј што најинтензивен момент можеме да го врземе за времето околу 1913. година, во метежот што го донесе, како во областа на математичките и физичките науки, така и во подрачјето на сензибилитетот, може во повеќе од еден поглед да се спореди со климата во времето 1480-1500, помеѓу крајот на средниот век и почетокот на ренесансата, помеѓу опаѓањето на средновековниот хуманизам и премисите на една нова култура во која се мешаат, во единствен синкретизам, томизмот и неоплатонизмот, емпиризмот и номинализмот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

За ова не го извести Камилски, вардејќи го до крајот како големо изненадување...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во текот на селидбите дел од книгите на Сами му се загубија, но тој речниците секогаш ги спасуваше и им остана приврзан до крајот на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски, откако ја измина на брзина пустината од заемките именки и ги постави на патот најкарактеристичните зборови, се сврти кон заемките придавки, броеви и прилози.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но најопасно е кога кај човек од неговите длабини, од инстинктите ќе се влее во неговиот табиет амбицијата да владее со народот, со светот, небаре до крајот на времето!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко и Камилски беа во прекрасно, победничко расположение, дојдени до крајот на мисијата, коешто тешко можеше да го разбере некој друг, освен тие двајца.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Речиси пет века Цариград живеел како среќен Вавилон, но балканските војни (1912-1913) со почетокот на крајот на Империјата ја нарушија етничката рамнотежа на главниот град.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко ја насетуваше нервозата на Камилски, поради видливото оддалечување од првобитно замислениот проект, сакајќи да ја појасни појавата на Васо-паша во нивниот план и затоа заклучи: Европските идеи во реформирањето на Отоманската Османската Империја од крајот на XIX век за кои се залагаше и Васа-паша Шкодрани, продолжија и во почетокот на XX век со Младотурската револуција во 1908 година која започна да се шири во Империјата од Македонија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И шпанските муслимани биле насилно преобраќани во католици: тоа е историјата на мориските (les morisques), додека триста илјади муслимани во почетокот на XVII век биле прогонети од Шпанија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Османлиите, во времето на моќниот султан Сулејман Величествениот и најголемата експанзија, по неуспешните опсади на Виена, верувале дека градот на реката Вардар ќе биде првото нивно упориште на Балканот, еден вид истурено предградие на Цариград.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Требаше секој од нив да предложи нова стратегија во третирањето на турцизмите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко планираше крајот на работата да биде теоретски и нагледен, односно да биде означен со заедничка вечера со мени од нивната листа на најрепрезентативните јадења со османскотурски заемки кои беа задржани во балканските јазици и кујни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

До крајот на животот, во балканскиот неред и хаос, во војните, омразата, веруваше дека до обнова на светот ќе дојде само преку вистинските книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако Татко и Камилски ги разгледаа сите неколку десетици илјади, ќе имаа работа до крајот на животите и пак ќе преостанеше.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

По оваа размисла за идеалистичкиот подвиг на Камилски и кога виде дека ништо не може да промени, освен да појде во Клиниката и да најде изговор за одложување на операцијата за други времиња, Сотир Пасакли со сосем друг тон му се обрати на својот некогашен професор, кога слегоа во холот на хотелот: Јас, почитуван професоре, имам, на крајот на краиштата, и разбирање за Вашата постапка.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Турскиот јазик со кој денес се служи населението во Турција (околу 60 милиони жители), помали групи од турско потекло на Балканот (во Бугарија, Македонија, Косово, Грција, Романија), како и неколку милиони во емиграција, започнал да се развива во Анадолија кон крајот на XI, уште од времето на освојувањето на полуостровот од страна на турските племиња дојдени од централна Азија под команда на Селџуците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во аналите на стариот париски хотел Monsieur le Prince било забележано дека во истата соба број 17 престојувал гостин кој заминал, со купови книги, додуша во помал број отколку 15 години подоцна, но овој гостин, бидејќи се работело за книги, бил толериран до крајот на престојот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Шпанската историја ја проучуваше пред да замине со доброволните антифашистички бригади, но и ги почувствува нејзините најтрагични моменти и затоа тој се надоврза на Татковото кажување: Волјата за религиозна христијанска унификација ќе се почувствува по крајот на муслиманска Шпанија, кога во 1492 година, католичките кралеви, стигнувајќи во Гранада, ќе ги прогонуваат Евреите, со исклучок на тие што ќе го прифатат преобраќањето во христијанството. Тоа е историјата на мараните.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Историјата бездруго познава такви табиети од најстарите времиња до денес.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во XIV век Скопје ќе стане втора царска престолнина на српскиот цар Душан, а кон крајот на истата година станува дел на Османската Империја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но по долгата расправа само за десет турцизми, тие имаа чувство дека ги очекуваше работа, која ако се одвиваше со досегашното темпо, немаше да заврши и до крајот на нивните животи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За таа цел согорува и се жртвува до крајот на животот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На крајот на дебатата за кабалистите тој сакаше да го каже својот заклучок: За кабалистот, за да се следи патот на мудроста, единствениот начин е да се мине достоинствено патот на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Хирургот Никола или?... Не знаеше дека му готват стапица и се сеќаваше - ја испрати Јана до циганскиот крај на крај на град и шарајќи со очи по разнобојните мали куќички и ги стисна рацете: „Се каеш ли?“ Недалеку од нив голомешесто Циганче со стар, ноќен сад на глава, сонуваше да стане војник.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сега го гледаше овој друг лекар, а краевите на усните му се виткаа како врвови на вжештени игли.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Крајот на цигарата се лепеше за сувите усни, ја влечеше испуканата кожа со себе. Тутунот е најарен дијагностичар, се сети. Не за лудите, за болните од треска додаде.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Но знаеше. Стрпливоста на јаката млада риба беше при крај на своите граници.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се правеше дека не нѐ познава.„ Го кубеше крајот на уларот и беше замислен. „Но сепак нешто станува.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ветување Среде сиот овој неред од грубо фрлени зборови, ќе го најдеме ли патот до другиот крај на мислата?

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Пречкртај ги. Порамни ги краевите на насмевката и закопчај го погледот.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Утредента се појави Васе со писмо и препознатливиот прекрасен учителски ракопис на Петар: „Мила Томаица, нема крај на радоста моја по добивањето на вестите од тебе!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Јасно му беше дека шансите за смирување и прифаќање на нивната љубов од страна на нејзината фамилија се минимални, односно невозможни, но, не можеше туку-така да се откаже, да се помири со фактот дека е крај на сѐ.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Всушност, никому не му се брзаше, знаејќи дека тоа значи крај на вечерта, крај на близината на другиот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Јас искрено да ви кажам, уште денес би ги продал тие дуќани и крај на приказната.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Крај на животот кој всушност чекаше допрва да започне.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Беше крај на месецот мај, веќе се чувствуваше доаѓањето на летото.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Крајот на доктор Хакер (Doktor Hackers Ende) прв пат се појавил во Die neue Kunst I/1, 1913. 62 okno.mk

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Јас ова го говорев отсекогаш, уште од 13 ноември 1974 година на Генералното собрание на Организацијата на обединетите нации во Њујорк и во тоа ќе верувам до крајот на животот!