На името на Алфред Хичкок американските критичари му спротивставуваат други, веќе        дваесет години славни холивудски режисери и не е потребно да се наведат имиња за        да се започне полемика, затоа што тука би се јавила нескладност помеѓу мислењата на        њујоршките и париските критичари.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 21“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во     популарната култура се наоѓаат препознатливи симптоми на она што е длабоко затрупано     во Уметноста, односно симптоми на ниското, нагонското, она во доменот на Она     (односно Ид), значи реалното, несвесното, што одбива експресија.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Филмот е толку далеку од црно-белото сликање на карактери и настани, што при првото прикажување (во времето меѓу војните) доста критичари му префрлаа дека ги оцрнува сојузниците, кои се прикажани како разединета, колеблива група за разлика од одлучниот и мирен непријател.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 22“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Популарната култура     не е експресија.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Таквата популарност на                                                               ликовниот критичар му овозможува пристап                                                               од позиција којашто главно беше резервирана                                Damien Hirst                                                               за филмскиот критичар или оној на поп-           2 На пример Duncan Webster, "Pessimism, Optimism, Pleasure: The Future of Cultural Studies", во J. Storey (ed.),           Cultural Theory and Popular Culture, London 1994, стр. 540.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  И на двете слики           бил Хичкок, којшто токму тогаш со голем напор ослабел од 150 кг на бедни 100 кг.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 22“
              
              (1995)