Но и да не е сѐ така, основниот факт е присутен: куќата изгоре. Но, тоа не е важно.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Водата се лееше, но ништо не се успеа - не ја одбранија канцеларијата.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ноќта бргу падна, сијалиците го заменија сонцето во одајките и додека вечераа во кујната, со нурнат поглед во чинијата со манџа Пелагија го откри Егеецот Димостен, Влав од селата на Кожув Планина, човекот со дрвената нога, со убавото лице, со благиот глас, со косата што паѓа врз очите, рече додека тој се биел против фашистите со партизаните, го запалиле неговото село, со другите куќи изгорела и неговата куќа, ама во неговата куќа била неговата жена и деца и оти далеку во други планини со бојови зафатен за несреќата дознава дури кога и тој останал без една нога а се лекувал тука близу Скопје, во партизанската болница Катланово.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Киевјаните се вистинољубиви луѓе и сите едногласно ми ја раскажуваа оваа историја.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Меѓутоа, проклетиот оган, кој не беше на самофинансирање и на кого маѓијата не делуваше, од канцеларијата се качуваше сѐ повисоко и повисоко и така, куќата изгоре како да беше од слама.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)